Ο Κάρσον έσπασε το ταμπού του Δαρβινισμού. Εσύ μπορείς;

Κυριολεκτικά πανικός ξέσπασε στο διαδίκτυο σε παγκόσμιο και κατά συνέπεια σε πανελλαδικό επίπεδο, όταν έγινε γνωστό πως ο Υπουργός Οικιστικής και Αστικής Ανάπτυξης Μπεν Κάρσον, νευροχειρουργός στο επάγγελμα, δεν πιστεύει στη Θεωρία της Εξέλιξης  του Δαρβίνου. Ομολογώ πως ήταν η τέλεια αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου, που φυσικά δεν έχει άλλο σκοπό παρά να επιβεβαιώσει ό,τι  ορθώς κατά τη γνώμη μου πρεσβεύει ο κος Κάρσον με επιχειρήματα κοινής λογικής, απτές αποδείξεις και χωρίς τυφλούς δογματισμούς.

Αρχικά είναι γνωστό πως για την εξέλιξη των ειδών μίλησαν πολλοί πριν από τον Δαρβίνο. Άλλωστε το πρόβλημα της ζωής και των ποικιλιών της απασχόλησε τον άνθρωπο από τότε που άρχισε να μελετά και να ερευνά τον κόσμο στον οποίο ζει. Έτσι υπήρξαν σχετικές προσεγγίσεις από τον Αναξίμανδρο, τον Κάρολο Λινναίο, τον Λαμάρκ και τον Δαρβίνο ο οποίος διατύπωσε τη Θεωρία της εξέλιξης των ειδών στο βιβλίο του The Origin of Species. Aξίζει να σημειωθεί πως ο Δαρβίνος ήταν φοιτητής Θεολογίας(!) στο πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ όταν και συνδέθηκε με στενή φιλία με δύο επιστήμονες τον Sedgwick και τον Henslow οι οποίοι ήταν συνειδητοί χριστιανοί επιστήμονες, εν αντιθέσει με τον ίδιο ο οποίος περπατούσε στο πέλαγος των αμφιβολιών για την πίστη και των αντιφάσεων στη ζωή.

Πάντως η φιλία του Δαρβίνου με τους δύο αυτούς επιστήμονες, οι οποίοι πάντως πίστευαν στην Εξέλιξη μέσω της Δημιουργίας(!), του άνοιξε το δρόμο για τη νέα σταδιοδρομία που τον οδήγησε στη διατύπωση της θεωρίας του. Βέβαια είναι καθολικώς αποδεκτό πως ο Δαρβίνος κατατρυχόταν από ένα αίσθημα ενοχής! Εξωτερικά φαινόταν ότι αγωνιούσε για το αν η θεωρία του περί εξελίξεως θα του πρόσφερε δόξα ή θα έφθειρε την προσωπικότητα του. Το βαθύτερο όμως αίτιο ήταν άλλο, αφού άλλωστε τα συμπτώματα αυτά συνεχίστηκαν και μετά την εκπόνηση της θεωρίας του. Οι φόβοι του εκείνοι ήσαν σύμπτωμα αφενός της βαθύτερης και βασικής αγωνίας και αφετέρου του αισθήματος ενοχής. Το αίσθημα τούτο προερχόταν από την απώθηση του θρησκευτικού του πιστεύω. Η ζωή του δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μακρά, επίπονη και άχαρη προσπάθεια να απομακρυνθεί από το Θεό και την Εκκλησία.

Η θεωρία του ιδίου στην οποία διαφωνεί ο Κάρσον καθώς και οι κορυφαίοι επιστήμονες της δαρβινικής περιόδου εστιάζει κυρίως στα εξής σημεία. Ο Δαρβίνος υποστηρίζει ότι ουσιαστικός παράγοντας εξελίξεως είναι η φυσική επιλογή, ο αγών για την ύπαρξη, ενώ καταλυτικό ρόλο παίζουν επίσης η χρήση και η αχρησία ενός οργάνου καθώς και ο νόμος της συσχετίσεως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το κατά πόσο η θεωρία αυτή είναι αποδεκτή στους επιστημονικούς κύκλους είναι η ομιλία του Καθηγητή και Ακαδημαικού Θεμ.Διαννελίδη ο οποίος μιλώντας στην Ακαδημία Αθηνών τον Νοέμβριο του 1982 τόνισε:

«Ο Δαρβινισμός στο σύνολο του ενώ κατέχει ιδιάζουσα θέση μεταξύ των επιστημονικών θεωριών, ΠΟΤΕ δεν έγινε αποδεκτός χωρίς επιφυλάξεις από τους επιστημονικούς κύκλους. Εν τούτοις επέζησε γιατί ήταν πάντα δύσκολο να τεθεί υπό δοκιμασία»! Επιπλέον κατά τον Δαρβίνο η δημιουργία ενός είδους απαιτεί περίπου 600 εκ. έτη προκειμένου να έχουμε μια κανονική πορεία εξελίξεως. Όμως όπως τόνισε ο φυσικός Lord William Thomson Kelvin (1824-1907) η γη είναι κατοικήσιμη μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, συγκεκριμένα 60 εκ. και όχι 600 εκ. όπως υποστήριξε ο Δαρβίνος. Οι μαθηματικοί υπολογισμοί του Κέλβιν που στηρίχτηκαν στους νόμους της Θερμοδυναμικήςn (και όχι της Παλαιάς Διαθήκης προφανώς) δημιούργησαν πλήξη στον Δαρβίνο καθώς σύμφωνα με τον φυσικό η ζωή στη γη έχει ηλικία μόνο πέντε δωδεκάδων εκατομμυρίων ετών και όχι πενήντα δωδεκάδων που υποστήριζε ο Δαρβίνος. Κοινώς η ηλικία της γης δε «χωράει» τέτοια ποικιλία εξέλιξης.

Τα δύο απλούστερα παραδείγματα που δείχνουν το μέγεθος της αβασιμότητας της θεωρίας αυτής που αποτελεί την «επιστημονική Βίβλο» κάθε προοδευτικού, επιστήμονα και μη, σε σημείο που τη δέχεται τυφλά, αμάσητα και χωρίς κριτική διάθεση, τα παρουσιάζει ο διάσημος Γάλλος Βιολόγος Ζακ Μονό (βραβείο Nobel Φυσιολογίας, Διευθυντής του Ινστιτούτου Παστέρ) στο βιβλίο του μαζί με τον P. Thuillier «Les Biologistes vont-ils prendrePouvoir? La Sociobiologie en Question».  Ορίστε τα δύο απλά παραδείγματα:

1. Ας δεχθούμε πως τα πτηνά και τα ερπετά προήλθαν από τη θάλασσα ύστερα από εξέλιξη. Αλλά τα ψάρια αναπνέουν με βράγχια, κολυμπάνε με πτερύγια. Τα πουλιά αναπνέουν με πνευμόνια έχουν φτερά, καθώς και πόδια. Επομένως καθώς γινόταν η μεταβολή του ψαριού σε πτηνό και οι πνεύμονες αντικαθιστούσαν τα βράγχια, θα έπρεπε ταυτόχρονα και με άλλο απότομο άλμα να αλλάξουν κι ένα σωρό όργανα ώστε να μπορεί ο νέος οργανισμός να ζει στη στεριά. Γιατί αν άλλαζαν μόνο τα βράγχια και γίνονταν πνεύμονες, δεν είχε ο νέος οργανισμός πόδια για να περπατά, ράμφος για να τρέφεται στο νέο περιβάλλον, ο οργανισμός αυτός δε θα μπορούσε να ζήσει. Το αποτέλεσμα απλό. Θα εξαφανιζόταν ΆΜΕΣΑ!
2. Ένα ζώο χορτοφάγο, που αναγκάστηκε να γίνει σαρκοφάγο ή θα πέθαινε από την πείνα ή θα έπρεπε να υποστεί μια ολόκληρη σειρά μεταβολών προκειμένου να προσαρμοσθεί στη νέα του δίαιτα. Γιατί το χορτοφάγο δε θα χε ούτε νύχια για να αρπάζει το θήραμα, ούτε τα κατάλληλα δόντια και πεπτικό σύστημα. Όλα έπρεπε να αλλάξουν άμεσα κι όχι σταδιακά σε μεγάλα διαστήματα χρόνου.

Συμπέρασμα; Όλες οι άμεσες και ταυτόχρονες αλλαγές έρχονται σε αντίθεση με τη θεωρία του Δαρβίνου, ο οποίος τόνιζε πως η εξέλιξη δεν κάνει πηδήματα(!) (Natura non facitsaltum). Μιλάμε ξεκάθαρα για έναν άνθρωπο που μέσω της Θεωρίας του φάσκει και αντιφάσκει.

Καταλήγοντας, ταυτιζόμενος με τις απόψεις του κ. Κάρσον, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα της αυθεντίας που επικαλούνται όλοι οι επιστήμονες της «απέναντι πλευράς» χωρίς καμία κριτική, αλλά καθολικά. Προφανώς και αναφέρομαι πάλι στον ίδιο τον Δαρβίνο ο οποίος εν αντιθέσει με τους παραπάνω συναδέλφους του, που δέχονται αυτούσια τη θεωρία του και συμφωνούν στην προέλευση μας από τον πίθηκο, δε πίστεψε ποτέ σε μια τέτοιου είδους προέλευση! Βιβλίο: «Η καταγωγή του ανθρώπου και η σεξουαλική επιλογή» σελ. 334-335: «Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο φτάσαμε, δηλαδή ότι ο άνθρωπος κατάγεται από μια κατώτερη μορφή οργάνωσης, θα είναι λοιπόν, λυπούμαι που το λέγω, πολύ δυσάρεστο σε πολλά πρόσωπα. Ωστόσο δε πρέπει να αμφιβάλλουμε ότι καταγόμαστε από βάρβαρους. Αυτοί οι γυμνοί άνθρωποι μουντζουρωμένοι με μπογιά,  με μακριά πλεγμένα μαλλιά, με στόμα αφρισμένο, είχαν μια έκφραση τρομακτική και προκλητική. Εκείνος, που είδε έναν άγριο στη χώρα του δε θα αισθανθεί ντροπή να αναγνωρίσει πως το αίμα κάποιου κατώτερου όντος κυλάει στις φλέβες του. Θα επιθυμούσα να κατάγομαι από τον ηρωικό μικρό πίθηκο, παρά από έναν άγριο που χαίρεται να βασανίζει τους εχθρούς του!»

Ώστε ο Δαρβίνος δεν είπε ποτέ ότι καταγόμαστε από τον πίθηκο, όπως υποστηρίζουν οι εκάστοτε απληροφόρητοι για λόγους σκοπιμότητας. Στη διατύπωση του συμπεράσματος του ήταν τελείως ξεκάθαρος. Μίλησε για προέλευση από άγριους ιθαγενείς και όχι από κάποιο πίθηκο! Ο,τι ακριβώς λέει και ο Κάρσον που τόσο πολύ ενόχλησε. Και ενόχλησε γιατί δεν μίλησε ένας θρησκόληπτος αμόρφωτος άνθρωπος, αλλά ένας νευροχειρουργός που προφανώς έχει διαβάσει και Βιολογία και Γενετική. Και αναφέρω και τη Γενετική γιατί οι περίφημοι Νόμοι Κληρονομικότητας του Μέντελ έδωσαν από τότε την πιο γερή «σφαλιάρα» στους Δαρβινιστές.