Μέρα Παρασκευή, απόγευμα προς βράδυ.
Γυρνάω σπίτι και κάθομαι στον υπολογιστή μπας και «ξεχαστώ». Πάλι τα ίδια και τα ίδια στην τηλεόραση- τα βαρέθηκα. Θα ακούσω μουσική -μα τι να βάλω-; Ας ρίξω μια ματιά στις «τάσεις» του youtube. Πρώτη καρτέλα, δεύτερη, τρίτη. Για «καλή» μου τύχη όλα μουσική. Περίεργες φάτσες αλλά τα πολλά χρώματα μου κινούν την περιέργεια να τα ακούσω. Αφού είναι στις τάσεις, λογικά, θα είναι κάτι που αξίζει το χρόνο και την προσοχή μου.
Μετά από τα πρώτα τρία λεπτά το κορμί μου πάγωσε, το χέρι μου ανήμπορο να κινηθεί, τα μάτια μου γουρλωμένα και το στόμα μου να χάφτει. Δεν μπορεί , σκέφτομαι, θα έτυχε. Τελικά καθώς η κρυφή μου ελπίδα αργόσβησε βάναυσα, συνειδητοποίησα πως ήταν τα πιο «χαμένα» δέκα λεπτά της ζωής μου.
Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα ούτε αυτά που άκουγα μιας και αντηχούσαν σαν ένα κακόγουστο αστείο. Η ντροπιαστική, σχεδόν φτηνή εικόνα που χτιζόταν στίχο-στίχο αλλά και σε κάθε καρέ, τόσο για το γυναικείο φύλο όσο και τον άνθρωπο γενικότερα με άφησαν σχεδόν μελαγχολικό. Εικόνες κάθε μορφής βίας και απροκάλυπτος σεξισμός ξεπλύθηκαν με την υπογραφή επώνυμων χορηγών.
Με ένα μεγάλο «γιατί» στο ύφος μου έκλεισα τον υπολογιστή. Μα καλά, τόσο εκτός τόπου και χρόνου ζω; Κοιμήθηκα και ξύπνησα σε εποχή χωρίς ενσυναίσθηση; Χωρίς φαντασία και ικανότητα για στιχομυθία; Τόσο αδύναμοι σταθήκαμε ως κοινωνία να διδάξουμε πολιτισμό; Κι όλη αυτή η βία πως ξαφνικά έγινε μόδα; Μα καλά πως δεν έχει αντιδράσει κανείς στο άκουσμα τους; Πόσο φτηνά πουλιέται η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός όλων των συντελεστών;
Στην σκέψη όλων αυτών γεννήθηκε τόσο μεγάλη θλίψη που υπερνίκησε τον θυμό. Μου είχε κοπεί για τα καλά η όρεξη για φαγητό και φυσικά για περαιτέρω αναζήτηση. Η κούραση δεν ήταν πλέον σωματική, μα ψυχική.
Μέρα Σάββατο, ίδια ώρα.
Σήμερα δεν την ξαναπατάω. Δεν ανοίγω καμία οθόνη. Δεν αντέχω ούτε να βλέπω ούτε να ακούω αυτή την κατρακύλα. Αποφασίζω να κάνω μια βόλτα στην γειτονιά να δω πρόσωπα –ίσως κι οικεία.
Βήμα στο βήμα, δρόμο στον δρόμο, ξαφνικά ακούω μουσική. Ο ρυθμός ωραίος και σίγουρα θύμιζε κάπως τα χθεσινά μου ακούσματα. Πάω να προχωρήσω μα σταματάω. Η χθεσινή μου «σφαλιάρα» ήταν αρκετή για δέκα ζωές. Η περιέργεια όμως τελικά νικάει και αποφασίζω να πλησιάσω.
Με οδηγό τη rap μουσική φτάνω σε ένα πάρκο γεμάτο με κόσμο. Έμοιαζε με συνοικιακή γιορτή. Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Από την μία πλευρά ένα αυτοσχέδιο μπαρ με ποτά και από δίπλα πάγκος με φαγητά –κυρίως vegan/vegetarian. Από την άλλη πλευρά μια σκηνή όπου πάνω της νέοι άνθρωποι κρατούσαν μικρόφωνα. Από μακριά δεν μπορούσα να διακρίνω πολλά. Μα φοβήθηκα να πλησιάσω.
Αποφάσισα να ρίξω πρώτα μια ματιά στο κοινό. Με μεγάλη μου έκπληξη είδα άτομα όλων των ηλικιών. Ηλικίες (ούτε) δημοτικού μέχρι σίγουρα σύνταξης (Ελλάδας)! Άτομα με ρούχα «περίεργα», με αθλητικά, με casual, με μοντέρνα, ακόμα και λίγο πιο επίσημα. Όλων των ειδών!
Μα ποιο είναι αυτό το κοινό στοιχείο που ένωσε τόσους ανθρώπους-διαφορετικούς μεταξύ τους; Πήρα μια μπύρα και σαν άλλος Sherlock αποφάσισα να λύσω το μυστήριο. Πήρα μια ανάσα και πλησίασα όσο πιο κοντά γίνεται στην σκηνή.
Οι πρώτες λέξεις που έφτασαν στ’ αυτιά μου, με έκαναν να νιώσω αμέσως οικεία:
«όποιος τη νύχτα περπατεί, δεν έχει χρήμα για ταξί, χαλασμένο ακουστικό, mp3 μόνο από το δεξί.»
Πόσες φορές έχω πάθει ακριβώς το ίδιο!
Θυμάμαι την χθεσινή μου απογοήτευση και συγκρατώ τον εαυτό μου. Τεντώνω τα αυτιά μου να ακούσω όσο γίνεται πιο προσεκτικά τους στίχους, μην χάσω κανέναν.
Η έκπληξή μου απερίγραπτη.
Επιτέλους! Όχι μόνο καταλαβαίνω τους στίχους, όχι μόνο η rap μουσική είναι αξιόλογη, αλλά οι στίχοι όντως έχουν κάτι να σου πουν. Όλο αυτό που βλέπω με τα μάτια μου, το ακούνε και τα αυτιά μου, αφήνοντας μου μια ευχάριστη έκπληξη αυτή τη φορά:
«κοιμάμαι ανήσυχα δεν ξέρω αν προλαβαίνω, μέχρι να σχολάσω στην δουλειά ξαναπηγαίνω»
«Καλώς ήρθες στη δύση, εδώ ήμασταν άφραγκοι πριν καν έρθει η κρίση»
«δεν μας εμπνέει το τεράστιο stage, εγώ κι εσύ face to face»
«κόψε τα yah και τα yo ξέρω το ζεις αληθινό μα άλλοι δουλεύουνε δεκάωρα για 25€» «γιατί θέλω τα θέλω μου, θέλουνε πολλά- δεν θέλω […]δεν θέλει υπερανάλυση, μυαλό ψυχή σε διάλυση και νεύρα πρέπει τρόπο να βρω για να πληρώσω το ρεύμα ,
θα ρίξω κέρμα…»
Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου όχι μόνο να έχει παρασυρθεί από τον ρυθμό της rap αλλά να αισθάνομαι ότι οι στίχοι μου μιλάνε. Η φλόγα της ελπίδας, που τόσο βίαια και απρόσμενα μου στερήθηκε χθες, σήμερα μου χαριζόταν απλόχερα.
Άφησα τον στίχο για λίγο και επικεντρώθηκα ξανά στον κόσμο, αλλά με έμφαση στα πρόσωπα. Όσοι ήταν πάνω στην σκηνή είχαν ένα πλατύ χαμόγελο, μάγουλα κόκκινα από το πάθος της στιγμής και μάτια γυαλιστερά από ευτυχία. Καμία σχέση με τα σκυθρωπά και υπεροπτικά βλέμματα που αντίκρισα την προηγούμενη νύχτα στην οθόνη μου. Όμως και ο κόσμος που τους έβλεπε είχε ακριβώς την ίδια λάμψη και χαρά. Δίπλα μου, ένας πατέρας σε απόσταση αναπνοής από την σκηνή, έδινε στον γιο του τα πρώτα ερεθίσματα rap μουσικής, σαφώς πολύ πιο μακριά από άσχημα ακριβοπληρωμένα είδωλα.
Κάθισα σε ένα τοιχάκι λίγο παραδίπλα και ρώτησα μια παρέα παιδιών, που γράφονται οι στίχοι και η μουσική αυτών των τραγουδιών. Η απάντηση καθηλωτική «Όλα μόνοι τους».
Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι.
Ένας αθέατος σχεδόν κόσμος που επιλέγει να διαφυλάξει αυτό που αγαπάει, μη κοστολογώντας το, ώστε να παραμείνει ελεύθερο και ζωντανό. Από την άλλη χθες έντρομος αντίκρισα έναν κόσμο του θεάματος, που μιλάει για να μιλήσει, που αυτοπροβάλλεται τόσο, που καταλήγει να εκτίθεται.
Άκουσα μια φωνή να επαναλαμβάνει την φράση «πες τα!» και ξαναγύρισα την προσοχή μου στους στίχους:
«στάσιμο και λόγο ανάξιο να λες ακόμη, το στυλ σου είναι θανάσιμο- κι είσαι από την τάδε πόλη, μάγκα sorry μα το story έχει ξαναπαιχτεί, θέλεις απλά να το ζήσεις με σένα πρωταγωνιστή, είσαι ντροπή θήραμα που παριστάνει θηρευτή, ένα γρανάζι ακόμη σ’ απρόσωπη μηχανή ,είστε όλοι κλώνοι του ίδιου Mc»
και σε κάποιο άλλο τραγούδι:
«ποτέ δεν γύρεψα τα φώτα σας, τα κόλπα σας τα έμαθα τα ξέρω,
κομπλεξισμό, κρύβουν από πίσω τη λέξη συμφέρον»
Και η συγκεκριμένη πεποίθηση δεν αποτυπωνόταν μόνο σε αυτούς τους στίχους μα και σε αρκετούς άλλους καταδικάζοντας ναρκωτικά (στα πλαίσια της rap κουλτούρας), σεξισμό, ομοφοβία και κάθε παράγωγο ή συνώνυμο τους.
Μέσα στον ενθουσιασμό μου δεν κοίταξα το ρολόι μου που έδειχνε ότι μάλλον, είχα κάτσει πολλή περισσότερη ώρα απ’ ότι υπολόγιζα και ξεκίνησα να παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Καθώς έφευγα συνέχιζα να αναρωτιέμαι πως γίνεται και υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλομορφία στο κοινό.
Όσο προχωρούσα προς το σπίτι η απάντηση ήρθε μαζί με έναν στίχο που άκουσα νωρίτερα:
«κάνω Rap για την κουτσή Μαρία».
Ναι! Όσοι βρεθήκαμε εκεί ήμασταν η «κουτσή Μαρία» που τόσο σχεδόν ποινικοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η «κουτσή Μαρία» που μόλις χθες όχι μόνο δεν χόρεψε στον ρυθμό ενός τραγελαφικού στίχου αλλά σήμερα ανακάλυψε πως η μουσική στα σωστά χέρια είναι μαγιά παιδείας, ενώ στα λάθος χέρια μαγιά κακών κοινωνικών προτύπων.
