Η εβδομάδα που έρχεται αναμένεται κάθε άλλο παρά ανιαρή από άποψη επικαιρότητας και ειδησιογραφίας καθώς περιλαμβάνει δύο σημαντικά ορόσημα. Αφενός η ιστορική –κατά πολλούς- επίσκεψη του τέως προέδρου των Η.Π.Α Μπάρακ Ομπάμα στην Ελλάδα μετά και την εκλογή του διαδόχου του στον Λευκό Οίκο Ντόλαντ Τράμπ.
Επίσκεψη Αμερικανού προέδρου στην χώρα μας έχει να πραγματοποιηθεί από το 1999 επί Σημίτη και ΠΑΣΟΚ στο τιμόνι της εξουσίας με τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον να συνοδεύεται από την νικημένη πλέον υποψήφια πλανητάρχη και σύζυγο του και την κόρη του.
Αφετέρου το τριήμερο 14-17 Νοεμβρίου αποτελεί το αποκορύφωμα των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων και κινητοποιήσεων κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών(που επιβλήθηκε στις 21 Απριλίου 1967), γνωστό και ως «Εξέργεση του Πολυτεχνείου». Συνθήματα όπως « Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι Αμερικάνοι» δέσποζαν.
Η επίσκεψη ενός προέδρου των Η.Π.Α την δεδομένη συγκυρία είναι, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, το λιγότερο ανιστόρητη και ατυχής και δη από μια κυβέρνηση που θέλει να περιφρουρήσει(με εξαιρετικά αμφιλεγόμενα αποτελέσματα) την αριστερή ιδεολογία. Πως μια κυβέρνηση που διαθέτει υποτυπώδη ιστορική μνήμη δέχεται την επίσκεψη ενός προέδρου μιας χώρας-υπερδύναμης που εξασφάλισε άμεσα ή έμμεσα στους δικτάτορες της φίμωσης, της λογοκρισίας και της ανελευθερίας βοήθεια και υποστήριξη;
Advertising
Η στάση της κυβέρνησης ή μάλλον αυτού του αριστερό-ακροδεξιού παντρέματος είναι τουλάχιστον δουλοπρεπής λειτουργώντας με την λογική του φτωχού συγγενή απέναντι στην ισχύ μιας χώρας στην οποία η κυβέρνηση(κι ίσως όχι μόνο εκείνη) έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για την επίλυση του ζητήματος του χρέους, ενός βραχνά που ταλανίζει κυβερνήσεις και κυβερνήσεις. Παρακλητικά εγκαλεί τις Η.Π.Α για να μπορέσει να αντιμετωπίσει παθογένειες και δυσλειτουργίες χρόνων, αναζητώντας την λύση έξωθεν και όχι στον ίδιο τον πυρήνα του κράτους.
Ο από μηχανής θεός στον οποίο στρεφόμαστε ως λαός σε ζοφερά ιστορικά μονοπάτια θα κάνει πάλι τα θαύματα του επιστρέφοντας στην ευημερία, την ευμάρεια και στον διακαή πόθο της ανάπτυξης, αγνοώντας την διπλωματία και την σκληρή διαπραγμάτευση επί ίσοις όροις. Η στάση του κυβερνητικού επιτελείου εμπνέει υποταγή και υποτέλεια ενώ η σκιά των αγωνιστών του Πολυτεχνείου –ανεξάρτητα από την πορεία που ο καθένας επέλεξε να χαράξει μετά την πράξη αντίστασης της εξεργέσεως- στοιχειώνει την κυβέρνηση της μνήμης χρυσόψαρου όπως έχει δείξει το πρόσφατο παρελθόν.
Το τέρας της δικτατορίας και της «θεραπείας» που έραψε στα μέτρα της για να αποφύγει δήθεν τον εμφύλιο σπαραγμό(φυλακίσεις, εξορίες, βασανισμοί, απαγόρευση πολιτικών κομμάτων, καθυπόταξη της ελευθεροτυπίας και ευρέος φάσματος δικαιωμάτων καθώς και πολλά άλλα) δεν τρομοκράτησε τις ψυχές των αγωνιζόμενων φοιτητών. Η ανωνυμία και ενδεχομένως η ασημαντότητα της ατομικής πρωτοβουλίας που κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να πρωτοστατήσουν νέοι άνθρωποι στο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι και να αλλάξουν ρυθμό στην ιστορία. Τα όπλα τους; Η φωνή τους και η ασίγαστη θέληση για πάλη, ειρήνη, ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Σήμερα λοιπόν στους καιρούς που κεκτημένα ανθρωπίνως αναγκαία διακυβεύονται, που η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θεωρείται απλή πραγματικότητα που δεν αλλάζει, που η ανθρώπινη αξία εκμηδενίζεται στο βωμό της πλεονεξίας, που ο λαϊκισμός περισσεύει, που η σιωπή παίρνει την σκυτάλη της δράσης, το Πολυτεχνείο έχει άραγε να μας πει κάτι; Η απάντηση είναι πως μπορεί να μας εμπνεύσει και να μας προβληματίσει σε μια περίοδο κατήφειας και πεσιμισμού. Να δώσει και να φωτίσει τις πτυχές του ενεργού πολίτη, του ασυμβίβαστου και υποψιασμένου, του ευαισθητοποιημένου και ακομμάτιστου και ακηδεμόνευτου.
«Όταν ο φόβος στηρίζει τον Φασισμό, ο έρωτας τρέφει την Ελευθερία»
Advertising
