Ένα κείμενο για το απόλυτο κενό.
Καθόταν και κοίταζε το λευκό χαρτί, ενώ μασούσε το καπάκι από το στυλό του. Προσπαθεί να γράψει κάτι, αλλά στο μυαλό του επικρατεί το απόλυτο κενό. Οι ιδέες στερεύουν και το αποτέλεσμα είναι ένα ατελείωτο τετ-α-τετ με το χαρτί.
Τι είναι, όμως, αυτό που έκανε τις ιδέες του να στερέψουν; Ας κάνουμε μία μικρή παρένθεση…
Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η κούραση. Ο φόρτος εργασίας που υπάρχει, δηλαδή, εκτός από το γράψιμο. Αυτός πολλές φορές αποσπά όλη τη “φαιά ουσία” του γράφοντα, κάνοντάς τον να ξεχνά ακόμη και τις λίγες ιδέες που έχει τις στιγμές εκείνες.
Ένας άλλος παράγοντας, ίσως ο σημαντικότερος, είναι κάποια άσχημα συναισθήματα που ενδεχομένως βιώνει ο γράφων τις στιγμές εκείνες. Είναι η θλίψη δηλαδή, που δεν αποτελεί πάντα πηγή έμπνευσης και μερικές φορές είναι τόσο μεγάλη, που πλέον δεν αφήνει διάθεση ούτε καν για στεναχώρια πάνω στο θέμα που τον ταλαιπωρεί, πόσο μάλλον στο να γράψει ένα κείμενο.
Ας κλείσουμε όμως την παρένθεση αυτή αγαπητοί αναγνώστες κι ας επιστρέψουμε στον φίλο μας, που προσπαθεί να γράψει…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Όμως, οι ώρες κυλούν. Και το χαρτί είτε παραμένει κενό είτε είναι με διακοσμημένο με ανούσιες μουτζούρες, οι οποίες είναι προϊόν απουσίας ιδεών, άγχους και εκνευρισμού.
Έτσι, βλέπουμε τον φίλο μας να ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, προσπαθώντας μάταια να βρει λέξεις, φράσεις, παραγράφους με νόημα, ώστε να γεμίσει τη σελίδα του χαρτιού του. Όμως, μάταια. Στο μυαλό του εξακολουθεί να υπάρχει ένα ατελείωτο κενό…
Τότε καταφεύγει στο αλκοόλ. Πίνει το πρώτο ποτήρι, μετά το δεύτερο, μετά το τρίτο. Δαγκώνει και πάλι το στυλό, το οποίο πλέον έχει πάρει τη στυφή γεύση του οινοπνεύματος. Ιδέα καμία όμως!
Τότε σηκώνεται από το τραπέζι, κάνει βόλτες μέσα στο δωμάτιο, συνεχίζοντας να πίνει και να καπνίζει. Θέλει κάτι να γράψει, αλλιώς θα αισθάνεται άπραγος, άδειος και ίσως ενδόμυχα ανίκανος…
Η απραξία συνεχίζεται κι έτσι ξαπλώνει στον καναπέ κι ανοίγει το βιβλίο που διαβάζει εκείνον τον καιρό. Η ώρα περνάει και τον βλέπουμε απορροφημένο στην ανάγνωση χωρίς, όμως, να έχει ξεχάσει τον σκοπό του, αλλά χωρίς να έχει καταφέρει να γράψει κάτι εδώ και μέρες…
Τότε το τηλέφωνο χτυπάει. Κλείνει το βιβλίο του και το σηκώνει. Είναι ο ξάδερφός του, του λέει να πάνε μία βόλτα και μετά για έναν καφέ. Ο φίλος μας δέχεται. Παρατάει στην άκρη το βιβλίο και τις (ανύπαρκτες) σημειώσεις του, ντύνεται στα γρήγορα και φεύγει από το σπίτι…
…χωρίς να έχει γράψει τίποτε!
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όλους τους συναδέλφους αρθρογράφους που καταβάλλουν πραγματική προσπάθεια για να γράψουν ένα κείμενο.
