Αγάπα τον Εαυτό σου και Απελευθερώσου

Δεν ήμουν από εκείνα τα παιδιά που μίλαγαν ανοιχτά για τα συναισθήματά τους. Είχα μάθει να μην μιλάω ούτε για τα καλά, ούτε για τα άσχημα, και έτσι χτίστηκε μέσα μου μια αξία. Η λογική του να μην επιτρέπεις σε κανέναν να μπορεί να σε διαβάσει.

Αυτή η άμυνα ήθελε πολλές φορές να υποκρίνεσαι, να σιωπάς, να γνωρίζεις περίτεχνα να αλλάζεις το θέμα της συζήτησης και όταν σε έπιαναν τσακωτό · να γενικεύεις και να φιλοσοφείς. Από τη μία μπορεί όλα αυτά να με καθιστούν δύσκολο χαρακτήρα αλλά με προστάτεψαν από ένα πολύ σημαντικό πράγμα : τα κόμπλεξ!

Όταν δείχνεις διαφορετικές πλευρές του εαυτού σου στον περίγυρό σου, για να παραμείνεις αυθεντικός οι άμυνές σου σε κάνουν φίλο με αυτόν. Μόνο εκείνος ξέρει τα πάντα για εσένα, τόσο τα πλεονεκτήματα όσο και τα μειονεκτήματα. Ως εκ τούτου, γνωρίζοντας καλά τον εαυτό σου, δεν τρέφεις αυταπάτες και κυρίως τον δέχεσαι όπως είναι.

Οι άνθρωποι, όμως, που κουβαλούν συμπλέγματα, δεν τον δέχονται ποτέ. Ζούνε μια ζωή μέσα στη ζωή των άλλων περιμένοντας την αδύναμή τους στιγμή ώστε να τους την “πούνε”. Δεν γνωρίζουν μεταξύ άλλων ότι αυτό τους καθιστά δημόσιο περίγελο και αχώνευτους. Ακόμη, η μνήμη τους δεν ξεχνά τα άτομα με τα οποία έχουν δημιουργηθεί τα συμπλέγματα αυτά και ύστερα από πολλά χρόνια περιμένουν την στιγμή της εκδίκησης σαν τα κοράκια που λυσσασμένα περιμένουν να ξεψυχήσει η τροφή τους. Τρίβουν τα χέρια τους και με ένα σαρδόνιο γέλιο ξεστομίζουν τα βλοσυρά λόγια νιώθοντας ανακούφιση για την στιγμή αυτή που αντιμετωπίζουν τον  άσπονδο εχθρό που οι ίδιοι έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.

Και σαν έρθει η ώρα αυτή, την ευχαριστιούνται ; Διότι πιστεύω ότι γεμίζουν ψεύτικη χαρά την ευπρόσβλητη ψυχή τους… Ευάλωτοι άνθρωποι που δεν έμαθαν ότι δεν ενδιαφέρει κανένα τα ψυχολογικά τους…

Οι “δαίμονες” που έχει ο καθένας μας δεν είναι κανενός άλλου υπόθεση από εκείνου και όσων τον νοιάζονται. Οι υπόλοιποι απλά ανεχόμαστε την προσπάθειά του να μας τους “μεταφέρει” επάνω μας. Ανεχόμαστε να είμαστε τα θύματα σε ανθρώπους που δεν ήμασταν ποτέ ο θύτης. Όταν όμως ενηλικιωθεί ο άνθρωπος και θέλει να εξανθρωπιστεί πρέπει πρώτα να αποδεχθεί τον εαυτό του. Από όσους ενηλικιώθηκαν και δεν εξανθρωπίστηκαν μην ανεχθείς τέτοια συμπεριφορά! Δεν είσαι εσύ η τροφή στο εκάστοτε όρνιο, αλλά έχεις κάτι ξεχωριστό μέσα σου · το «γνῶθι σαὐτόν». Πράξε αναλόγως.