Έρωτας, μία κατάσταση αμφίρροπη…

Είναι μία κατάσταση αμφίρροπη…Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει μάλιστα γι αυτήν πως “είναι σαν τη θάλασσα. Χίλιοι την χαίρονται,ένας την πληρώνει.”,είναι η δύναμη που μπορεί να προξενήσει τα ομορφότερα,και ταυτοχρόνως τα χειρότερα συναισθήματα σε έναν άνθρωπο… Ασφαλώς η κατάσταση αυτή είναι ο έρωτας…
 Πόσα ποιήματα και έργα γράφτηκαν,πόσες νύχτες ξοδεύτηκαν ανάμεσα σε μελαγχολικούς συλλογισμούς, τη ζάλη από το αλκοόλ,τον καπνό των τσιγάρων,τις θολές μορφές πέρα από τα δακρυσμένα μάτια… Έρωτας λοιπόν… Ένα συναίσθημα από το οποίο δεν ξέφυγαν ακόμα και μεγάλοι άνδρες της ιστορίας. Ακόμη και σήμερα μνημονεύονται τα γράμματα της Τζένης Φον Βεστφάλεν προς τον Καρλ Μαρξ ή η δυναμική παρουσία της παλλακίδας Ασπασίας δίπλα στον μεγάλο Αθηναίο ηγέτη της Κλασσικής εποχής Περικλή. Αυτό είναι και το βασικό στοιχείο του έρωτα. Κανείς,μα κανείς μας,δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν…

Όλα ξεκινούν πολύ απλά. Φτάνει ένα βλέμμα,ένα χαμόγελο, ένα ερέθισμα στην ψυχή,και αμέσως αισθανόμαστε τη μεταβολή που προκαλείται μέσα μας. Όμως τα συναισθήματα είναι ακόμη θολά. Ο ενθουσιασμός είναι ένας οιωνός αβέβαιος,γιατί μπορεί να μην καταλήγει πάντα σε έρωτα,αλλά είναι ο προπομπός του. Πώς όμως μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον εαυτό μας πως αυτό που νιώθουμε είναι όντως έρωτας,και όχι ενθουσιασμός…;

Παραφράζοντας ελάχιστα ένα παλιό γιουγκοσλαβικό ανέκδοτο,που ο Σλαβόι Ζίζεκ έχει διηγηθεί σε ένα βιβλίο του,μπορεί να περιγραφεί παραστατικά η όλη κατάσταση. Στο ανέκδοτο αυτό,κάποιος άνδρας εξετάζεται από έναν ψυχίατρο. Στην αρχή,ο ψυχίατρος εξηγεί τι σημαίνει η έννοια “ελεύθεροι συνειρμοί”,το να απαντά κανείς δηλαδή στις ερωτήσεις του ψυχιάτρου με το πρώτο πράγμα που θα του έρθει στο μυαλό,οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό. Μετά από τον πρόλογο,ο γιατρός ξεκινάει το τεστ. Λέει απότομα στον ασθενή τη λέξη “τραπέζι”,και αμέσως ο ασθενής απαντά “κάνω σεξ με τη Φατιμά”. Αμέσως ο γιατρός λέει τη λέξη “ουρανός”,και ο ασθενής απαντά και πάλι “κανω σεξ με τη Φατιμά”. Έπειτα,η απάντηση είναι η ίδια σε κάθε λέξη που του λέει ο γιατρός. ‘Εξαλλος ο ψυχίατρος,του φωνάζει πως δεν έχει καταλάβει τη σημασία του τεστ. Τότε ο ασθενής του απαντά πως δεν είναι βλάκας,και πως έχει καταλάβει καλά τη σημασία των ερωτήσεων,μα αυτό που σκέφτεται όλη την ώρα,είναι πως κάνει σεξ με τη Φατιμά.

 Όσο γελοίο και πεζό κι αν μας φαίνεται το παραπάνω ανέκδοτο,περιγράφει την κατάσταση ως έχει. Ο ταλαίπωρος ασθενής,απαντώντας συνεχώς “κάνω σεξ με τη Φατιμά”,δεν σκέφτεται απλά την ερωτική πράξη .Σκέφτεται το σεξ που κάνει ΜΕ ΤΗ ΦΑΤΙΜΑ ΜΟΝΟ. Ο ασθενής μας λοιπόν,δεν έχει μάτια για άλλη γυναίκα. Οτιδήποτε σκέφτεται,σχετίζεται με την παρουσία της.

