Ποτέ δεν είχα τρέλα με τα κινητά τηλέφωνα, ούτε ήμουν από αυτούς που κάθονται και ψάχνουν, ενημερώνονται για τα καινούργια κινητά ή σκέφτονται ποιο θα είναι το επόμενο πολύ-μηχάνημα που θα «χτυπήσουν». Επίσης, πάντα έβρισκα ελαφρώς προσβλητικό για την αντίληψη μου να δώσω ένα σκασμό λεφτά για μια συσκευή που ουσιαστικά την θέλω για να επικοινωνώ με τον κόσμο και να ακούω μουσική, γιατί πραγματικά αυτές ήταν και οι μοναδικές «απαιτήσεις» που είχα από ένα κινητό. Μέχρι και πέρυσι, δεν είχα smartphone, δεν σέρφαρα στο Ίντερνετ μέσω του κινητού μου και απορούσα όταν έβλεπα τον κόσμο να τρώει την οθόνη του τηλεφώνου του. Όλα αυτά μέχρι που μου δόθηκε σαν δώρο ένα iPhone.
Είχα ορκιστεί ότι δεν θα κάνω αυτά που κοροϊδεύω, ότι εγώ δεν θα μπαίνω από το κινητό στο Ίντερνετ, ότι δεν το ένα και ότι δεν το άλλο. Μπλά μπλά μπλά! Τα έκανα όλα και έπεσα κι εγώ στην παγίδα του να είμαι σε μια παρέα και να χάνω πράγματα που έχουν ειπωθεί επειδή έκανα check-in ή να είμαι με το αγόρι μου και να είμαστε και οι δυο απορροφημένοι από το scroll down στο Facebook. Τελικά είναι αλήθεια ότι τα κινητά τηλέφωνα μας έχουν αποξενώσει τόσο από τους γύρω μας όσο και από τον ίδιο μας τον εαυτό;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μας δόθηκε χρόνος ώστε να θέσουμε όρια στην χρήση των κινητών τηλεφώνων. Η είσοδος τους στις ζωές μας έγινε τόσο βίαια, γρήγορα και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι, πως και γιατί, βρεθήκαμε όλοι με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Κουβαλάμε “υποχρεωτικά” τα κινητά μας τηλέφωνα παντού: στο σχολείο, στο καφέ, στο σινεμά,στο μπάνιο, παντού και πάντα. Το κρατάμε στα χέρια μας σαν κάποιο είδος μαγικού όπλου. Το μικρό αυτό όπλο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει στραφεί πλέον προς τα εμάς και πυροβολεί τις σχέσεις μας με φίλους, συντρόφους, οικογένεια και πάνω απ’ όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Έρευνες έχουν δείξει ότι ακόμα και τα πιο αφιερωμένα, μεταξύ τους, ζευγάρια αποκτούν συχνά τη συνήθεια, το βράδυ, στο κρεβάτι, να κάθονται με τα κινητά τους και να σερφάρουν. Το ‘χεις κάνει κι εσύ, έτσι; Ωραία, βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι, μην νιώθεις άσχημα.
Σύμφωνα με μια έρευνα του πανεπιστημίου του Baylor, το 46.3 % των συμμετεχόντων κατηγόρησαν τους συντρόφους τους ότι ενώ θα είναι μαζί, θα ασχοληθούν με το κινητό τους με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό φυσικά όχι απλά αποξενώνει το ζευγάρι το οποίο χάνει κάθε είδους επικοινωνία αλλά μπορεί να δημιουργήσει ερωτηματικά στον έναν ή στον άλλον: «Δεν του/της αρκώ εγώ και ασχολείται με το κινητό;», «Λες να με απατάει, και γι αυτό είναι συνέχεια με το κινητό στο χέρι;» και άλλα τέτοια που φέρνουν καυγάδες, νεύρα και σε πιο τραβηγμένες καταστάσεις, την αναζήτηση της προσοχής κάποιου/ας άλλου/ης.
Αλλά το «κακό» επεκτείνεται και γενικότερα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Έχει δημιουργηθεί ένα ωραιότατο συννεφάκι γύρω από το πόσο σημαντικό είναι πλέον να είμαστε συνέχεια σε επιφυλακή μήπως και συμβεί κάτι στον ψηφιακό μας κόσμο που συχνά αγνοούμε τι συμβαίνει τελικά στον πραγματικό κόσμο μας. Είναι πλέον σημαντικότερο να δούμε ποιος μας έστειλε κάτι στο messenger, στο viber και πάει λέγοντας, παρά να ακούσουμε με ολοκληρωτική προσήλωση τον φίλο ή την φίλη μας. Είναι πολύ μεγαλύτερη η ικανοποίηση του να μας αποδεχτεί κάποιος στο Facebook και στο Instagram παρά να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους και πρόσωπα, να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας και ζήσουμε στην φρενίτιδα της πραγματικότητας!
Τα κινητά τηλέφωνα είναι μεν πολύ χρήσιμα και πρακτικά αλλά πλέον έχουν κυριεύσει τους εαυτούς μας. Πάψαμε να σκεφτόμαστε τι θέλουμε, τι μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, τι όνειρα και τι σκοπούς έχουμε και πως θα γίνουμε καλύτεροι. Το βλέπουμε από εντελώς λάθος οπτική γωνία το «πράγμα». Είναι καιρός να νιώσουμε απελευθερωμένοι. Απελευθερωμένοι στην περίπτωση του να μην έχουμε το τηλέφωνο μαζί μας. Απελευθερωμένοι στο να ευχαριστιόμαστε τις αληθινές, πραγματικές, που συμβαίνουν τώρα καταστάσεις. Απελευθερωμένοι να ζούμε την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία. Έστω, χωρίς κινητό. Θα ζήσουμε! Μπορούμε!
