Χωρίς…χορό δεν γίνεται!
Πονοκέφαλος! Πονοκέφαλος δυνατός! Αυτός ο πόνος που νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει στους κροτάφους σου. Αυτός ο ήχος που σε συνδιασμό με τον πόνο που νιώθεις κάνουν την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Πρέπει να ηρεμήσω! Ναι! Αυτό πρέπει να κάνω…Πρέπει να ηρεμήσω! Έτσι μου έρχεται…Τί μου έρχεται; Ούτε που ξέρω! Λες και ξέρω και ποτέ! Μια ζωή πνίγομαι μέσα στις ίδιες μου τις σκέψεις! Μέσα στα ίδια μου τα συναισθήματα! Πνίγομαι μόνη μου εγώ, δεν έχω ανάγκη κανέναν! Δεν κόβω ποτέ τις εξυπνάδες όπως έχεις καταλάβει. Είναι ο τρόπος μου για να επιβιώνω με την τρέλα που με δέρνει! Ωραία αρχή έκανα πάλι η άτιμη. Καιρό είχα να κάνω τόσο δυναμική αρχή…
Το μόνιμο συναίσθημα που έχω κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια συνθήκη έντονης πίεσης ή στις περιπτώσεις που νιώθω ότι η κατάσταση έχει αρχίσει να δυσκολεύει επικίνδυνα για εμένα, έχω την ανάγκη να φύγω. Θα μου πεις…” Έλα…δεν το είχε καταλάβει κανείς τόσο καιρό…”. Ναι, το ξέρω ότι είναι φανερό, αλλά επειδή έχω το “γνώθι σε αυτόν”, είπα να το δηλώσω ευθέως. Έτσι που λες, δεν ήξερα τι να κάνω. Άρπαξα τα ακουστικά μου, το κινητό μου, πήρα και το δόλιο το σκυλί μου και ξεχυθήκαμε στους δρόμους…Έβαλα τα ακουστικά μου, και άρχισα να ακούω μουσική. Δεν είχα όρεξη όπως συνήθως να μιλήσω στο τηλέφωνο. Μα πριν είπες ότι είχες πονοκέφαλο, και τώρα λες ότι έβαλες να ακούσεις μουσική; Ναι! Άλλο το ένα, άλλο το άλλο! Δεν ήθελα να μπω στην διαδικασία διαλόγου. Έχω αυτό το δικαίωμα; Προφανώς και το έχω!
Ξαφνικά, μπήκε ένα τραγούδι, το οποίο μου θύμισε εσένα. Βασικά εμάς. Όχι, ακριβώς εμάς! Έμοιαζε πολύ μ’ αυτά που σου έχω πει όλον αυτόν τον καιρό. Είπα να στο στείλω, αλλά το μετάνιωσα. Δεν ήθελα να σ’ ενοχλήσω.Έχεις και εσύ τα δικά σου… Να έχεις κι εμένα να σε ζαλίζω τώρα; Το άκουγα ξανά και ξανά. Βρήκα πολλά κομμάτια μου σ’ εκείνο το τραγούδι. Λέω, δεν μπορεί… ιδέα μου θα ‘ναι. Το έβαλα να το ακούσω άλλη μία φορά, έτσι για να σιγουρευτώ. Ναι! Τελικά όντως! Όντως, υπάρχουν μέσα σ’ αυτό πολλά απ’ όσα σου έχω πει. Πολλά απ’ όσα σκέφτομαι. Πολλά απ’ όσα νιώθω. Κοίτα να δεις, τι έγινε από το πουθενά… Βγήκαν στην επιφάνεια σκέψεις που με ταλάνιζαν εδώ και καιρό. Ωραία…μια βόλτα είπα να βγω για να ηρεμήσω, όχι για να κάτσω να σκεφτώ και να αναλύσω αυτά που βγήκαν στο φως! Δυνάμωσα την ένταση και άλλαξα τραγούδι. Έβαλα, ένα από τα δικά μου. Όταν εννοώ δικά μου, εννοώ το playlist που έχω για τον χορό.
Το μυαλό μου έφυγε! Ταξίδεψε αλλού! Βρέθηκε ξαφνικά σε ένα μέρος που παλιά ήταν ο τόπος διαφυγής μου. Το μέρος, όπου μπορούσα να εκφραστώ χωρίς να μιλάω με το στόμα. Χωρίς να χρειαστεί να πω ούτε μια λέξη! Βρέθηκα στο μέρος, όπου τα λόγια προκαλούσαν βαβούρα. Βαβούρα, που χαλούσε την στιγμή. Σ’ εκείνο το μέρος, τα λόγια είναι περιττά! Εκεί, αφήνεις την καρδιά σου, να εκφραστεί δια μέσω του σώματός σου. Εκεί βρέθηκα! Εκεί ήθελα να πάω! Εκεί! Αν και μπορεί να σου φανεί περίεργο, δεν τα πάω και πολύ καλά με τα λόγια. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι ή που νιώθω με λόγια. Δεν είμαι καλή στα λόγια! Με αγχώνουν! Προτιμώ να μην εκφραζομαι με λόγια, αλλά να με πράξεις. Έτσι λοιπόν κι εγώ, θέλησα να πάω σ’ εκείνο το μέρος που δεν χρειάζεται να μιλήσεις για να εκφράσεις αυτά που νιώθεις.
Σταμάτησα σε ένα πάρκο, έκατσα σε ένα παγκάκι, και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Έβαλα το τραγούδι ξανά από την αρχή και το άφησα να κυριαρχήσει πάνω μου. Το άφησα να κυλήσει μέσα στις φλέβες μου. Το άφησα και μ’ άφησα ελεύθερη! Στο μυαλό, ήρθε η εικόνα της σχολής χορού. Να! Κάπου στο βάθος, σε μια μικρή αίθουσα, όπου κάθε φορά έκλεινα ερμητικά τις βαριές κουρτίνες για να μην με βλέπει κανείς! Με βλέπω να χορεύω αυτό το τραγούδι! Με βλέπω να εκφράζομαι έτσι όπως εγώ νιώθω καλά. Με τον τρόπο που εγώ μετά θα νιώσω καλύτερα. Με τον τρόπο που μετά θα γυρίσω να πω…”Ουφφ επιτέλους ξαλάφρωσα!”. Ήθελα να αφήσω το σώμα μου εκείνη την ώρα να ακολουθήσει την χορογραφία που έπαιζε στο κεφάλι μου, μα…δεν μπορούσα. Ήμουν έξω! Ήμουν σε δημόσιο χώρο! Άφησα το τραγούδι να τελειώσει κι έπειτα σηκώθηκα να φύγω. Δεν έπρεπε να γίνω ρεζίλι!
Σκέψου να περνούσε κανένας άνθρωπος και να έβλεπε μία “τρελή” να χορεύει μόνη της, σε ένα πάρκο, χωρίς να υπάρχει μουσική. Ναι…δεν νομίζω ότι αυτό θα πήγαινε και πολύ καλά. Είπα στον εαυτό μου, ότι καλύτερα θα ήταν να πήγαινα γρήγορα σπίτι, μπας και προλάβαινα να πάω σ’ εκείνη την αίθουσα, στο βάθος της σχολής χορού με τις ερμητικά κλειστές κουρτίνες, για να μην μπορεί να με δει κανείς να χορεύω! Έτσι όπως μου αρέσει! Έτσι όπως νιώθω εγώ καλά! Χωρίς κανόνες! Χωρίς να σκέφτομαι την τεχνική! Χωρίς να σκέφτομαι την στάση του σώματός μου! Χωρίς να σκέφτομαι τίποτα απολύτως! Χωρίς να σκέφτομαι! Μόνο να νιώθω! Να νιώθω το τραγούδι, ώστε να αφήσω την καρδιά μου να μιλήσει ελεύθερα. Ελεύθερα! Χωρίς να φοβάμαι μήπως υποστώ λογοκρισία! Χωρίς να νιώθω την παραμικρή ντροπή! Θέλω να θυμίσω στον εαυτό μου, για ποιο λόγο ξεκίνησα να χορεύω! Θέλω να αφήσω για λίγο όλα αυτά τα “άχαρα” πρέπει με τα οποία έχω συνδέσει τον χορό.
Γύρισα σπίτι, έτρεξα στο δωμάτιό μου προκειμένου να πάρω την τσάντα του χορού, όμως το μετάνιωσα. Δεν μπορούσα να το κάνω! Δεν ήμουν έτοιμη να πάω! Δεν ήμουν έτοιμη ακόμα να πάω εκεί να χορέψω! Άφησα την τσάντα κάτω στο πάτωμα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Αναστέναξα και είπα ” Άστο μωρέ! Δεν είναι έτοιμη ακόμη η καρδιά σου να συνεργαστεί. Μην την πιέζεις!”. Αλήθεια τώρα; Εκείνη δεν είναι έτοιμη ή εγώ απλώς βρήκα την δικαιολογία που έψαχνα προκειμένου να κερδίσω χρόνο; Σταμάτα να ψάχνεις δικαιολογίες! Κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέψεις και το ξέρεις. Αφού το θες, γιατί δεν πας; Γιατί αφήνεις τον φόβο σου, να σε κρατάει πίσω; Κι αν πέσω; Αν πέσω τι θα γίνει; Πώς να βρω του κουράγιο να σηκωθώ και να συνεχίσω ξανά; Άσε που σου λέω, δεν είμαι εγώ για τέτοια… Ας βάλω το τραγούδι μου εγώ και θα κάτσω ήσυχα και ωραία εδώ να το ακούσω και να με φαντάζομαι να το χορεύω. Τουλάχιστον στην φαντασία μου δεν μπορώ να αποτύχω…
