Ακόμα με πονούν τα μηνύματα σου

330 ημέρες και κάτι ψιλά… Τόσο καιρό έχω να σε δω, μα απόψε μου έστειλες κάτι ξανά… Η σιωπή μηνών έσπασε, και ήταν απλά με  ένα κενό μήνυμα. Απάντησα, με ρώτησες πως είμαι, και στο τέλος καταλήξαμε να μου λες να σε ξεχάσω…

Πώς; Πώς να σε ξεχάσω όταν βρίσκεσαι στην κάθε στιγμή μου, όταν η παρουσία σου έχει ποτίσει κάθε σημείο αυτού του άθλιου και σκοτεινού πλέον πράγματος που έχω για ψυχή;

Η απάντηση είναι πως δε γίνεται να σε ξεχάσω. Διότι είναι αδύνατον να ξεχάσουμε τα πρόσωπα που πραγματικά αγαπάμε! Το να ζητάς από ένα άτομο να σε ξεχάσει, ενώ αυτό αισθάνεται τόσα πολλά για εσένα, είναι σαν να σου ζητά κάποιος να σταματήσεις την ίδια σου την καρδιά από το να χτυπάει… Το αποτέλεσμα είναι πως απλά δε ζεις.

Advertisements
Ad 14

Πάντως το μήνυμά σου μετά από τόσο καιρό ήταν ένας κεραυνός για ΄μένα, και κατά συνέπεια με οδήγησε στους 2 προαιώνιους συντρόφους μου: Tον καπνό και το αλκοόλ, τα μόνα πράγματα που ήταν εδώ τις βραδιές που έλειπες. Ακόμα και αυτά όμως αποτελούν ηλίθια υποκατάστατα, που μάταια προσπαθούν να επουλώσουν μία αιωνίως ανοιχτή πληγή. Κάτι σαν ένα πρόχειρο τσιρότο πάνω στην ήδη αιμορραγούσα βαθιά μαχαιριά.

Το πιο σκληρό ναρκωτικό είναι τελικά ο έρωτας. Και το σπάσιμο της σιωπής σου μετά από τόσο καιρό μού ξύπνησε τον εθισμό μου… Λείπεις, λείπεις τρομερά. Το ξέρω, γίνομαι κοινότυπος, μα έτσι έχουν τα πράγματα… Εσύ είσαι αλλού, και εμένα το μόνο που μου απέμεινε είναι η προσπάθειά μου να επιβιώσω μέσα σε αυτό το κενό, μέσα σε αυτήν την αγωνία για μία σου και μόνο λέξη…

Διαβάστε επίσης  Η ζωή θέλει χρώμα

Όλα αυτά με οδηγούν στο να περιφέρομαι άσκοπα στο δωμάτιο ψιθυρίζοντας ένα “γιατί;”… Γιατί τα πράγματα να έχουν φτάσει εδώ… Δε σου έκανα κάτι κακό, δεν σου έφταιξα σε κάτι… Μέσα σε αυτή τη δίνη των σκέψεων το μάτι μου πέφτει σε ένα βιβλίο που είναι ακουμπισμένο στο γραφείο. Είναι το “Ένας Χωρισμός” του Χρήστου Σιάφκου… Χαμογελάω πικρά κοιτώντας το, γιατί η υπόθεσή του μοιάζει κατά σατανική σύμπτωση τόσο πολύ με τη δική μας ιστορία… Αυτό έπρεπε να σου δωρίσω όταν συναντηθήκαμε γαμώτο! Το ανοίγω και το φυλλομετρώ. Το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα απόσπασμα…

“Μ’ έχει κουράσει αυτή η ζωή, που κάθε φορά μου δίνει πολλά για να μου τα πάρει πίσω στη συνέχεια. Ίσως και να μη φταίει αυτή. Ίσως και να φταίω εγώ που δεν ξέρω να υπερασπιστώ τις δωρεές της. Πιθανότατα να μη φτάνει ο μεγάλος έρωτας. Μάλλον πρέπει να χρειάζεται και η απαραίτητη πουτανιά για να τον διατηρήσεις. Πουτανιά στην περίπτωσή μας, γιατί αλλιώς ήξερα να τον διατηρήσω.
Μέχρις εδώ ήταν όμως.”…

Ακριβώς, “πουτανιά”, αυτό χρειαζόταν για να σε κρατήσω…
“Πουτανιά”, αυτήν που δεν είχα ποτέ, γιατί απέναντί σου ήμουν πάντα ξεκάθαρος, τίμιος…
Σ’ αγαπούσα ρε ΄συ… Σ’ αγαπούσα αληθινά. Και το χειρότερο για τον εαυτό μου είναι πως σε αγαπάω ακόμη. Το ίδιο όπως και στην αρχή, το ίδιο όπως και πάντα…

Σωριάζομαι στην πολυθρόνα έχοντας παραιτηθεί πλέον από τα πάντα.. Το έχω βουλώσει πια. Δε μπορώ να αρθρώσω ούτε κουβέντα… Η θλίψη είναι σαν ένα μαχαίρι, σαν αυτό που ο Νίκος Καββαδίας περιέγραψε στο ομώνυμο ποίημα του…

Διαβάστε επίσης  Αφήσου κι αγάπα αν τολμάς

“Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο, 
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το ’καμα δικό μου· 
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, 
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…”

330 ημέρες και κάτι ψιλά λοιπόν που ζω μ’ αυτό το μαχαίρι στην ψυχή μου… Και όντως με κάνει να φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό, φέρνοντάς με σε ένα σταυροδρόμι: Ή θα σε ξεπεράσω μία και έξω, πηγαίνοντας παρακάτω, ή όλα αυτά τα γεγονότα θα με ρουφήξουν στη δίνη τους καταστρέφοντάς με…
Το πρώτο, αδύνατον… Είσαι υπερβολικά υπέροχη για να σε ξεχάσω…
Μένει το δεύτερο…

-Στην Χ.-

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

The Turkish Detective: Εγκλήματα με άρωμα… Κωνσταντινούπολης

Εγκλήματα στην ΠόληΗ σειρά The Turkish Detective είναι από εκείνες
Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Έρωτας και ψυχοθεραπεία – έννοιες ασύμβατεςΗ Κόλαση του Δάντη μοιάζει