Αναμνηστικά. Έτσι πέρασες κι εσύ και έτσι έφυγες από τη ζωή μου..αναμνηστικά. Αυτό που έμεινε είναι οι φωτογραφίες σου και λίγη στάχτη στο σεντόνι μου. Καμιά φορά τα βράδια ακούγονται γέλια στο σαλόνι κι άλλες φορές πιάνω τον εαυτό μου να σερβίρει δύο ποτήρια με κρασί. Βλέπω ταινίες και μιλάω στον εαυτό μου κι άλλες πάλι φορές λέω τα νέα μου της ημέρας στη φωτογραφία σου. Αναμνηστικά.

Φεύγουν κι έρχονται άνθρωποι. Όταν φεύγουν τα παίρνουν όλα αλλά αφήνουν πίσω τους πράγματα που δε μπορείς με τίποτα να αποβάλλεις. Πράγματα που έχουνε γίνει ένα με το σώμα σου. Που έχουνε στοιχειώσει το μυαλό σου. Τα καθημερινά πράγματα, τα απλά. Αυτά είναι που σου λείπουν. Αυτά πονάνε. Η αταξία της ζωή σου είναι που εξαφανίστηκε και τριγυρίζει το μυαλό σου κάθε βράδυ στο κρεβάτι να τη βρει. Το σώμα σου κι αυτό επιθυμεί να νιώσει όπως πρώτα αλλά αυτό που πραγματικά επιζητεί είναι το μυαλό. Το μυαλό σου είναι που κυνηγάει τις στιγμές όμορφες και μη και δε μπορείς να το σταματήσεις.

Τα αναμνηστικά. Μεγάλη πληγή. Αναμνηστικά δεν είναι τα χαρτιά, οι φωτογραφίες και οι πορσελάνες. Αναμνηστικά δεν είναι τα υλικά πράγματα. Είναι βαρύ φορτίο. Είναι η ίδια σου η ζωή. Οι άνθρωποι και οι στιγμές που την αποτελούν. Χαμόγελα και αγκαλιές που έχεις δώσει. Πράγματα που έχεις διδαχθεί και νιώσει. Δώρα γεμάτα αγάπη και ατελείωτες συζητήσεις. Βόλτες στη παραλία και φιλιά γεμάτα έρωτα. Πάρτυ με παρέες και ένα οικογενειακό τραπέζι. Αυτά όπως και άλλα πολλά που ξέρεις μόνο εσύ είναι τα αναμνηστικά.

Δεν υπάρχει πλέον στάχτη στο σεντόνι μου, ούτε γέλια ακούω στο σαλόνι. Υπήρχαν και ακούγονταν μια φορά. Αλλά αυτά τα ρημάδια τα αναμνηστικά είναι που με κάνουν κάθε βράδυ να βάζω δύο ποτήρια κρασί και να κουβεντιάζω μαζί σου μέχρι να με βρει το ξημέρωμα με ή χωρίς τη φωτογραφία σου.