Χρεοκοπήσαμε. Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες όταν ήρθες ξαφνικά και μέσα στον πανικό μου είπες πως χρεοκοπήσαμε. Λάθος αποφάσεις και εντολές μας φέρανε σε αυτό το σημείο. Μου είπες πως νιώθεις προδομένος και αδικημένος. Πως σου μειώσανε το μισθό και πως το βιωτικό σου επίπεδο θα πέσει όπως και η ποιότητα στη ζωή σου. Το πτυχίο σου πλέον δε μετράει πουθενά σε αυτή τη χώρα και σου είναι δύσκολο να κάνεις οικογένεια και να της προσφέρεις όλα αυτά που θες.

Μιλούσες αρκετή ώρα λέγοντας και άλλα πολλά. Ήσουν προβληματισμένος και δεν ήξερες τι να κάνεις για να ξεχρεώσεις το δάνειο για το καινούριο αυτοκίνητο που αγόρασες. Εσύ χρωστούσες στην τράπεζα, η τράπεζα στη χώρα και η χώρα σε άλλη χώρα. Εσύ όμως χρωστούσες στην τράπεζα. Οι περισσότεροι φίλοι σου φύγανε να σωθούνε και οι άλλοι μισοί που μείνανε, κλείστηκαν στα σπίτια τους γιατι ‘’δεν έχουνε λεφτά να βρεθείτε για ένα καφέ και να τα πείτε’’ όπως κάνατε. Μετά τη χρεοκοπία ήρθε και η μοναξιά.

Χρεοκοπήσαμε. Τελικά σα να έχεις δίκαιο. Όντως χρεοκοπήσαμε. Και είναι όντως πολύ θλιβερό. Η αλήθεια είναι ότι οι αποφάσεις και οι εντολές μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση. Και χρεοκοπήσαμε μέχρι εκεί που δε πάει! Η ζωή σου έχει χαμηλή ποιότητα πλέον καθώς κατακλύζεται από απέραντη μοναξιά και δάνεια που χρωστάς και σου είναι δύσκολο να πληρώσεις. Γι’ αυτό και δεν είσαι σε θέση να κάνεις οικογένεια. Για όλα αυτά και όχι μόνο είσαι υπεύθυνος εσύ ο ίδιος. Και χαϊδεύεις όλη μέρα τον εαυτό σου λέγοντάς του ότι εσύ είσαι το θύμα και δεν είσαι υπαίτιος καμίας κατάστασης.

Σε έχουνε ποτίσει με το δηλητήριο της εξάρτησης. Εξαρτάσαι από τα λεφτά, από τη δουλειά, από το αυτοκίνητό σου και από τον καθημερινό καφέ σου. Εξαρτάσαι από το άγχος που τροφοδοτεί τη ζωή σου και από τις φωνές που ακούς στη τηλεόρασή σου. Και πώς να μην είσαι άλλωστε χρεοκοπημένος. Το κακό είναι ότι δεν έχεις καταλάβει πόσο χρεοκόπησες.