Ανατολή Ιωαννίνων: Περήφανη γεμάτη μνήμες

Ανατολή Ιωαννίνων

Η Ανατολή Ιωαννίνων είναι κωμόπολη του Νομού Ιωαννίνων που σήμερα είναι ενωμένη με την πόλη των Ιωαννίνων και θεωρείται προάστιό της. Σε παλαιότερες διοικητικές διαιρέσεις υπήρξε κοινότητα και δήμος του Νομού Ιωαννίνων. Με βάση το σχέδιο Καλλικράτης αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ιωαννιτών. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός της Ανατολής ανέρχεται σε 9.798 κατοίκους. Το όνομα του οικισμού προτάθηκε, καθώς από την Ανατολή, την ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας, είχαν έρθει όλες οι οικογένειες και η ονομασία αυτή συμπεριλαμβάνει όλους τους τόπους καταγωγής.

Η Ανατολή Ιωαννίνων βρίσκεται στο λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων, χτισμένη σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από την πόλη των Ιωαννίνων, πλησίον της λίμνης Παμβώτιδας. Συνορεύει με την επαρχιακή οδό Ιωαννίνων-Κατσικά καθώς και την εθνική οδό Ιωαννίνων-Πρέβεζας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 490 μέτρων, σε πεδινό έδαφος που καλύπτεται κατά κύριο λόγο από βοσκότοπους και καλλιέργειες. Στην Ανατολή βρίσκονται δυο ναοί, ο ένας είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και ο άλλος είναι αφιερωμένος στη Σοφία του Θεού.

Η ίδρυση της κοινότητας Ανατολής – Ανατολή Ιωαννίνων

Από το 1994 η Βουλή των Ελλήνων, όπως και η Κυπριακή Βουλή, καθιέρωσε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού λαού. Γιατί οι Λαοί δεν πρέπει να λησμονούν. Πρέπει να έχουν μνήμη. Όχι για να μένουν μοιρολατρικά δεμένοι στο παρελθόν, αλλά για να γνωρίζουν τις αλήθειες του παρελθόντος, να διδάσκονται από τα λάθη και τις αδυναμίες τους, να παραδειγματίζονται, να συνετίζονται και να προχωρούν δημιουργικά προς το μέλλον.

Στις 19 Μαίου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ πασά, ο μετονομασθείς Κεμάλ Ατατούρκ, δηλαδή «Πατέρας των Τούρκων», αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα του Πόντου, για να οργανώσει τον εθνικιστικό τουρκικό στρατό στην επιτυχημένη τελικά προσπάθεια του εξουδετέρωσης των ανταρτικών ομάδων Ποντίων και στην γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας. Οι εκκαθαρίσεις στον μικρασιατικό Πόντο στοίχισαν την ζωή 350.000 Ποντίων από ένα σύνολο 700.000 ανθρώπων. Το δράμα των Ποντίων δυστυχώς συνεχίστηκε και μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης για την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Advertisements
Ad 14

Ανατολή Ιωαννίνων

Τους Πόντιους αντί να τους οδηγήσουν στα παράλια, προς την θάλασσα, για να πάρουν τα πλοία προς την Ελλάδα, τους μετακινούσαν μέσα από την έρημο, προς τα νότια και τα νοτιοανατολικά. Κακουχίες, ταλαιπωρίες, πείνα, αρρώστιες. Φορτωμένοι με ό,τι πολύτιμο μπορούσαν να κουβαλήσουν, μετά από πορείες ωρών κουράζονταν και οι τούρκοι στρατιώτες δεν τους άφηναν να ξεκουραστούν. Στάσεις γίνονταν μόνο σε χάνια, προκειμένου να ξεκουραστούν οι τούρκοι οδηγοί τους. Αν κάποιος γέρος κατάκοπος έπεφτε, απαγορεύονταν στους άλλους να σταματήσουν και να τον βοηθήσουν. Οι αδύνατοι, οι ασθενικοί, οι άρρωστοι έμεναν επί τόπου και πέθαιναν. Οι γεροί συνέχιζαν την πεζοπορία. Κι ένας παπάς, ο παπα-Γιώργης, τους φώναζε «Αίσχος. Κάποιος από μας θα γλιτώσει και θα σας καταγγείλει». Από τον Μάρτιο του 1920 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1922 κρατάει η μαρτυρική πορεία από την περιοχή του Πόντου με κατεύθυνση την Καισαρεία και κατάληξη τα Άδανα και την Μερσίνα.

Κι όσοι έφτασαν στο λιμάνι της Μερσίνας, στην περιοχή της Κιλικίας, για να τους παραλάβουν τα ελληνικά πλοία, γνώρισαν άλλο μαρτύριο με τους έλληνες ναυτικούς-που ήταν βασιλικοί- και θεωρούσαν τους καταταλαιπωρημένους και εξουθενωμένους Πόντιους πρόσφυγες βενιζελικούς και άρα εχθρούς τους. Οι Πόντιοι πεινάνε και διψάνε και μετά βίας τους δίνουν λίγο φαγητό, με τον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχει αρκετή διαθέσιμη τροφή για όλους κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Το τίμημα της διαμάχης βενιζελικών και αντιβενιζελικών το πληρώνουν οι νηστικοί πρόσφυγες, που χάνονται τώρα από ασιτία μέσα στο καράβι. Κάποιος σφυρίζει στον παπα-Γιώργη ότι τα αμπάρια είναι γεμάτα από αμερικάνικα κιβώτια με κονσέρβες. Και εκείνος δίχως να χάσει καιρό φωνάζει και ξεσηκώνει και τους άλλους και αρχίζουν να τρώνε κανονικά. Θες από τύχη, θες από λάθος γλίτωσαν όσοι γλίτωσαν, για να έρθουν να ζήσουν πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Διαβάστε επίσης  Αρχαία Νικόπολη: Αγέρωχη και επιβλητική (Μέρος Α')

Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι η αμερικάνικη βοήθεια σε τροφή, φάρμακα και υγειονομική περίθαλψη έσωσε σημαντικό χριστιανικό στοιχείο τόσο στην Μικρά Ασία όσο και στην ταπεινωμένη, κατεστραμμένη και φτωχή Ελλάδα μετά την ήττα της Μικρασίας. Το καράβι που μετέφερε τον παπα-Γιώργη μ’ όλο το τσούρμο των απεγνωσμένων Ποντίων-που κατάγονται από τη Ντούτζια, μια πολιτεία κοντά στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας- τους έβγαλε αρχικά στο λιμάνι του Πειραιά, όπου στέλνονται στο νησάκι του αϊ-Γιώργη για απολύμανση και στην συνέχεια στην Πρέβεζα. Περπάτησαν με τα πόδια προς το εσωτερικό κι έφτασαν σε μια βαλτώδη περιοχή κοντά στον σημερινό Αρχάγγελο και στην διακλάδωση προς την σημερινή κωμόπολη «Νέα Σινώπη». Κοιμήθηκαν δίπλα σ’ ένα βυζαντινό εκκλησάκι, που σώζεται μέχρι σήμερα. Στις μέρες που ακολούθησαν διαπίστωσαν ότι δεν άντεχαν να ζήσουν σε ελώδη περιοχή με υγρασία και όλα τα επακόλουθα. Ο παπα-Γιώργης ανήσυχος ερευνά την περιοχή όπου βρίσκονται, ρωτάει, συλλέγει πληροφορίες και εντοπίζει μια μεγάλη πόλη βορειοανατολικά, τα Γιάννινα και αποφασίζει να ρίξει προς τα εκεί το παιχνίδι της τύχης τους. Μαζεύει πάλι όλο το τσούρμο και το καθοδηγεί: «Μη σκορπιστείτε. Να ‘μαστε όλοι μαζί. Συγγενείς και γνωστοί. Να μην χαθούμε. Να βοηθηθούμε.» Έτσι ξεκινάνε για τα Γιάννινα. Μόλις βλέπουν οι Γιαννιώτες την άφιξη των ρακένδυτων προσφύγων διαμαρτύρονται έντονα. Οι ντόπιοι χωριάτες επιβουλεύονται εκείνοι τα κτήματα των τσιφλικάδων μπέηδων, που έχουν εγκατασταθεί με την ανταλλαγή στην Τουρκία και δεν θέλουν να πάρουν μέρος στο μοίρασμα της πίττας και φερτοί πρόσφυγες.

