«Ίσως κάποιοι άνθρωποι πρέπει να μένουν για πάντα στη ζωή σου και κάποιοι πρέπει να κάνουν απλώς ένα πέρασμα», επανέλαβε η Casey στον Joel το απόφθεγμα που ο ίδιος είχε μοιραστεί νωρίτερα μαζί της. Αν τα ονόματα αυτά δε σου λένε τίποτα, μην ανησυχείς. Είμαι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζω που έβλεπε (και βλέπει σε επανάληψη) αυτή την underrated σειρά του 2007. Η φράση αυτή μου έμεινε χαραγμένη από την πρώτη φορά που την άκουσα και κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό σκέφτομαι «πόσο σωστή!».
Σε όλη σου τη ζωή περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους. Άπειρα άγνωστα πρόσωπα μέσα στο πλήθος. Κάνεις γνωριμίες, φιλίες και σχέσεις. Αυτές φθείρονται, εσύ αποστασιοποιείσαι και χάνεσαι, αλλά δεν έγινε και τίποτα. Τι είχες, τι έχασες; Ίσως να μην τους θυμάσαι πλέον και δεν ξέρεις καν πού βρίσκονται, τι κάνουν, αλλά δε σε νοιάζει κιόλας ιδιαίτερα. Κι όμως, μέσα στο χάος βρίσκεις ανθρώπους με τους οποίους κάτι σας συνδέει. Άλλοι τους βρίσκουν πιο εύκολα κι άλλοι πιο δύσκολα. Πώς μπορείς με ευκολία να ξεχωρίσεις με ποιον ταιριάζεις; Δεν μπορείς. Γι’ αυτό και μαζεύεις γύρω σου κάθε λογής ανθρώπους. Μιλάς μαζί τους για χαζά, ελαφριά θέματα, γελάς με τα κρύα τους αστεία και κρατάς τις αποστάσεις σου. Είναι μια σχέση τυπική και ρηχή. Κάποιες φορές, όμως, συμβαίνει κάτι μαγικό. Από εκεί που δεν το περιμένεις, γνωρίζεις ανθρώπους και γίνεται αυτό το «κλικ». Περνάς ώρες μαζί τους μιλώντας για τα πάντα, από σοβαρά θέματα, έως και βλακείες. Γελάς με την καρδιά σου μέχρι να σε πονέσει η κοιλιά σου, επικοινωνείς ακόμη και μέσα στη σιωπή. Χωρίς να πεις τίποτα, μ’ ένα απλό βλέμμα, έχετε ήδη συνεννοηθεί, καθώς έχετε τον δικό σας κώδικα επικοινωνίας.
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι σπάνιοι» σκεφτόμουν. Κι έβλεπα στο μέλλον να συνεχίζουμε τις ίδιες βλακείες, περπατώντας στον δρόμο με το μπαστουνάκι μας, τρώγοντας παγωτό. Όμως, τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις. Μεγαλώνεις, η ζωή σου και οι προτεραιότητές σου αλλάζουν. Μπαίνουν στη μέση νέα πρόσωπα, φίλοι, σχέσεις, δουλειά, σπουδές, μετακομίσεις. Ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία και οι συναντήσεις σας αρχίζουν να αραιώνουν. Πλέον, το γέλιο δεν είναι τόσο εγκάρδιο και υπάρχουν άβολες σιωπές ανάμεσά σας. Το νιώθεις πως τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά και σταδιακά απομακρύνεστε. Τώρα πλέον τους βλέπεις μια φορά το δίμηνο (κι αν), κι αναρωτιέσαι τι συνέβη, τι άλλαξε, γιατί δεν είναι όλα όπως πριν;
Είναι δύσκολο να μείνεις στην ίδια σελίδα με κάποιον και να προχωρήσετε μαζί, γιατί ο καθένας αλλάζει και ωριμάζει με τους δικούς του ρυθμούς. Υπάρχουν βέβαια και πολλές περιπτώσεις που το έχουν καταφέρει (και δε λένε το μυστικό τους). Ίσως είναι οι συνθήκες και το timing. Από την άλλη, υπάρχουν κι αυτοί που δεν προσπαθούν, δε θέλουν, γιατί ίσως θέλει δουλειά και ποιος έχει τον χρόνο; Αλλά ακόμη κι αν δε μένουν στη ζωή σου με τη φυσική τους παρουσία, μένουν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Κρυμμένοι σε φωτογραφίες, στίχους, ταινίες, πλατείες και καφέ. Άλλωστε οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται, άλλοι μένουν, άλλοι φεύγουν και η μαγεία θα ξαναβρεθεί στο πρόσωπο κάποιου άλλου.
