O χώρος ανάμεσα στο Πρέπει και το Θέλω

Πώς αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που σε πλήγωσε, μια κατάσταση που σε πόνεσε, μια στιγμή που σε διέλυσε; Που διέλυσε εσένα, την περηφάνια και την αξιοπρέπειά σου; Έχει καν νόημα να μιλάς για περηφάνια σ’ αυτές τις περιπτώσεις που εμπλέκεται το συναίσθημα; Έχει άραγε, νόημα να σ’ ενδιαφέρει η εικόνα που θα δείξεις στους άλλους, αλλά και στον εαυτό σου με την απόφαση που θα πάρεις; Τι είναι εν τέλει σημαντικότερο; Να πάρεις τη λογικά σωστή επιλογή ή να κάνεις αυτό που θέλεις και να μην ενδιαφερθείς για τίποτα, ούτε καν για τον ίδιο σου τον εαυτό;

Δεν υπάρχει απάντηση σε τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω. Πολλές φορές δεν περνάει καλά καλά από το χέρι σου η απόφαση. Αλλά ακόμα κι όταν περνάει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις τι είναι αυτό που θέλεις να κάνεις. Και λέω θέλεις, γιατί συχνά πλέον μπερδεύουμε τα θέλω μας με τα πρέπει. Η λέξη πρέπει έχει ενσωματωθεί τόσο δυναμικά στο καθημερινό σου λεξιλόγιο, που δυσκολεύεσαι ν’ αναγνωρίσεις ποια απ’ αυτά που κάνεις τα κάνεις επειδή πραγματικά το θέλεις και ποια επειδή η κοινωνία και το περιβάλλον σ’ έχουν πείσει ότι οφείλεις να κάνεις.

Αν εγώ αυτό που θέλω είναι στην τελική να φάω τα μούτρα μου;  Να μπλεχτώ σε μια κατάσταση που δεν θα με βγάλει πουθενά απλά επειδή θέλω να τη ζήσω, εν γνώση μου ότι η κατάληξη θα είναι κατά πάσα πιθανότητα άσχημη;

Η στιγμή που θα πάρεις την απόφαση ανάμεσα στο δίλημμα που σου παρουσιάζεται εξαιτίας της απόστασης ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, είναι εξαιρετικά σημαντική. Κυρίως, επειδή ποτέ δεν μπορείς να σιγουρευτείς ότι είναι η σωστή απόφαση, όποια απόφαση κι αν πάρεις. Μάλλον επειδή δεν υπάρχει εν τέλει σωστό και λάθος. Όλα εξαρτώνται από το πού εντοπίζεις σε κάθε φάση της ζωής σου την ευτυχία. Παίζουν τόσα πολλά πράγματα ρόλο στο να μπορέσεις να εκφράσεις τι σημαίνει για ‘σένα η ευτυχία. Είναι κάτι παροδικό, κάτι βραχυπρόθεσμο, που ξέρεις ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να διαλυθεί; Είναι κάτι το οποίο πρέπει να φροντίσεις να χτίσεις πάνω στα σταθερότερα θεμέλια; Τι ακριβώς ή έστω, τι περίπου είναι;

Ίσως όντως η σωστότερη αντιμετώπιση είναι να καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και να μένεις μακριά από καταστάσεις που μόνο κοντόφθαλμα μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις όμορφα. Να απορρίπτεις την επιφανειακή και ψεύτικη χαρά που μπορεί να σου δώσει μια κατάσταση η οποία, βάσει πιθανοτήτων, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σε διαλύσει. Ίσως η ασφαλής και σίγουρη επιλογή να είναι η επιλογή που πρέπει να παίρνεις για λόγους αυτοπροστασίας, πέραν όλων των άλλων, παρόλο που η καρδιά σου φωνάζει πως κάτι άλλο είναι αυτό που χρειάζεται. Ίσως… ναι.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν θα μάθουμε με σιγουριά, στο ίσως θα μείνουμε.