“Την φωτιά της δημιουργίας τη συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος.”
Γιώργος Θεοτοκάς
Η δημιουργική σκέψη ως τρόπος ζωής
Η δημιουργική σκέψη είναι ένας τρόπος να ζεις τη ζωή σου στα άκρα. Δεν περιμένεις την έμπνευση να έρθει να σε βρει, αλλά την κυνηγάς εσύ, κυνηγάς οτιδήποτε το δημιουργικό, σαν το κυνήγι της ευτυχίας , δεν τα παρατάς ποτέ. Κάθε μέρα, προσπαθείς να πράξεις και κάτι διαφορετικό προκειμένου να καλλιεργήσεις την σκέψη σου, την δημιουργικότητα σου, το πνεύμα σου, το μυαλό σου. Θες να σε περικλείει μια δημιουργικότητα, μια χαρά, μια γλυκιά ευτυχία. Δυστυχώς όμως, στην κοινωνία του σήμερα, αυτή η δημιουργική σκέψη δολοφονείται σιωπηλά, από πράξεις των γύρω μας, ακόμα και των ίδιων μας των εαυτών, και αυτή δεν έχει το κουράγιο ούτε να φωνάξει.
Μία αποτρόπαια δολοφονία
Ο σχεδιασμός της δολοφονίας της ξεκινάει από όταν είμαστε ακόμα μικρά παιδιά, έχουμε δεν έχουμε προλάβει να συλλαβίσουμε μια λέξη, την πρώτη μας λέξη, που οι γονείς μας, μας μαθαίνουν ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό, που μας περνάνε στερεότυπα και προκαταλήψεις που κουβαλάνε και εκείνοι από τη δική τους παιδική ηλικία. Δεν μας αφήνουν να γνωρίσουμε ανθρώπους που οι ίδιοι δεν εγκρίνουν λόγω χρώματος, εθνικής καταγωγής ή ακόμα και κοινωνικής τάξης, να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις μαζί τους, να ακούσουμε και το κάτι διαφορετικό. Καταδίκαζαν τον έρωτα μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, με αποτέλεσμα, κάποιοι να μην μπορούν να είναι ο εαυτός τους, να τον γνωρίσουν και να τον καλλιεργήσουν με ένα πιο διαφορετικό και σίγουρα δημιουργικό τρόπο. Ωστόσο, παρόλο που τα πιστεύω που μας καλλιεργούν σε εκείνη την ηλικία δύσκολα αλλάζουν, ο φόνος της δημιουργικής σκέψης, λαμβάνει χώρα από το σχολείο και την κοινωνία. Δύο συνεργάτες που έχουν διαπράξει μαζί, πάντα μαζί, τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, και μέχρι στιγμής δεν έχουν καταδικαστεί ούτε μια φορά.
Το ωράριο της δημιουργικότητας
Τα παιδιά δεν έχουν ποτέ τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τη δημιουργική τους πλευρά, εκείνη που δεν έχει να κάνει με υπολογισμούς, κανόνες και παρελθοντικούς χρόνους. Εκείνη την πλευρά που δεν λογαριάζει τίποτα, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσει, να καταφέρει το ακατόρθωτο, να γράψει, να τραγουδήσει, να χορέψει, να συνθέσει, να ζωγραφίσει, να τρέξει. Στο σχολείο δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια, ή υπάρχει κάθε Παρασκευή την τρίτη ώρα, όπου το κουδούνι θα χτυπήσει, και θα έχεις για σαράντα πέντε ολόκληρα λεπτά την ευκαιρία να δημιουργήσεις, λες και η έμπνευση και η δημιουργικότητα γνωρίζουν να λένε την ώρα και να ακολουθούν το ωρολόγιο πρόγραμμα μας. Ύστερα, λόγω του φόρτου εργασίας και των ατελείωτων μαθημάτων και εργασιών, οι μαθητές δεν έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα τη δημιουργική τους φλέβα, να πάνε σε ένα ωδείο, στην πινακοθήκη, σε μαθήματα δημιουργικής γραφής, ή ακόμα και να πειραματιστούν μόνοι τους στο σπίτι. Η δημιουργικότητα άλλωστε, και όλα αυτά τα επαγγέλματα που την περικλείουν δεν σου παρέχουν τα απαραίτητα για να ζήσεις, δεν σε κάνουν άξιο ανταγωνιστή στην αγορά εργασίας, και ως γνωστόν “ο καλλιτέχνης πεθαίνει στην ψάθα”, μόνος και ανήμπορός, έχοντας μόνο την καλλιτεχνική του ορμή, για να κατευνάσει την πείνα, τη δίψα και το κρύο.
Οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που αλλάζουν τον κόσμο
Η κοινωνία στη συνέχεια, δεν δέχεται τίποτα το διαφορετικό, τίποτα που να ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της γραβάτας, του φορέματος, της στολής, δεν μπορεί να δεχτεί, και ίσως αυτό συμβαίνει διότι δεν μπορεί να διαχειριστεί, τους ανθρώπους που πιστεύουν στην έμπνευση, στο κάτι διαφορετικό, που θέλουν και ΜΠΟΡΟΥΝ να αλλάξουν τον κόσμο, που παλεύουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που τους αρέσει να είναι διαφορετικοί, που η ζωή τους θέλουν να είναι χρωματιστή και όχι γκρίζα, που προτιμούν να ζουν σε έναν ατελείωτο καμβά, τον οποίο ζωγραφίζουν και πασαλείβουν με τα σώματα τους, όσο χορεύουν και σιγοτραγουδάνε τη μελωδία της ζωής.
Τα πεθαμένα επαγγέλματα της δημιουργίας
Ωστόσο, τα δημιουργικά επαγγέλματα είναι πεθαμένα επαγγέλματα, που δολοφονήθηκαν από τους ίδιους που σκότωσαν και τη δημιουργική σκέψη. Από εκείνους που κόβουν τα φτερά σε όλους τους νέους που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, ζωγράφοι, και όλους εκείνους που θέλουν να κάνουν το δημιουργικό τους χόμπι επάγγελμα, και τελικά, που από το φόβο που τους δημιουργεί η κοινωνία και τις ενοχές, γίνονται υπάλληλοι και υπηρέτες μιας ζωής που δεν τους γεμίζει, που κρατάνε τη δημιουργική τους πλευρά καλά κρυμμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, που ενώ είχαν έμπνευση, δημιουργία, χαρά και όρεξη για ζωή, τα έχασαν, ή μάλλον τους τα πήραν μέσα από τα χέρια. Ακόμη και σήμερα, όμως, άμα τους ρωτήσεις τι θα ήθελαν να κάνουν, για μια στιγμή, για μια μονάχα στιγμή θα χάνονταν στα συρτάρια του μυαλού τους, καθώς το σημάδι από τα φτερά, που διέθεταν όταν ήταν ακόμη μικρά παιδιά, υπάρχει ακόμα, και τους καίει και τους πονάει καμιά φορά, αλλά αρνούνται να το αφήσουν να βγει στην επιφάνεια, να τους κατευθύνει και πάλι, σε δρόμους δημιουργικούς, και συνάμα δύσκολο να τους διαβεί κανείς, καθώς είναι γεμάτος εμπόδια, κακεντρεχή σχόλια, δυσκολίες και κακουχίες, καθώς πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με την ίδια την κοινωνία, έναν δολοφόνο, κάποιες φορές πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος και με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ήρθε ο καιρός να πάρουμε τη ζωή στα δικά μας χέρια
Η δημιουργικότητα δυστυχώς σκοτώνεται καθημερινά από την κοινωνία, τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις της και τις γκρίζες και ανιαρές εργασίες της. “Ένας καλλιτέχνης δεν έχει μέλλον σε τούτο τον κόσμο”, συνηθίζεις να ακούς από παρέες εδώ και εκεί, και μερικές φορές αυτοί που τολμάνε και ξεστομίζουν τέτοια πράγματα είναι άνθρωποι που έχουν το ίδιο σημάδι στην πλάτη με τους καλλιτέχνες του σήμερα, το σημάδι των φτερών !
Τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και το ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων είναι εκείνα που “φιμώνουν” τους καλλιτέχνες. Όμως, κανένας δεν έχει πει, δεν έχει βγει να βροντοφωνάξει, πως μαζί με την δημιουργικότητα και τους καλλιτέχνες, αργοπεθαίνει και η κοινωνία, καθώς δίχως αυτούς τους δημιουργικούς και πολύχρωμους ανθρώπους, η ζωή είναι ανιαρή, μονόχρωμη, μουντή, δίχως νόημα. Πάρε μια στιγμή και σκέψου μια ζωή δίχως τέχνη, δίχως καθόλου μουσική, δίχως πίνακες, δίχως χορό, δίχως μελωδίες, ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ, βιβλία, φωτογραφίες, πάρε μονάχα μια στιγμή για να αναλογιστείς πως μια τέτοια ζωή δεν είναι ζωή, είναι σαν να ζεις στο αυτόματο, σαν ρομπότ, δεν θα μπορείς να διευρύνεις τους πνευματικούς σου ορίζοντες, δεν θα μπορείς να ξεκουραστείς, να σκεφτείς “έξω από το κουτί”. Χωρίς τους καλλιτέχνες και την δημιουργική σκέψη, δεν μπορούμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ, αλλά και παραγωγική ζωή. Η τέχνη είναι ο τρόπος να ζούμε όμορφα, η δημιουργικότητα είναι ο τρόπος να είμαστε χαρούμενοι, αλλά και να νιώθουμε παιδιά μέσα στην καρδιά και την ψυχή. Μάλλον ήρθε η ώρα να πιάσουμε και να “σκοτώσουμε” εμείς τον δολοφόνο της δημιουργικής σκέψης, προκειμένου να μπορέσουμε να είμαστε για μια φορά στη ζωή μας πραγματικά ελεύθεροι, ευτυχισμένοι, μα και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΙ.
