Έχοντας τον χρόνο να κινεί τα νήματα για το πεπρωμένο του καθενός

Όλοι ζούμε σ’ ένα σύμπαν καθορισμένο και σχεδιασμένο με βάση τον χρόνο. Πράγματα και καταστάσεις εξελίσσονται πάντα ανάλογα με το που και το πότε τυχαίνει να βρισκόμαστε, αφήνοντας τα «αν» να τριβελίζουν το μυαλό σαν σμήνος μελισσών. Στην ανάγκη κάποιας ανώτερης δύναμης, ικανής να αναλάβει την ευθύνη για κάθε πιθανή -καλή ή κακή-  εξέλιξη των γεγονότων, προσπαθούμε να ονοματίσουμε κάποιον «υπαίτιο». Άλλοι, λοιπόν, το λένε Θεό, άλλοι μοίρα κ.ο.κ. Τι γίνεται όμως όταν καταλαβαίνουμε πως δεν είμαστε μόνον πρωταγωνιστές στην ιστορία κάποιου παντογνώστη αφηγητή, αλλά μπορούμε να γράψουμε οι ίδιοι το δικό μας σενάριο, όπως εμείς πραγματικά επιθυμούμε, με μοναδικό κόστος την προσπάθεια και τη συνεχή επιμονή σε πράγματα που η καρδιά λαχταρά;

Έχετε ποτέ σκεφτεί τι θα γινόταν αν κάποιο πρωινό αργούσατε πέντε λεπτά να σηκωθείτε απ’ το κρεβάτι; Αν για πέντε, ασήμαντα, λεπτά απολαμβάνατε την ηλιαχτίδα που ξεπροβάλει απ’ το πατζούρι ζεσταίνοντας το αγουροξυπνημένο σας πρόσωπο; Ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να έφερνε στη ζωή σας μια εντελώς διαφορετική τροπή, γι’ άλλους καλή και γι’ άλλους κακή.

Ας μην μιλούμε όμως για «μικροπράγματα»! Πως θα ήταν η ζωή αν ο πατέρας μας  για ένα μοναδικό λεπτό έχανε το λεωφορείο για τη δουλειά και δεν έριχνε αυτός τον καφέ στο πολύχρωμο φόρεμα της μητέρας μας ώστε να τη γνωρίσει, μα αντ’ αυτού εκείνη πιανόταν απ’ το μπράτσο κάποιου τυχαίου τύπου στην προσπάθεια της να μην πέσει; Κι όμως τότε δε θα είχαμε ζωή, γιατί δε θα υπήρχαμε. Κάποιος άλλος θα είχε γεννηθεί στη θέση μας. Αν βέβαια το πάμε παραπέρα, καταλαβαίνουμε πως μέσω διάφορων, ασήμαντων για το κοινό λόγων, όπως τον χρόνο, πολλοί άνθρωποι θα βρίσκονταν στη θέση των ήδη υπαρχόντων. Με λίγα λόγια ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος!

Υποθέτουμε επομένως πως ζούμε από τύχη. Καταστάσεις και πράξεις που κανένας άμεσα δεν προγραμμάτισε, καθόρισαν μια ζωή, τη δική μας και κατ’ επέκταση των παιδιών μας κ.α

Η ‘’τύχη’’ που προαναφέρθηκε, πρόκειται για έναν παράγοντα αδύνατο να ελέγξουμε. Δεν υπάρχει τίποτα λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε, παρά να ζούμε με τις αποφάσεις που πήραμε, χωρίς όμως στ’ αλήθεια να είχαμε τη δυνατότητα επιλογής. Όταν όμως κατέχουμε τα «ινία» της ζωής και γνωρίζουμε που θέλουμε να φτάσουμε, μα δεν τα κουνάμε γιατί φοβόμαστε τις αναταράξεις της διαδρομής… τότε είμαστε οι πλέον υπεύθυνοι των πράξεων μας.

Τα θέλω. Μια κατηγορία «συστατικών» που επιθυμούμε προκειμένου να ζούμε πιο ευτυχισμένοι. Κάποια θέλω είναι κατά φαντασίαν απαραίτητα, μα ορισμένα αποτελούν εμπειρίες, πράγματα και κυρίως –δυστυχώς- πρόσωπα που πρέπει να έχουμε.

Για πολλούς όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν υπόθεση εύκολη, με καλές αναμνήσεις, γέλια, χαρές κι αξιομνημόνευτες στιγμές. Οι περισσότεροι όμως περνούν καταστάσεις δεινές κι επίπονες για να έχουν τα, για κάποιους άλλους, αυτονόητα. Ζήτημα όμως αποτελεί να προσπαθούμε. Να μην μένουμε στην ανώτερη εκείνη δύναμη που ο καθένας υπολογίζει, μα να προσπαθούμε να την υπερβούμε όταν νομίζουμε πως χρειάζεται. Και πιστέψτε με… όλοι μας καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή!

Πολεμάμε γι’ αυτά που επιθυμούμε. Όταν όμως νιώθουμε πως τα έχουμε ανάγκη το να πολεμήσουμε φαντάζει μικροπρεπές. Σε τέτοιες περιπτώσεις κινούμε γη και ουρανό για να δώσουμε στην καρδιάς τη γαλήνη που λαχταρά! Ξεπερνούμε καταστάσεις και κάνουμε το αδύνατον δυνατόν. Όσες φορές κι αν δε μας βγαίνει εφικτό στα πεπραγμένα, συνεχίζουμε την «ανούσια» προσπάθεια. Ισοπεδώνουμε κάθε μορφή εγωισμού με αποτέλεσμα να πέφτουμε στα μάτια μας, να δρούμε με τρόπο πρωτόγνωρο για το μυαλό. Μα η καρδιά αποτελεί «αφεντικό» που ξέρει να επιβάλλεται όταν χρειάζεται, παραμερίζοντας κάθε λογική.

Τα πρέπει. Μπορεί η λογική να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, δεν παύει όμως να αποτελεί τον δαίμονα κάθε εγκάρδιας προσπάθειας. Όση κι αν είναι η θέληση κάποιου ανθρώπου, ορισμένες φορές οι καταστάσεις φτάνουν σε σημείο που κάθε θυσία μοιάζει μέρος ενός φαύλου κύκλου, η κίνηση του οποίου θυμίζει εκείνη του σκύλου στην προσπάθεια να πιάσει την ουρά του.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ζούμε με την απώλεια αυτού που τόσο θέλαμε, μα ποτέ δεν είχαμε. Ξεχνάμε… ή έστω προσπαθούμε να ξεχάσουμε. Προχωράμε χωρίς στην πραγματικότητα να κάνουμε βήμα. Όπως και να χει μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς το ό,τι απεγνωσμένα χρειαζόμασταν.

Αν τα θέλω αποτελούν τη ζάχαρη που κάνει τη ζωή μας γλυκιά, τα πρέπει παριστάνουν το νερό στην οποία εκείνη εξαφανίζεται. Αρκεί βέβαια να θυμόμαστε πως το νερό παραμένει γλυκό όσο γευόμαστε τα γλυκά θέλω της ζωής. Επομένως, εγκαταλείπουμε τη μάχη όταν η καρδιά μετράει πολλές πληγές. Μόνο και μόνο τότε η τύχη μας είναι γραμμένη. Όταν οι προσπάθειες μας αποβαίνουν ατυχείς, παρά το υπεράνθρωπο του χαρακτήρα τους…