Έτσι γίνεται σε όλους μας. Αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε πραγματικά ερωτευμένοι,όταν νιώσουμε πως δε θέλουμε να κοιτάξουμε ή να σκεφτούμε κάποιο άλλο πρόσωπο ή κατάσταση. Είναι το σημείο όπου θα βουτήξουμε στη δίνη ενός κυκλώνα,που θα ρισκάρουμε τα πάντα,ακόμα και καθημερινές μας συμπεριφορές… Είναι το σημείο όπου το ρωμαϊκό ρητό “Fortuna favet fortibus” (η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς) συγκρούεται με τη ρήση του αειμνήστου γενικού γραμματέα του Ιταλικού Κ.Κ. Ενρίκο Μπερλινγκουέρ,που λέει πως “η τόλμη συχνά οδηγεί στην απουσία”,το αν δηλαδή θα τολμήσουμε,ρισκάροντας να αποτύχουμε,να νιώσουμε την απόρριψη,ή να το κρατήσουμε μαζοχιστικά μέσα στην ψυχή μας,μη λέγοντας τίποτε.

 Το καλύτερο βέβαια,είναι να πάρουμε την απόφαση,και να “περάσουμε απέναντι”,να το τολμήσουμε. Τότε,αν είναι αμοιβαίος ο έρωτας έχει καλώς. Άν όμως δεν είναι,τότε είναι για εμάς ό,τι πιο δύσκολο,γιατί δε μπορεί κανείς μας να απεξαρτηθεί εύκολα από αυτό… Πώς να απεξαρτηθούμε από κάτι,που όσο και να μας καίει σαν τσιγάρο,τόσο εμείς να το καπνίζουμε… Που τραβάμε την κάθε του ρουφηξιά,όχι στα πνευμόνια,αλλά στην καρδιά και στην ψυχή μας. Που μας γίνεται ιδέα,εξάρτηση,εμμονή,εθίζοντάς μας με τον πιο γλυκό τρόπο…Που κάνει κάθε πτυχή της συμπεριφοράς μας σουρρεαλιστική,κάνοντας τα γεγονότα να μοιάζουν βγαλμένα από ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα…

Μια συμφωνία με το διάβολο λοιπόν! Αυτό είναι. μια συμφωνία που περιλαμβάνει την αίσθηση της απόρριψης,τον πόνο,τα δάκρυα. Που έχει κυνηγητά,χιλιόμετρα,ακόμα και απώλεια κάθε στοιχείου προσωπικής κρίσης… ‘Εχει όμως και μια άγρια ομορφιά,την ομορφιά της συγκίνησης από ένα άγγιγμα,μια αγκαλιά,ένα φιλί. Την άγρια ηδονή της επαφής. Έτσι είναι οι συμφωνίες με το διάβολο! Έχουν κάποια καλά,που όμως ποτέ δεν προσφέρονται χωρίς αντίτιμο,το οποίο είναι η ίδια μας η ψυχή,που μας καθιστούν στην ουσία σαν έναν νέο Φάουστ,τραγικό ήρωα του Γκαίτε,που μέσα από έντονες εσωτερικές εκρήξεις συναισθημάτων,ψάχνει να βρει το φως…

Αναλογιζόμενοι λοιπόν όλα τα παραπάνω,το συμπέρασμά μας είναι ένα… Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον έρωτα,όσο κι αν το αποφύγουμε. Αργά ή γρήγορα,γλυκά ή βίαια,μας χτυπάει την πόρτα…Και τότε…;!Τι κάνουμε τότε;
ΤΙΠΟΤΕ!
Απλά ακολουθούμε την καρδιά μας,γιατί αυτή μόνο μας γεμίζει,μας ομορφαίνει τη ζωή,γιατί είναι ένα υπέροχο ρίσκο!Ας ερωτευτούμε λοιπόν,και ευχή όλων μας είναι να έχουμε πάντα τα άτομα που ερωτευόμαστε κοντά μας,να είναι αμοιβαίο το συναίσθημα αυτό… Και προπάντων να δείχνουμε την αγάπη μας κάθε στιγμή,με όλη μας την ψυχή,με οποιοδήποτε κόστος!