Και ξαφνικά γύρισες, όταν εγώ είχα φύγει

Κάποιοι λένε πως είμαστε το παρελθόν μας. Αποτελούμαστε από εμπειρίες και δρούμε με τρόπο που εκείνες μας έχουν μάθει. Καθένας έχει βιώσει πράγματα και καταστάσεις που του έμαθαν να ζει. Αυτά τα πράγματα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διαμόρφωσαν το άτομο που είναι σήμερα. Οι περισσότερες πτυχές του εαυτού σου «φωνάζουν» τα λάθη και τα σωστά που έκανες.  Όταν πια όμως έχεις αφήσει τα πάντα στο παρελθόν, όπου ανήκουν, υπάρχουν φορές που «οι δαίμονες» σου επιστρέφουν. Γυρνάνε στα λημέρια που κάποτε «εξουσίαζαν» αναμένοντας να τους υποδεχτείς στοργικά, όπως πάντα κάνεις. Η ερώτηση όμως είναι: είσαι ακόμη ακόλουθος της τότε ερωτευμένης ή της πλέον πληγωμένης καρδιάς;

Ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο εκπλήξεις, άλλοτε καλές κι άλλοτε κακές. Όταν, όμως, πρόκειται να αντιμετωπίσουμε τις κακές του είδους τους φτάνουμε πολλές φορές σ’ ένα δίλημμα που δύσκολα μπορούμε να αποφασίσουμε. Ας μην πολυλογούμε όμως κι ας τοποθετηθούμε όσον αφορά καταστάσεις που πιθανόν μας έχουν πληγώσει, καταστάσεις παρελθοντικές.

Έχετε ποτέ νιώσει πως μόλις βάλετε τη ζωή σας σε μια τάξη, όταν πλέον απολαμβάνετε την καθημερινότητα, τότε οι έγνοιες που αποφασίσατε να αφήσετε στα παλιά έρχονται πάλι να σας αναστατώσουν; Όταν άτομα που θα έλεγε κανείς πως σε διέλυσαν και έφυγαν, γυρνάνε την κατάλληλη στιγμή να «μετρήσουν» τις ρωγμές σου! Βέβαια ποιος θα έλεγε πως δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν; Κι όμως! Το δικαίωμα αυτό το έδωσες εσύ όλες εκείνες τις φορές που έστρωνες τα κομμάτια σου με την ελπίδα, αυτή τη φορά, να τους φερθούν με στοργή, μα αντ’ αυτού πατούσαν πάνω τους κάνοντας τίποτα άλλο, παρά όλο και να τα πολλαπλασιάζουν.

Υπάρχουν λογιών τρόποι να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια αναπάντεχη κατάσταση. Ας εμμείνουμε ωστόσο στους δύο γενικούς εξ αυτών.

Όλα εξαρτώνται από τον κάθε άνθρωπο. Μπορεί το παρελθόν να προσπαθεί να μας διδάξει, εμείς όμως επιλέγουμε αν θα εφαρμόσουμε ο,τι μάθαμε. Κάποιος θα μπορούσε για ακόμη μια φορά να ενδώσει στον «άσωτο» έρωτα, παρά τα όσα έχουν συμβεί. Δυστυχώς η ερωτευμένη καρδιά όχι μόνο δεν κοιτά τη λογική, μα ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα της κυνηγώντας το συναίσθημα. Αυτή θα ήταν μια συνήθης αντίδραση στα εθιστικά «νιώθω» που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε.

Τι γίνεται όμως όταν το παρελθόν χτυπάει την πόρτα και δεν ανοίγει πια ο ίδιος άνθρωπος; Έχεις πια μπροστά σου όλα αυτά που ήθελες. Πλέον δεν έψαξες κανέναν, αλλά σε έψαξαν. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ο,τι ακριβώς σκεφτόσουν όλα εκείνα τα βράδια που δε σου κολλούσε ύπνος σκεπτόμενος τα όσα ήθελες, μα ποτέ δεν τολμούσες να πεις.

Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν εξελίσσεται με τα σχέδια που επί πολύ καιρό συνέχιζες να καταστρώνεις. Δεν έχεις την επιθυμία να πεις τίποτα, ούτε και να δώσεις σε κανέναν να καταλάβει ακριβώς το πως πληγώθηκες. Το μόνο θέλω σου είναι να μείνουν τα παλιά εκεί βαθιά που αποφάσισες να τα καταχωνιάσεις, πίσω στον δικό σου Καιάδα. Η ερώτηση που τριγυρνάει στο μυαλό σου όμως είναι μια: «Γιατί τώρα;». Γιατί τη στιγμή που αποφάσισες να αφήσεις τις πληγές σου να επουλωθούν, τη στιγμή που βρήκες κάποιον που αξίζει να τα ξεχάσεις όλα;

Ας μη γελιόμαστε! Κανείς δεν μπορεί να πει σίγουρα πως θα αντιδρούσε, αλλά ούτε και να πει ποιος θα ήταν ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο. Όλοι ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα τι είναι καλύτερο για εμάς, ασχέτως αν κλείνουμε τα μάτια σε πράγματα που εμφανώς δεν μας αξίζουν. Το τι αξίζει να κρατήσεις από το «πισωγύρισμα» αυτό, είναι πως πλέον δεν το επιδίωξες εσύ, μα ούτε και σε αγγίζει πια. Η ερωτευμένη σου καρδιά είναι πλέον ικανή να ισοπεδώσει τα ανίκητα τείχη που κάποτε έχτισες. Τώρα είσαι πραγματικά ελεύθερος…