Όταν δεν μπορείς να με φτάσεις.
Ζούμε σε μια κοινωνία που η ζήλεια και η κακία έχουν πάρει την μεγαλύτερη θέση στην καρδιά πολλών ανθρώπων. Σε ζηλεύουν γιατί δεν ξέρουν πως να κάνουν την ζωή τους όμορφη. Έχουν κακία γιατί δεν έχουν την δύναμη να φτιάξουν την ψυχή τους.
Πως να γίνει ο κόσμος διαφορετικός όταν η ζήλεια είναι το μόνο που μετράει, όταν η κάκια είναι το νούμερό ένα χαρακτηριστικό για να πας μπροστά; Που νομίζουν ότι με αυτά θα έχουν την ευτυχία που επιθυμούν;
Χωρίς νόημα προχωράς.
Αυτό που σου δίνει δύναμη είναι να βλέπεις τον άλλον να πέφτει. Από ζήλεια που είναι πιο μεγάλη κι από σένα. Από κακία που δεν κατάφερες εσύ, αυτό που ό άλλος έκανε, όχι γιατί είναι πιο έξυπνός από σένα αλλά γιατί δεν τα παράτησε ποτέ.
Έχεις μάθει να μπαίνεις στα μονοπάτια του άλλου χωρίς να βλέπεις το βάθος. Από την κακία σου, τα μάτια σου δεν θέλουν να δουν όλη την αλήθεια. Βλέπεις μόνο το περιτύλιγμα, αυτή την βιτρίνα που από έξω φαίνεται όμορφη αλλά από μέσα κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Ζηλεύεις κάτι που δεν ξέρεις καν πως αποκτήθηκε, αν έπρεπε να χύσει αίμα για να δείχνει αυτή η βιτρίνα τόσο λαμπερή. Από την κακία σου δεν βλέπεις μπροστά σου την πραγματικότητα.
Σταματά να μιλάς.
Δεν κουράστηκες να κατηγορείς, να κρίνεις και να ζεις μια ζωή άδεια και κενή;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Δεν κουράστηκες να ζεις μέσα από τις ζωές των άλλων;
Να απαιτείς σεβασμό, ενώ εσύ δεν τον έμαθες ποτέ;
Να μιλάς για ταπεινότητα, εσύ που σε κάθε ευκαιρία βγάζεις τα νύχια της κακίας σου;
Που γεμίζεις ζήλεια την ψυχή σου γιατί δεν έμαθες να χάνεις και να κερδίζεις;
Μιλάς εσύ που δεν εκτιμάς την ίδια την ζωή σου;
Που το μόνο που κάνεις, είναι να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα, μην τυχών και κάποιος τα πάει καλύτερά από σένα;
Στα παπούτσια μου δεν εύχομαι να μπεις.
Ακόμα κι αν οι λέξεις πονάνε, ακόμα κι αν η ζήλεια με τρελαίνει. Δεν θα ευχηθώ σε κανέναν να μπει στα στενά μου παπούτσια. Στένεψαν από τα δάκρυα που έχυνα μόνη μου, όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μου. Στένεψαν από τον πόνο της ψυχής μου και του σώματος. Από τις κραυγές που δεν με άφηναν να κοιμηθώ. Από την κακία που σαν μαχαίρι με έκοβε στα δύο.
Ακόμα και τότε, ακόμα και τώρα δεν θα ευχηθώ να περάσεις από την κόλαση, για να καταλάβεις ότι η ζήλεια και η κακία σκοτώνει την δική σου ζωή, όχι την δική μου.
Άλλαξε ματιά στην ζωή.
Με την Ζήλεια και την κακία δεν θα πας μακριά. Θα εγκλωβιστείς σε μονόδρομο, που θα σε πάει στην δυστυχία.
Μάθε να ακούς, να βλέπεις πίσω από από την λάμψη την προσωρινή. Να έχεις τα μάτια ανοιχτά και την ψυχή καθαρή. Να μην ενοχλείς κάποιον που μέσα από τα κομμάτια του προσπαθεί να σηκωθεί ξανά.
Να μάθεις να κοιτάς πως θα κάνεις την δική σου ζωή φωτεινή, μακριά από κάθε ζήλεια και κακία.
Να ονειρευτείς μόνο για σένα, να ζηλεύεις την δύναμη και να την παίρνεις για παράδειγμα. να μην έχεις κακία, γιατί γυρνάει πίσω σε σένα.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας κοιτούσε την δική του ζωή, αν από κάθε στιγμή έδιωχνε την ζήλεια και την κακία. Αν θα ζούσε κάθε όνειρο δικό του, αν απολάμβανε με την ψυχή του κάθε λεπτό.
