Αυτή την στιγμή περνάω μια φάση, όπου στο επαγγελματικό κομμάτι είμαι πολύ μπερδεμένη, δεν ξέρω αν πρέπει να φύγω, αν πρέπει να μείνω, τι είναι καλύτερο για μένα. Μετά από μια συζήτηση με έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, με ρώτησε, τι σου λέει η διαίσθηση σου; Στο παρελθόν έχουν υπάρξει φορές που την έχω ακούσει και φορές που εν γνώση μου την έχω αγνοήσει. Δεν μπορώ να πω ότι έγινε κάτι τρομερό, γιατί έτσι και αλλιώς, όλα μαθήματα για την ζωή είναι. Όσο η ζωή συνεχίζεται μπορείς να φτιάξεις τα πράγματα(όσο γίνεται), μπορείς να μάθεις από τα λάθη σου, μπορείς την επόμενη φορά να εμπιστεύεσαι πιο πολύ τον εαυτό σου και την διαίσθηση σου. Την εσωτερική αυτή δύναμη, που καλλιεργείται χρόνο με τον χρόνο, δυναμώνει ώστε να είναι ένας «οδηγός» για σένα. Ένας οδηγός όταν η λογική δεν μπορεί να σε βοηθήσει πια, ή όταν σου λένε οι άλλοι ότι αυτό είναι καλό για σένα, αλλά εσύ δεν νιώθεις έτσι. Στην πραγματικότητα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, απλά χρειάζεται να βρεις το κουράγιο να το ακολουθήσεις, να ακολουθήσεις την διαίσθηση σου.
Δεν μιλάω φυσικά για την περίπτωση όπου στέκεσαι μπροστά από ένα γκρεμό, εκεί ξέρεις τι να κάνεις, τον βλέπεις, ξέρεις ότι αν πας προς τα εκεί θα πεθάνεις. Μιλάω για την περίπτωση όπου υπάρχει ο γκρεμός αλλά δεν τον βλέπεις. Τότε τι κάνεις, τι σε προστατεύει από την πτώση; Εκεί πιστεύω εμφανίζεται η διαίσθηση. Πόσο άραγε ευεργετική μπορεί να αποδειχθεί αυτή η κρυφή δύναμη στην ζωή κάποιου, πόσο χρήσιμο εργαλείο μπορεί να αποδειχθεί και εν τέλει πόσο σημαντική είναι η εναρμόνιση με το είναι μας, με τον πραγματικό μας εαυτό. Για αυτό πιστεύω οτι οι ζωές πολλών ανθρώπων είναι δυστυχισμένες, γιατί αυτό που θέλουν πραγματικά, δεν το κάνουν πραγματικότητα, και αφού δεν το κάνουν στην πράξη πόσο πλήρης μπορούν να νιώθουν; Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι και προσπαθώ όσο προχωράω ο δρόμος αυτός να είναι ο δικός μου και όχι κάποιου άλλου, για αυτό προσπαθώ να ακούω την διαίσθηση μου, για να ξέρω τι στροφές να πάρω.
Θέλω να πω σε όλους εσάς που παλεύετε με το μέσα σας για αποφάσεις που πρέπει να πάρετε και είτε σας πιέζουν οι συνθήκες, είτε οι άνθρωποι που έχετε γύρω σας, είτε ακόμα ο ίδιος σας ο εαυτός, πάρτε μια απόσταση, κάντε ένα βήμα πίσω ή μιλήστε με έναν άνθρωπο που εμπιστεύεστε, αλλά κυρίως, ακολουθήστε την διαίσθηση σας. Ακόμα και αν οι αποφάσεις που θα σας δείξει σας πάνε σε ένα άλλο μέρος, μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάτε, μακριά από εκεί που έχετε συνηθίσει να βρίσκεστε όλη σας την ζωή, υπάρχει λόγος που συμβαίνει αυτό. Όταν θα φτάσετε εκεί θα το καταλάβετε. Θα είστε ευγνώμων που ακούσατε αυτό που ήταν το πιο πρωταρχικό, το πιο εσωτερικό απ’ όλα. Πιστεύω, θα αξίζει τον κόπο. Στην τελική, ότι δεν σας αρέσει μπορείτε να το αλλάξετε, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Στην πραγματικότητα, ο δρόμος δεν υπάρχει από πριν, φτιάχνεται όσο τον περπατάμε. Όπως αναφέρει και η αγαπημένη μου Αlice Miller στο βιβλίο της Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, «Τα συναισθήματα δεν είναι πολυτέλεια, είναι μια σύνθετη βοήθεια στον αγώνα για ύπαρξη»[1].
[1] Alice Miller, «Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ», Εκδόσεις Ροές, Αθήνα 2009, σ 7
