Δεν μου λείπεις, απλώς θρηνώ την παρέα σου

Χάζευα στο ίντερνετ, που λες, και έπεσε το μάτι μου σε κάτι τόσο ξεκοιλιαστικά αστείο, που έπρεπε οπωσδήποτε να το δεις. Γέλασα μέχρι δακρύων προσπαθώντας να φανταστώ την αντίδρασή σου βλέποντάς το. Βέβαια, επρόκειτο για επική κρυάδα, με την οποία δεν θα χαχάνιζε κανένας φυσιολογικός άνθρωπος. Κανείς πέρα από εμάς τους δύο. Με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο ακόμα στο πρόσωπό μου, αυθόρμητα έκανα να σου στείλω το σύνδεσμο για την επίμαχη σελίδα.

Μου πήρε περίπου δέκα ολόκληρα δεύτερα να συνειδητοποιήσω τι πήγαινα να κάνω. Μετά έκλεισα τον υπολογιστή και έφυγα από το γραφείο μου ζοχαδιασμένη. Μα φυσικά, δεν μιλάμε πια. Και λέγοντας “πια” εννοώ εδώ και τρία χρόνια. Ντρέπομαι κάπως που πληκτρολογώ το νούμερο, δεδομένου ότι ο αριθμός είναι τριπλάσιος του διαστήματος κατά το οποίο κάναμε παρέα. Τρία χρόνια, λοιπόν, και ακόμα η ανάμνησή σου -αραιότερα από ότι πιο παλιά, αλλά και πάλι- αναδύεται στο μυαλό μου σαν φυσική προέκταση αυτού που είμαι. Το κρύο αστείο της ημέρας ήταν για πολλοστή φορά καταδικασμένο να μην εκτιμηθεί από κανέναν άλλο, παρά μόνο από εμένα την ίδια.

Προτού, όμως, πω οτιδήποτε άλλο, να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: Δεν μου λείπεις.

…Και για να ξηγιόμαστε, αυτή εδώ δεν είναι μια εξομολόγηση κάποιου ρομαντικού απωθημένου. Μπορεί οι περιπλοκές της φιλίας άντρα-γυναίκας να στάθηκαν η αφορμή, αλλά εγώ θρηνώ την παρέα σου. Δεν μου λείπει. Δεν την θέλω πίσω. Μονάχα την αναπολώ με κάποια μελαγχολία, όπως τα κατορθώματα κάποιου που δεν ζει πια. Έχουμε, εξάλλου, εξελιχθεί σε δύο αντιδιαμετρικά αντίθετα άτομα από τότε που χώρισαν οι δρόμοι μας. Το πόσο άσχημα, δε, χώρισαν οι εν λόγω δρόμοι κάνει οποιαδήποτε πιθανή επαφή φρικτή και μόνο σαν πιθανότητα.

Συχνά περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως δεν σε συμπάθησα ποτέ, παρά μόνο την εξιδανικευμένη εκδοχή σου που το μυαλό μου είχε χτίσει. Δεν γνωρίζω καν, τόσο καιρό μετά, αν το κενό που άφησε η γνωριμία μας ήταν αμοιβαίο. Αν όπως μου έκλεψες κομμάτι του εαυτού μου, έκλεψα κάτι φεύγοντας και εγώ. Κάτι μικρό, έστω, όπως τα σαχλά αστεία στο ίντερνετ. Ή -φευ!- κάτι μεγαλύτερο. Όπως την αίσθηση ότι βρήκες κάποιο φρικιό, κάποιο απροσάρμοστο φρικιό που σε καταλαβαίνει. Η ιδέα είναι φύσει εγωιστική, αλλά ποτέ δεν είπα πως δεν είμαι εγωίστρια.

Οι απαντήσεις πλέον δεν με αφορούν. Έχουν λήξει, όπως και το ενδιαφέρον μου γι’ αυτές. Ήταν όλα μια παράλογη χαζομάρα, το γνωρίζω, της οποίας το κόστος αποδείχθηκε τεράστιο. Χριστέ μου, ήμουν απλά τόσο μπερδεμένη. Και το ήξερες, με ψυχολόγησες, όπως με ψυχολογούσες πάντα. Και με προειδοποίησες, και σε αγνόησα, γιατί πάντα αγνοώ τους πάντες και κάνω αυτό που θέλω.

Όχι ότι φταίω αποκλειστικά εγώ, βέβαια. Βλέπεις, αν υπάρχει κάποιος λόγος που γράφω αυτό το άρθρο τόσο καιρό μετά, είναι η ικανότητά σου να ακούγεσαι σαν τη μικρούτσικη φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Βγάλαμε ο ένας στον άλλο ό,τι καλύτερο και ταυτόχρονα ό,τι χειρότερο, όσο όμως ήμασταν φίλοι μπορούσα να πω: με αυτό το άτομο θέλω να σχολιάζω περαστικούς όταν θα είμαι γριά. Τώρα; Θα τους θάβω καυστικά στο κεφάλι μου, υποθέτω. Και θα γελάω μόνη μου, μάλλον, γιατί μόνο εσύ ξεκαρδιζόσουν τόσο ολοκληρωτικά με τα αστεία μου.

Παρόλα αυτά, είμαι καλά. Και δεν νιώθω ούτε μόνη, ούτε ουσιωδώς θλιμμένη.

Όλα αυτά είναι, εξάλλου, τόσο μα τόσο βαθιά θαμμένα στο παρελθόν, που μετά βίας θυμάμαι τους καφέδες μας. Ή τις πληκτικές χειμωνιάτικες μέρες που προηγήθηκαν της καταστροφής. Σαν την παράταιρη επίγευση κάποιου κρασιού που έχει ξινίσει, μου μένουν μόνο σκόρπιες αναμνήσεις. Εκείνη η μέρα που προσπαθήσαμε να κρατήσουμε σημειώσεις με τα χέρια μπλεγμένα στο ύψος του αγκώνα, γεμίζοντας τα τετράδιά μας καλικατζούρια. Η ηχογράφηση της φωνής μου ενώ τραγουδούσα κωμικά όπερα (Ο, mio bambino caro!), την οποία έβαζες να παίξει σε άκυρες στιγμές κατά τη διάρκεια συζητήσεων. Ο διαγωνισμός για το ποιος θα στείλει στον άλλο το πιο ελεεινό διαδικτυακό meme, φρέσκο από τα τρίσβαθα του τοξικού ίντερνετ.

Τώρα λοιπόν που έγραψα αυτόν τον, οικτρά αργοπορημένο, επικήδειο της φιλίας μας, δηλώνω εντάξει.

Σαν υστερόγραφο αφήνω όλα όσα δεν ξέρεις πια για μένα. Έχω τρεις γάτες, στο λέω αυτό γιατί ξέρω πόσο αγαπάς τις γάτες. Τραγουδάω σε συγκροτήματα, όχι με μεγάλη επιτυχία, αλλά έκανα επιτέλους εκείνη την αρχή που συζητάγαμε. Γράφω άρθρα σαν και αυτό, και αν ποτέ περάσεις από το μοναστηράκι, ίσως με ακούσεις να παίζω μουσική παρέα με τους καινούργιους μου φίλους. Δεν μου λείπεις, μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν θέλω να ξέρεις τι κάνω.

Αδελφικό μου φρικιό, μεταφορικά και κυριολεκτικά, καληνύχτα.

Σύνταξη κειμένου: Δέσποινα Θωμά

Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα