Αν η ζωή μου ήταν ταινία

Από πολύ μικρή με μάγευε το σινεμά! Όχι δεν ήταν για μένα μια ακόμη μορφή ψυχαγωγίας. Δεν πήγαινα για να περάσω δύο ώρες καλά με ποπ κορν και αναψυκτικό. Στην πραγματικότητα ήταν ο μοναδικός τρόπος για να αποδράσω και να ξεφύγω από την συνηθισμένη και αδιάφορη ζωή μου. Μέσα από τις ταινίες ταξίδευα σε μέρη μακρινά, που πάντα ήθελα να πάω. Γνώριζα ανθρώπους διαφορετικούς από εμένα που ήταν πιο γενναίοι, πιο αστείοι, πιο ερωτευμένοι, πιο όμορφοι. Κάποιες φορές ακόμη πιο τραγικοί και αδύναμοι. Ταυτιζόμουν μαζί τους και ζούσα ταυτόχρονα πολλές ζωές.

Ο μαγικός κόσμος του Σινεμά

Η πρώτη ταινία που είδα ήταν ο Βασιλιάς των λιονταριών το 1994. Με πήγε η μαμά μου και για μένα ήταν η ωραιότερη μέρα της μέχρι τότε ζωής μου! Την επόμενη της δήλωσα ότι θέλω να με φωνάζει Σίμπα και να πάμε να ζήσουμε στην Αφρική, όπου είναι και η υπόλοιπη οικογένεια μου. Τότε ξεκίνησε και ο μεγάλος μου έρωτας με τις γάτες. Ίσως επειδή δεν θα μπορούσα να έχω λιοντάρι στο κρεβάτι μου.

Δύο χρόνια μετά ερωτεύτηκα τον Αλαντίν, όταν είδα την ταινία ο Αλαντίν και ο βασιλιάς των Κλεφτών. Ίσως αυτή η ταινία με στιγμάτισε γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η τάση μου να ερωτεύομαι όλο «απατεώνες». Όχι βέβαια κλέφτες, αν και δεν είμαι και σίγουρη τώρα που το σκέφτομαι… Όταν χώρισα με το Μιχάλη μετά από μία σοβαρή σχέση των τεσσάρων μηνών, είχα μείνει με πέντε βρακιά μόνο στο συρτάρι μου. Γενικά όμως, οι σχέσεις μου ήταν ψεύτικες και δανεικές. Εντάξει ο Κωστής είχε ξεχάσει να μου πει ότι τα είχε και με την Κατερίνα, ανθρώπινο είναι, ο Σταμάτης με τραπέζωνε στο υπέροχο σπίτι του στο Μαρούσι κάθε Σάββατο βράδυ, που τελικά αποδείχθηκε ότι δούλευε σαν φύλακας και λείπανε οι ιδιοκτήτες. Να μη θυμηθώ και το Λευτέρη που με είχε φλομώσει στο παραμύθι για τα επαγγελματικά του ταξίδια, που ήταν παντρεμένος στη Λαμία!

Ας τα αφήσουμε όμως, αυτά κι ας μιλήσουμε λίγο για τις ταινίες που με σημάδεψαν.

Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωνα. Έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω στη ζωή μου. Την απάντηση, μου την έδωσε το Dirty Dancing. Αν και η ταινία ήταν του 1987, τη χρονιά που εγώ γεννήθηκα, την είδα το καλοκαίρι που έκλεινα τα δεκαπέντε μου. Ε ναι λοιπόν, θα γινόμουν χορεύτρια! Έλα που όσο κι αν το πάλεψα εκτός από κάτι διαστρέμματα και πολλά λεφτά και γκρίνια από τον πατέρα μου, για ρούχα, παπούτσια, κορμάκια, κολάν και ιδιαίτερα μαθήματα, δυστυχώς αποδέχτηκα ότι μάλλον γεννήθηκα με δύο αριστερά πόδια που λένε. Ρυθμός μηδέν, δεν το ‘ χα, πως να το κάνουμε.

Και ευτυχώς σύντομα ήρθε η επόμενη ταινία να μου δείξει που θα βρω το νόημα στη ζωή μου. Οι άγγελοι του Τσάρλι. Θα γινόμουν πράκτορας. Τι παραπάνω είχε δηλαδή η Κάμερον Ντιάζ από μένα; Όμορφη ήμουνα, ξανθιά ήμουνα, εντάξει είχα καμιά δεκαριά κιλά παραπάνω αλλά αυτό μπορούσε να αλλάξει. Και φυσικά ο πατέρας μου την πλήρωσε πάλι. Έπρεπε να μάθω καταρχήν πολεμικές τέχνες. Ξεκίνησα κουν φου αλλά στο δίμηνο κουράστηκα και είπα να ασχοληθώ με την ξιφασκία. Άλλα λεφτά εκεί και γκρίνια από το μπαμπά, που δε μου χάλαγε χατίρι όμως. Τη βαρέθηκα γρήγορα δυστυχώς και άρχισα να το ξανασκέφτομαι. Είναι δύσκολο τελικά να γίνει κανείς πράκτορας!

Με είχε πάρει λίγο από κάτω η όλη κατάσταση μέχρι που η πρόταση μιας φίλης να δούμε μια κλασσική ασπρόμαυρη ταινία, μου έδωσε καινούρια οπτική. Είδαμε τη Τζίλντα, μια ταινία του 1946 με τη Ρίτα Χέιγουορθ. Η γυναίκα ήταν απίστευτη! Η πιο ωραία και μοιραία γυναίκα που είχα δει ποτέ μου. Θα γινόμουν η νέα Ρίτα. Φυσικά θα ασχολούμουν με το τραγούδι, αλλά έπρεπε να δουλέψω πολύ και το στυλ μου. Το όνειρο γκρεμίστηκε όταν τσακίστηκα από τη σκάλα προσπαθώντας να ερμηνεύσω το Put the Blame on Mame, από την ταινία σαν τη Χέιγουορθ βγάζοντας το γάντι. Μόνο που το κολογάντι που φόραγα πιάστηκε στο δαχτυλίδι μου και προσπαθώντας να το ξεμπλοκάρω δεν είδα το σκαλί και κουτρουβάλησα στη σκάλα με αποτέλεσμα να σπάσω το πόδι μου. Η ρημάδα η τέχνη δε με ήθελε! Έχασα κι ένα ολόκληρο καλοκαίρι από τη ζωή μου με το πόδι στο γύψο.

Η ταινία καταλύτης

Φυσικό ήταν να τη βγάζω στο σπίτι βλέποντας ταινίες. Ο πατέρας μου έτρεμε φυσικά περιμένοντας τι άλλο θα αποφασίσω να κάνω μετά από τόσες ταινίες. Ξέχασα να σας πω ότι τον έστελνα συνέχεια να μου παίρνει ταινίες από το Video Club της γειτονιάς μας. Βλέπεις δεν υπήρχε τότε Netflix. Η καινούρια μου εμμονή ήταν παλιές ασπρόμαυρες ταινίες. Τότε ερωτεύτηκα τον Τζέιμς Ντιν, μεταξύ μας βέβαια είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του. Το Ανατολικά της Εδέμ πρέπει να το είδα και 25 φορές σε δυο μήνες. Τίποτε είμαι μια επαναστάτρια κι εγώ, δεν εξηγείται αλλιώς. Η ταινία με συγκλόνισε. Αυτό όμως, που πραγματικά αποκόμισα είναι ότι δεν θα σταματήσω να ψάχνω να βρω την ταυτότητα μου. Να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα ακόμη και με θυσίες αν χρειαστεί.

Συμπέρασμα Κυβέλη στρώσου και διάβασε γιατί «αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρι δεν τρως» που λέει και ο σοφός λαός. Του χρόνου δίνω πανελλήνιες και αφού στα καλλιτεχνικά δεν ευδοκίμησα, λέω να γίνω γιατρός. Με σκιάζουν βέβαια τα αίματα και οι βελόνες αλλά θα το παλέψω. Μήπως να γίνω καλύτερα νηπιαγωγός; Είδα χθες τη Μελωδία της Ευτυχίας με τη Τζούλι Άντριους και ενθουσιάστηκα! Ναι το αποφάσισα νηπιαγωγός θα γίνω. Είναι πιο safe βρε παιδί μου. Που να μπλέκω τώρα με νοσοκομεία και αρρώστους, δεν είναι για μένα αυτά.

Όπως καταλάβατε βέβαια δεν έγινα τίποτε από τα δύο. Είμαι όμως καλά, ευχαριστημένη από τη δουλειά μου και εξακολουθώ να βλέπω ταινίες και να ονειρεύομαι. Και φυσικά να ερωτεύομαι τους πρωταγωνιστές!

Κι αν η ζωή μου ήταν ταινία θα ήθελα να ήμουν η Άλι στο Ημερολόγιο γιατί κατά βάθος αυτό που αληθινά με συγκινεί είναι οι μεγάλες ιστορίες αγάπης. Η ή Βιάν στο Chocolat γιατί ο Τζόνι Ντεπ και η σοκολάτα είναι οι μεγάλες αδυναμίες μου! Μέχρι την επόμενη ταινία…