Οι άνθρωποι δε συγχωρούν ούτε τη δύναμη ούτε την αδυναμία

Οι άνθρωποι δε συγχωρούν ούτε τη δύναμη ούτε την αδυναμία

Ποιος είναι εκείνος που δεν πόθησε, δε ζήλεψε και δεν παρασύρθηκε από τη δύναμη των άλλων; Και ποιος εκείνος που δε γοήτευσε, δεν αφόπλισε και δε συμπαρέσυρε τα πλήθη με τη δύναμή του; Η δύναμη είναι λόγος πολέμου και προϋπόθεση διατήρησης ειρήνης. Η ίδια αποτελεί απειλή στην ανεξαρτησία και συνάμα συμβόλαιο αυτοκυριαρχίας. Ανάγκη για επιβίωση ή επιθυμία για διάκριση το κριτήριο του δυνατού; Σε κάθε περίπτωση αέρας απελευθερωτικός και μαζί βαρίδι η δύναμή του. Διώκει και διώκεται από την αδυναμία. Με κοινή συνισταμένη την ανθρώπινη φύση οι δύο αυτές συνιστώσες, δύναμη και αδυναμία, συνυπάρχουν και επιδρούν καθοριστικά στην υπόστασή μας. Είναι αλληλοεξαρτώμενες και προσδιορίζουν με συστημικό τρόπο την κοινωνική μας και όχι μόνο ταυτότητα.

Ρωτήθηκαν ποτέ οι βασιλείς αν θα ήθελαν τέτοιοι να είναι;

Ρωτήθηκαν ποτέ οι βασιλείς αν θα ήθελαν τέτοιοι να είναι; Ευχή ή κατάρα η δύναμή τους, παραμένει αιώνιο σιωπηρό δίλημμα η επιλογή. Πως μπορείς να αρνηθείς τη δύναμη ως κληρονομιά και έπειτα ως κληροδότημα. Χωρίς να παλέψεις για το απόκτημά σου, φτάνει μόνο να θυμάσαι να το επιδεικνύεις κάθε στιγμή και έτσι κρατάς όλον τον κόσμο στα χέρια σου. Σχεδόν όλο……ίσως και λιγότερο από σχεδόν όλο. Όσο το ξανασκέφτομαι πιθανόν τελικά να σου ανήκουν μόνο κάποια στιγμιότυπα από δαύτον. Στην περιρρέουσα σκληρή καθημερινότητα, ακόμη και ως δυνατός παίχτης συρρικνώνεσαι, μικραίνει η μαγεία σου. Μένεις στα μετόπισθεν, μόνος και πιο ειλικρινής πια με τον εαυτό σου. Και κάπου εκεί αρχίζει η αδυναμία να δείχνει τα δόντια της. Αδυναμία να ικανοποιήσεις το σκοπό της ύπαρξής σου που δεν είναι άλλος από το να ζήσεις απλά ανθρώπινα. Αδυναμία να αλλάξεις στάση ζωής και σώματος. Αδυναμία να χαλαρώσεις απροκάλυπτα εσύ και οι άνθρωποι που ζούνε παρέα σου, τη δική τους ζωή. Και φυσικά αυτό γιατί ξέρεις καλά πως κανείς δε θα συγχωρέσει ποτέ την όποια τυχόν αδυναμία σου που φυσικά θα υποβαθμίσει την μεγάλη ιδέα, το παραμύθι.

Την ίδια στιγμή είναι που προκύπτει η εξής διαπίστωση

Την ίδια στιγμή είναι που προκύπτει η εξής διαπίστωση: δε σου συγχώρεσαν ποτέ ούτε το γεγονός πως είσαι δυνατός. Περιφρουρημένος από προστατευτικούς νόμους, αυλικούς που σε αποδέχονται όπως και να ΄σαι, αγαπητικούς που συνεπαίρνονται από την ερωτική ενέργεια που σπέρνει η ισχύς σου, τρέφεις αισθήματα όπως η ζήλια, ο φθόνος και αντιμετωπίζεσαι δίχως έλεος. Αφού κουβαλάς τόση δύναμη οφείλεις να είσαι πυράντοχος. Δεν δύναται να φοβάσαι, να λυγίζεις, να μην μπορείς. Δε σου συγχωρούν ούτε πρόκειται ποτέ να σου συγχωρέσουν την απόφαση να γίνεις σαν εκείνους, ήρωες της αληθινής ζωής και όχι του παραμυθιού. Έχεις μια μυστική υποχρέωση να τιμήσεις το θρόνο, να μη δείξεις αχάριστος για τα προνόμια που έχεις και δυστυχώς όλοι οι άλλοι στερούνται. Κατηγορείσαι δε, που εκ του ασφαλούς γελάς, κοιμάσαι και ξυπνάς. Και είσαι σίγουρα λίγο καλός για να απενοχοποιείσαι από τους “καλοπροαίρετους” για όλες σου τις κακίες και φυσικά αρκετά κακός και να απομυθοποιείσαι από του “κακοπροαίρετους” που θεωρητικά πλειοψηφούν.

Σε μια πιο σύγχρονη προσέγγιση, με μέτρο δύναμης την οικονομική επιφάνεια, την επαγγελματική επιτυχία και την αυτοδιάθεσή σου, φτάνεις συχνά να διχάζεσαι. Ικανοποιώντας αυτά τα κριτήρια αποκτάς περισσότερη αποδοχή αλλά λιγότερη συμπάθεια, ευρύτερη κοινωνικοποίηση αλλά λαμβάνεις περιορισμένη ευσπλαχνία. Να θεωρήσεις λοιπόν όλο αυτό το κυνήγι της αυτοδυναμίας ματαιοδοξία ή έναν αξιακό για εσένα κόσμο; Να μη θεωρήσεις μήπως αδυναμία την μετριότητα παρά κανονικότητα; Είναι σωστό αλήθεια να αποποιηθείς την ικανότητά σου να αναγνωρίζεις τα ταλέντα σου και να διαχειρίζεσαι τις ικανότητές σου, άμεσα προς ιδίον όφελος και έμμεσα προς όφελος πολλών περισσότερων; Το πρόβλημα ξέρετε που εντoπίζεται, έτσι δεν είναι; Πως δεν μπορούμε ούτε εγώ, ούτε εσύ άφοβα να είμαστε πότε στη μία μεριά και πότε στην άλλη. Όποτε θέλουμε και μπορούμε δυνατοί και όποτε πάλι όχι, αλλά αδύναμοι από επιλογή. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι δε συγχωρούν ούτε τη δύναμη ούτε την αδυναμία, ούτε για τους άλλους ούτε για τους ίδιους.

Σταδιοδρομείς θυσιάζοντας τα προσωπικά σου επιτεύγματα

Σταδιοδρομείς θυσιάζοντας τα προσωπικά σου επιτεύγματα. Αποκτάς αναγνώριση και διακρίνεσαι επαγγελματικά εις βάρος της θέσης σου ως  φίλος, εραστής, σύντροφος ή γονιός. Δε συγχωρείται λοιπόν ούτε η δύναμή σου έναντι των πιο ανθρωποκεντρικών σου αδυναμιών ούτε όμως και η ανθρωποκεντρική σου μεγαλοψυχία έναντι της επαγγελματικής σου καταξίωσης. Φιλότιμος, γενναιόδωρος , ανθρώπινος αλλά όχι αρκετά επαγγελματικά διακεκριμένος. Συναισθηματικά ακέραιος, αγέρωχος αλλά επιρρεπής στην οικονομική και ιεραρχική στασιμότητα. Καμία άφεση αμαρτιών ούτε ως μετριοπαθής, αδύναμος στα καθήκοντά σου σύντροφος ή μητέρα , στην προσπάθεια, προφανώς για εσένα, να αντιμετωπίσεις στα ίσα τους δυνατούς της εργασιακής σκακιέρας. Μπορεί να είσαι δυνατός επαγγελματίας αλλά όντας αποτυχημένος στη δημιουργία σχέσεων με ενσυναίσθηση και βαθιά συμμετοχή, συνειδητοποιείς πως ούτε αυτό είναι αποδεκτό. Είναι τροφή για επίκριση να είσαι αδύναμος, να υπερβείς τα όριά σου και την ίδια στιγμή κατακριτέο που αποκτάς υπερφίαλη εμφάνιση, λόγο και τσέπη. Τι στ ’ αλήθεια οφείλεις να κάνεις;

Αρχικά οφείλεις να μην οφείλεις πουθενά τίποτα πάρα μόνο στον εαυτό σου

Αρχικά οφείλεις να μην οφείλεις πουθενά τίποτα πάρα μόνο στον εαυτό σου. Του οφείλεις μετάλλια που τράβηξε ανηφόρες ώστε να γίνεται κάθε φορά καλύτερος από την προηγούμενη του, τελευταία φορά. Φτάνει μόνο να καταλάβεις πως τόσο η δύναμη όσο και η αδυναμία είναι δυο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Εσύ είσαι αυτός ο ένας, μοναδικός, ίδιος πάντα για εσένα άνθρωπος που δε χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα ριζικά και επιβεβλημένα, παρά να καταλάβεις πως ως τέτοιος μπορείς να είσαι και δυνατός και αδύναμος με τρόπο φυσικό, αβίαστο και ανεπιτήδευτο. Τόσο που στο τέλος οι έννοιες να μπερδεύονται. Με τη σειρά σου θα μπερδέψεις τόσο τον εαυτό σου που γίνεται αυστηρός με τους γύρω του όσο και όλους εκείνους που ετοιμάζονται κάθε φορά να σε επικρίνουν. Οι ανθρώποι δε συγχωρούν ούτε την αδυναμία ούτε τη δύναμη, κι αυτό γιατί δεν προσπάθησαν ποτέ να συγχωρέσουν τους εαυτούς του για όλα όσα πρώτοι απ’ όλους εκείνοι πρόλαβαν να τους χρεώσουν.