Ο Σπυρίδων εντυπωσιάζεται από τις γνώσεις ετούτου του πρόσφυγα παπά από τον Πόντο, που έχει φοιτήσει στο φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Θαυμάζει την ψυχική δύναμη και την αντοχή που έχει ετούτος ο παπάς και αποφασίζει να τον βοηθήσει. Είναι και ο μητροπολίτης Σπυρίδων κατά κάποιο τρόπο Πόντιος και πρόσφυγας κι ο παπα-Γιώργης του ξυπνάει μνήμες και προσωπικές συγκινήσεις από τα παλιά, όταν οι γονείς του από ένα χωριό του Πωγωνίου ξενιτεύονται για Κωνσταντινούπολη, βρίσκονται στην μικρασιατική ακτή και καταλήγουν στην Χιλή του Πόντου, όπου μεγαλώνει εκείνος και μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα.

Οι Πόντιοι πρόσφυγες μοιράζονται για προσωρινή φιλοξενία άλλοι σε ιδρύματα της πόλης και άλλοι στα κελιά που διέθετε-και υπήρχαν μέχρι την δεκαετία του’60- η εκκλησία-μοναστήρι του αϊ Γιάννη Μπονίλα, λίγο έξω από τα Γιάννινα. Με παρεμβάσεις του μητροπολίτη Ιωαννίνων εντοπίζεται η ελώδης τότε έκταση στην ευρύτερη έκταση της εκκλησίας του αϊ-Γιάννη Μπονίλα και στα γεωγραφικά όρια των κοινοτήτων Κατσικάς-Πεδινής. Το 1925 θεμελιώθηκε ο προσφυγικός συνοικισμός με μεγάλη επισημότητα και με την παρουσία του στρατηγού Τσιρογιάννη, των αρχών της πόλης και πλήθους λαού.

Ξεκινάνε οι χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες για την διανομή κλήρων και ισόγειων πλιθόκτιστων σπιτιών στις οικογένειες των ποντίων προσφύγων, η οποία και ολοκληρώθηκε το έτος 1933. Το καινούργιο προσφυγικό χωριό παίρνει το όνομα «Ανατολή», Ανατολή Ιωαννίνων για να θυμίζει την προέλευση των κατοίκων του από την περιοχή της Ανατολής. Ο δραστήριος παπα-Γιώργης, κατά κόσμον Γεώργιος Εμμανουηλίδης, διορίζεται ιερέας της κοινότητας Ανατολής, στην εκκλησία του αϊ-Γιάννη Μπονίλα. Κάθε απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα γίνεται η δεύτερη ανάσταση στον αϊ-Γιάννη Μπονίλα και ο παπα-Γιώργης διαβάζει την περικοπή της χαρμόσυνης αγγελίας της ανάστασης του Χρίστου στα ελληνικά και στα τουρκικά.

Αρκετοί Γιαννιώτες πηγαίνουν να παρακολουθήσουν την δεύτερη ανάσταση στον αϊ-Γιάννη Μπονίλα. Ανάμεσα σ’ αυτούς θυμάμαι και την οικογένεια μου, που πηγαίναμε νωρίς το απόγευμα με το δρομολόγιο της αστικής συγκοινωνίας ΙΩΑΝΝΙΝΑ-ΑΝΑΤΟΛΗ, Ανατολή Ιωαννίνων. Οι κάτοικοι της «Ανατολής» πλέον αγωνίζονται να επιβιώσουν καινά ενσωματωθούν στη νέα τους πατρίδα. Αγωνίζονται να δημιουργήσουν νέες οικογένειες από την αρχή. Αγωνίζονται να διατηρήσουν τα αρχαία τους έθιμα και την ιδιαίτερη ποντιακή τους ταυτότητα. Αγωνίζονται με ποντιακή επιμονή και τα καταφέρνουν με επιτυχία, παρά τις δυσκολίες που είναι αυτονόητο να αντιμετωπίσουν στην αρχή.

Διαβάστε επίσης  Ανώγεια: Σπουδαίο παρελθόν και λαμπρό μέλλον

Την γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταύρου, στις 14 Σεπτεμβρίου, οι ακρίτες Πόντιοι της κοινότητας Ανατολής καθιέρωσαν συμβολικά να γιορτάζουν την ίδρυση της νέας τους πατρίδας και την εδραίωση και προκοπή τους σ’ αυτή την γωνιά της ακριτικής Ηπείρου, στο λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων. Την παλιά τους πατρίδα δεν την ξεχνούν. Επιβάλλεται να μην την ξεχνούν. Την κουβαλούν με τους χορούς, τα έθιμα, τη νοοτροπία τους, την ειλικρινή σκέψη τους. Επί πλέον δεν ξεχνούν την προγονική τους γη στη Ντούτζια, κοντά στη Νικομήδεια, που βρίσκεται πάνω στο ρήγμα της Ανατολίας και χτυπήθηκε από τους σεισμούς της 17ης Αυγούστου 1999.

Έτσι με το κλείσιμο του 20ου αιώνα ο δήμαρχος  στην Ανατολή Ιωαννίνων Ιωάννης Εμμανουηλίδης-ανιψιός του παπά-Γιώργη Εμμανουηλίδη, του ιδρυτή της κοινότητας Ανατολής- μαζί με αντιπροσωπεία του συλλόγου Ποντίων-Μικρασιατών κάνουν επίσημα ένα προσκύνημα στον τόπο καταγωγής των προγόνων τους και προσφέρουν συμβολική βοήθεια στους σημερινούς κατοίκους της Ντούτζια, που χτυπήθηκαν από τους σεισμούς.

Αλήθεια τι παιχνίδια μπορεί να παίξει στον άνθρωπο η ζωή; Τι συνειρμούς μπορούν να ξυπνήσουν στην συνείδηση μας διάφορα απρόσμενα γεγονότα, εκεί που πιστεύουμε ότι έχουμε ξεχάσει τα πάντα στην σκληρή εποχή του αγώνα επιβίωσης, του ατομοκεντρισμού, του συμφέροντος, του κέρδους.

{Αναδημοσίευση από το βιβλίο του Γιάννη Παπαϊωάννου, «Γεγονότα από τη νεότερη ιστορία»}

Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου (Μπονίλα) – Ανατολή Ιωαννίνων

Ὁ ἱερός ναός, πού τιμάται στήν ἀποτομή τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, 29 Αὐγούστου, βρίσκεται τρία χιλιόμετρα στά νότια τῆς πόλεως τῶν Ἰωαννίνων, στό προάστιο Ἀνατολή Ιωαννίνων. Ἡ Ἀνατολή Ιωαννίνων εἶναι ὁ οἰκισμός τῶν Ἑλλήνων προσφύγων, (μετά τό 1924) ἀπό τά μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Πόντου. Ὁ ναός εἶναι Βασιλικοῦ ρυθμοῦ (τρίκλιτη σέ σχῆμα μακρουλό ὀρθογώνιο). Ὁ Δημήτριος Σαλαμάγκας στή μονογραφία του «Ὁ Ἁϊ – Γιάννης τῆς Μπονίλας» μᾶς δίνει πολλές πληροφορίες γιά τό ναό.

Ανατολή Ιωαννίνων

Ἡ προσωνυμία τῆς Ἐκκλησίας «Μπονίλας» προῆλθε ἀπό τόν οἰκισμό «Βονίλα». Ὑπάρχει λόφος πρός τά Νοτιοδυτικά τοῦ ναοῦ, πού φέρει τό τοπωνύμιο «Πονίλλα». Στή Γεωγραφία τοῦ Βαρβιέ ἀναφέρεται ἡ ὕπαρξη στήν περιοχή τῆς «κώμης Βονίλλα», πού σωζόταν τό 1839, καί ἀναγράφεται στό χάρτη τῆς περιοχῆς τοῦ 1804 μέ τή λέξη «Bonilla». Ὁ Ναός ἀναφέρεται ὡς Μοναστήρι ἀπό τούς ἱστορικούς Π. Ἀραβαντινό καί Ἰωάννη Λαμπρίδη (19ος αἰ.) καί ἀνηγέρθη τό 1473. Σύμφωνα μέ ἐπιγραφή, τελευταία ἀνακαίνιση πραγματοποιήθηκε τό 1743.

Ανατολή Ιωαννίνων

Λειτούργησε ὡς ἐνοριακός Ναός ἀπό τό ