Το τρένο της τρομοκρατίας

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα γινόμαστε δυστυχώς μάρτυρες βίαιων τρομοκρατικών χτυπημάτων μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. Εκρήξεις σε αεροδρόμια (Βέλγιο-Τουρκία), εν ψυχρώ δολοφονίες σε εθνικές επετείους (Γαλλία), εκτελέσεις δημοσιογράφων στον δρόμο Γαλλία-Υπόθεση Charlie Hebdo) τείνουν (αν όχι να είναι ήδη…) καθημερινότητά μας και ένα από τα βασικά θέματα των δελτίων ειδήσεων.

Η τρομοκρατία ως κοινωνικό φαινόμενο σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια παίρνοντας διάφορες μορφές και παρουσιάζοντας δυστυχώς, είναι η αλήθεια, μια μοναδική ευρηματικότητα στον τρόπο που δρα και την εξάπλωση που γνωρίζει. Κοινός παρανομαστής αυτού του φαινομένου; Η διασπορά τρόμου και η όσο το μεγαλύτερη συγκομιδή νεκρών αδιακρίτως ηλικίας, φύλου, χρώματος κ.τ.λ. στο όνομα μίας ιδεολογίας μίας θρησκείας ή μίας προσπάθειας βίαιης επιβολής απόψεων (και όχι μόνο…)

Η συνήθης συζήτηση μετά από κάθε χτύπημα είναι η ίδια, κουραστική και ατελέσφορη. Τι έφταιξε; Γιατί ο δράστης ήταν εκεί; Τι έγινε με τα μέτρα ασφαλείας; Τι διασυνδέσεις είχαν οι δράστες; Αυτός είναι ο δράστης και αυτή ήταν η ζωή του, Σήμερα μιλούν ζωντανά οι γείτονες του δράστη επιβεβαιώνοντας μας το αν ήταν μοναχικός, κοινωνικός και αν έδερνε την γυναίκα του παρουσία των παιδιών του… Πληροφορίες άχρηστες αν αντιληφθούμε πραγματικά ότι είμαστε μπροστά στο τελικό στάδιο ενός κοινωνικού φαινόμενου το οποίο πλέον λειτουργεί όπως ένα τρένο, το οποίο από την στιγμή που βρήκε την ράγα του και μπήκε σε λειτουργία είναι δύσκολο να εκτροχιαστεί…

Παρ όλα αυτά η αποτροπή την κίνησης «του τρένου της τρομοκρατίας» είναι εφικτή αλλά με διάφορους τρόπους. Μετωπική σύγκρουση; Έλλειψη καυσίμων; Απενεργοποίηση του τρένου; Όλα τα παραπάνω ερωτήματα μπορεί να αποτελούν αντίστοιχα απαντήσεις του τύπου ανοιχτός πόλεμος, εξασθένηση του φαινομένου, ή εξάλειψή του αλλά σίγουρα δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα του ¨Μονοαιτιακού Ανταγωνισμού¨, της εύκολης δηλαδή λύσης στο να επιρρίπτουμε τις ευθύνες για την ύπαρξη του φαινομένου της τρομοκρατίας σε μια αιτία.

¨Για όλα φταίνε οι Εβραίοι¨ δικαιολογούν εύκολα το τρομοκρατικό χτύπημα στους Ολυμπιακούς του Μονάχο και την καταστροφή στους δίδυμους πύργους στις Η.Π.Α., ¨Η προκλητικότητα των δημοσιογράφων απέφερε το μακελειό¨ σχετικά με την δολοφονία των δημοσιογράφων στο Charlie Hebdo, ¨Η στάση του «Σουλτάνου» Ερντογάν¨ είχε σαν αποτέλεσμα τις εκρήξεις σε αεροδρόμιο της χώρας του και πολλές άλλες δηλώσεις και αναλύσεις μας δίνουν να καταλάβουμε την αγωνιώδη προσπάθεια στην εξεύρεση της μίας αιτίας- σε κάθε περίπτωση χτυπήματος- που θα μας τα διαλευκάνει όλα.

Σίγουρα η ζωή όπως και όλες οι εκφάνσεις της δεν είναι απλή αλλά πάντοτε σύνθετη με ανατροπές και παράγοντες που την κάνουν ακόμη πιο πολύπλοκη. Λαμβάνοντας υπ όψιν αυτό θα πρέπει την τρομοκρατία να την αντιμετωπίσουμε ως ένα πολυσύνθετο κοινωνικό φαινόμενο το οποίο δεν έχει λύσεις απλές και η αντιμετώπισή του βρίσκεται σε ένα σύνολο παραγόντων οι οποίοι πρέπει να αναλυθούν σε μια κοινή βάση αντιμετώπισης του. Το να αλωνόμαστε σε άσκοπες αναλύσεις και πληροφορίες δεν οδηγεί σε τίποτα αφού μόνο επαναλαμβάνονται. Ας ελπίσουμε ότι τα χτυπήματα που  ακούσαμε πρόσφατα από τα δελτία ειδήσεων είναι και τα τελευταία…