Αναγάπητοι άνθρωποι

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που εμφανίζονται θυμωμένοι, κακοί θα έλεγες ή απλά πολύ μακριά από τις δικές σου κοινωνικές συμπεριφορές και αντιλήψεις. ‘Εχω συναντήσει πολλούς θυμωμένους, με οργή, φοβερής ορμής και αποφασιστικότητα που αιφνιδιάζει! Πώς μπορεί η καρδιά να χωρέσει το μίσος, πώς μπορεί να αντέξει το δυσβάσταχτο φορτίο, του τοξικού συναισθήματος; Πώς περνά η ημέρα όταν στην ψυχή σου κουβαλάς αναβρασμό και πώς κλείνουν τα μάτια σε ύπνο βαθύ; Ανέκαθεν χάζευα τα βρέφη που κοιμούνται, γιατί οι καρδιές τους είναι αγνές, και έτσι απολαμβάνουν ύπνο βαθύ, χωρίς έννοιες. Θα έδινα κάτι από τα πολύτιμα μου, να κοιμηθώ σαν βρέφος! Όχι γιατί είμαι θυμωμένη, αλλά γιατί βάρυνα από έννοιες, και δεν χωράω σε νόρμες πια!

Όμορφη η ζωή, όταν την ζεις, αλήθεια, και απορώ, αναζητώ αιτίες που οι άνθρωποι θυμώνουν. Έπειτα  σκέφτομαι, πως δεν είναι όλες οι ζωές ίδιες και ροδοστόλιστες Ελένη, γλυκιά μου! Υπάρχουν τέρατα εκεί έξω, φτώχεια, εξαρτήσεις πολλές, σχέσεις που καταδυναστεύουν και μυαλά που σκέφτονται με ανάποδες στροφές. Ξεκούρδιστες καρδιές και χλωμά τοπία, άστρωτα κρεβάτια, αλλά όχι από πάθος, περισσότερο από εγκατάλειψη.  Σώματα που δεν λατρευτήκαν, άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν και μνήμες που στοίχειωσαν οικογένειες, τόπους ολάκερους. Έτσι είναι, κανείς κακός δεν γεννιέται , κανείς θυμωμένος και ας λεν πως το DNA φταίει για όλα. Ποιο μωρό έρχεται στον κόσμο με κακία; Ακόμα στα ματάκια του έχει αστερόσκονη και ένα θείο θαύμα, έξω πολύ έξω από όσα γνωρίζουμε και από όσα ακόμα έχουμε να μάθουμε. Κακοί και θυμωμένοι έγιναν όσοι δεν αγαπήθηκαν! Οι αναγάπητοι! Αν μπορούσα να σκεφτώ μια δυστυχία, αυτή θα ήταν! Να μην νιώθει κανείς αγάπη για εσένα, δυστυχισμένο αναγάπητό  μου πλάσμα!

Και υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που νόμιζαν πως αγαπήθηκαν, γιατί δεν γνώριζαν πως είναι η αγάπη και όταν τους έτυχε, πίστεψαν πως πρέπει να είναι…μάλλον…έτσι. Και αγαπήθηκαν στραβά, χρησιμοποιήθηκαν στο όνομα της αγάπης, με λάθος τρόπο δόθηκαν σε εκείνους, από φόβο, μην τους βρει κακό μεγάλο και «μείνουν» μόνοι. ’Εκαναν τα πάντα στο όνομα της αγάπης τους!

Τραγικός ο άνθρωπος! Θέλει μόνο ν ’αγαπιέται. Εγωιστής δεν θέλει να αγαπά! Πώς αγάπη θα μοιράσεις όταν δεν έχεις λάβει, ρωτούν με δικαιολογία οι αναγάπητοι. Μπορείς, ακόμα και με ζόρι να πιέσεις εκείνο το όργανο στον θώρακα να κτυπήσει δυνατά, όχι μόνο από έρωτα, όχι μόνο από φιλοδοξία, αλλά και από ανιδιοτελή αγάπη! Τι είναι αυτό πάλι; Ναι, ονομάζεται βασικός  προορισμός! Αν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις, να σου εξηγήσω, πλησίασε. ‘Ακου, πάνω και πέρα από όλα, έχεις έρθει σε αυτή την γη ν ’αγαπήσεις. Όσο σπουδαίος και αν περνιέσαι, ίσως και να είσαι, δεν αμφιβάλλω, αν δεν αγαπήσεις, θα περάσεις αέρας. Πουφ, και εξαφανίστηκες! Προσπάθησε, το χρωστάς στο θαύμα που σε έφερε στην ζωή, έχεις υποχρέωση πριν φύγεις και ξεχαστείς, να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και έτσι ίσως κάποιος πει «την ήξερα, αγαπούσε πολύ». Αυτό είναι αθανασία, να σε θυμούνται για πάντα, να σε αναφέρουν ακόμα και όταν έχεις φύγει. Πόσοι ήρωες «έπεσαν» για την υστεροφημία! Πόσα σκοτάδια κατάπιαν τους τρανούς;

Καλοί, κακοί, άγγελοι και έκπτωτοι, αγαπημένοι και αναγάπητοι, λατρεμένοι και αδιάφοροι, όλοι στην ίδια γη, όλοι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, όλοι τον ίδιο ήλιο βλέπουμε και όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε! Μια είναι η πηγή της αρχής και του τέλους και αν όντως κρινόμαστε (;) από κάποιου είδους θεία δίκη, η αγάπη θα είναι το μέτρο της σύγκρισης. Εκεί κρινόμαστε αθώοι ή ένοχοι. Αγαπημένοι ή αναγάπητοι, διπλά αθώοι στο δικαστήριο της ψυχής. Και ακούστε σας το ξαναλέω. Δεν υπάρχουν κακοί, μόνο εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν.