“Δεν ξέρω αν αυτά που έγραψα είχαν αξία. Τα έγραψα γιατί αλλιώς θα μ’ έπνιγαν”

“Δεν ξέρω αν αυτά που έγραψα είχαν αξία. Τα έγραψα γιατί αλλιώς θα μ’ έπνιγαν”.

Όπως είχε πει και ο Νίκος Καζαντζάκης “Δεν ξέρω αν αυτά που έγραψα είχαν αξία. Τα έγραψα γιατί αλλιώς θα μ’ έπνιγαν”. Θα μπορούσα μετά από αυτό να σταματήσω να γράφω! Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο γράφω. Γράφω γιατί αλλιώς θα μ’ έπνιγαν… Θα μ’ έπνιγαν οι ίδιες μου οι σκέψεις! Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτά που γράφω έχουν καμία αξία. Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα μπει στην διαδικασία να διαβάσει έστω και μία παράγραφο απ’ όσα γράφω. Αν υπάρχει κάποιος, ο οποίος θα με “νιώσει”. Αρκετές φορές έχω σκεφτεί πως ίσως ήρθε σιγά σιγά η ώρα να το αφήσω. Να σταματήσω να γράφω…

Έλα μωρέ…μ’ εσένα θα κάτσουν να ασχοληθούν; Τι είσαι; Τι έχεις να μας πεις κι εσύ; Πολλή μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου έχεις δεν νομίζεις; Κρύβε λόγια και μην λες πουθενά ότι γράφεις! Είναι αστείο δεν το καταλαβαίνεις; Τί έχεις καταφέρει στην ζωή σου μου λες; Πες μου! Έχεις κάνει κάτι αξιόλογο, το οποίο είναι ανάγκη να μοιραστείς με τον κόσμο; Τί είσαι; Τί νομίζεις ότι είσαι μου λες; Μια μικρή ανόητη! Ένα παιδί είσαι ακόμα! Όταν καταφέρεις κάτι στην ζωή σου, τότε έλα και μίλα μας. Τώρα όμως όχι! Κάτσε στην γωνίτσα σου και μην λες πολλά! Άσε να μιλήσει κανένας που να έχει να μας πει και κάτι! Τα δικά σου ανούσια προβληματάκια δεν μας αφορούν! Ποιός νοιάζεται για σένα; Ποιός σε ξέρει; Προφανώς και δεν έχουν καμία αξία όσα γράφεις!

Ίσως, λέω ίσως, ήρθε η ώρα να αρχίσω να γράφω και πάλι για μένα. Στο κάτω κάτω, όσα γράφω έχουν αξία μόνο για εμένα. Έχουν δίκιο! Τι έχω καταφέρει στην ζωή μου; Ποιά είμαι; Γιατί να ασχοληθεί κάποιος μαζί μου; Εξάλλου, δεν λέω και κάτι το οποίο δεν είναι ήδη γνωστό… Τί αξία μπορεί να έχει για έναν άγνωστο, η δική μου οπτική γωνία; Γιατί να με πάρει στα σοβαρά; Με ήξερε κι από χθες; Μάλλον όχι… Αν θέλει να ακούσει την γνώμη ενός άλλου ανθρώπου, θα ρωτήσει κάποιον δικό του άνθρωπο, και όχι μία άγνωστη…Έτσι δεν είναι; Όλοι έχουν τα προβλήματά τους, όμως δεν κάθονται να τα γράψουν. Δεν μπαίνουν στην διαδικασία να μοιραστούν δημόσια πτυχές του εαυτούς τους. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Ενώ εγώ…δεν κρατάω και τίποτα για μένα. Τα γράφω όλα! Οτιδήποτε σκέφτομαι το γράφω! Ίσως, θα ήταν προτιμότερο να μην σκέφτομαι και τόσο πολύ…Κάποιες φορές πρέπει να “κατεβάζω” τα ρολά του μυαλού μου και να μην αναλώνω την φαιά μου ουσία άσκοπα! Έτσι δεν θα ενοχλούσα και κανέναν!

Κάποιες φορές ίσως γίνομαι ενοχλητική για μερικούς ανθρώπους. Τους ζαλίζω με ένα σκασμό αερολογίες… Τους λέω τα “πάνω πάνω”. Τα εύκολα βρε παιδί μου. Αυτά που δεν με κάνουν να εκτίθομαι! Όσα πάλι με κάνουν να εκτίθομαι με οποιονδήποτε τρόπο, προτιμώ να τα γράφω. Νιώθω πως έτσι εκτίθομαι λιγότερο. Έχω την αίσθηση πως είναι πιο απρόσωπο όταν τα γράφω, παρά όταν τα λέω. Ασχέτως βέβαια, που στο κάτω μέρος τους υπάρχει το όνομά μου. Αυτή είναι μία μικρή λεπτομέρεια που ξεχνάω σχεδόν πάντα. Σκέψου, ότι αν γράφω όλα αυτά που γράφω, παρόλο που γνωρίζω ότι στο τέλος υπάρχει το όνομά μου, φαντάσου τι θα έγραφα αν δεν υπήρχε… Ίσως… η μοναδική αξία που θα μπορούσα να προσδώσω σ’ αυτά που γράφω είναι, ότι δεν με πνίγουν τόσο οι σκέψεις μου. Ωστόσο, την πληρώνει “άμαχος πληθυσμός”. Εε…τι να κάνουμε στον πόλεμο υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες…

Αξία…Ποιός μπορεί να αποφασίσει αν κάτι έχει αξία ή όχι; Ποιος μπορεί να κρίνει, αν αυτά που εσύ έχεις να πεις έχουν κάτι να δώσουν σε κάποιον άλλον άνθρωπο; Εε; Ποιός μπορεί; Αυτό που για εμένα έχει αξία, μπορεί για κάποιον άλλον να είναι ανούσιο. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν καμία αξία αυτά που έχω να σου πω έτσι δεν είναι; Αξία…γιατί πρέπει να δίνουμε τόση μεγάλη βάση στην αξία; Γιατί πρέπει να με νοιάζει τόσο πολύ; Έτσι και αλλιώς για εμένα ξεκίνησα να το κάνω και για εμένα το κάνω! Δεν ξεκίνησα ποτέ να γράφω με σκοπό να αποκτήσουν αξία τα λεγόμενά μου. Πόσο μάλλον εγώ η ίδια. Δεν προσδοκώ τίποτα! Έχω κουραστεί να σκέφτομαι συνέχεια το τι θα πω και το πως θα το πω για να ακουστεί ωραίο!

Νιώθω ότι κάπως έχει χάσει την αξία του ή καλύτερα το νόημα του το γράψιμο για εμένα. Νιώθω πως έχω ξεχάσει ποιος ήταν ο σκοπός που ξεκίνησα να γράφω. Δεν έγραφα ποτέ με το σκεπτικό ότι αυτά τα κείμενα θα δημοσιευθούν. Μου φαινόταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μάλλον φταίει το γεγονός, ότι δεν πιστεύω σε μένα. Πάντα με γειώνω και με μηδενίζω. Δεν πιστεύω πως έχω καταφέρει τίποτα το ιδιαίτερο ως άνθρωπος. Έγραφα, και γράφω ακόμα δηλαδή, γιατί αλλιώς θα με πνίξουν αυτά που σκέφτομαι. Γράφω για να μην πνιγώ από τις ίδιες μου τις σκέψεις. Γράφω πρώτα για εμένα και μετά για όλους τους άλλους. Γράφω, γιατί έτσι έχω μάθει να εκφράζομαι. Δεν γράφω γιατί προσδοκώ να ακουστώ ή επειδή θεωρώ ότι έχουν αξία αυτά που γράφω και σκέφτομαι. Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Γράφω γιατί θέλω κάπου να αποτυπώσω αυτά που δεν έχω το θάρρος να πω. Σκέφτομαι τόσα, και άλλα τόσα που θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα χωρίς σταματημό!

Υπάρχουν μέρες, που πιάνω το χαρτί και το στυλό με σκοπό να γράψω και σκέφτομαι…Τι να μας πεις και εσύ τώρα…και κάπως έτσι η λευκή σελίδα παραμείνει λευκή. Άλλες πάλι, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, ότι πρέπει να γράψω, γιατί αλλιώς θα “χαθώ”. Όμως, τα χέρια μου αδυνατούν να γράψουν αυτά που υπάρχουν στο μυαλό μου. Μην με ρωτήσεις το γιατί. Ούτε εγώ το ξέρω. Μάλλον από φόβο. Φόβο, μήπως φτάσουν οι σκέψεις μου σε χέρια ανθρώπων που δεν θα έπρεπε. Κάποιες φορές, εύχομαι να μην πέσουν σ’ αυτά τα χέρια. Όχι μόνο επειδή δεν θέλω να εκτεθώ, αλλά και γιατί αυτά που σκέφτομαι κάποιες φορές είναι σκληρά. Δεν φταίω! Όπως έχω πει πολλές φορές, ο καθένας ότι σπείρει θα θερίσει. Μην με ρωτάς γιατί έκατσα να σου τα πω όλα αυτά…η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Ίσως τα έγραψα γιατί αλλιώς θα μ’ έπνιγαν.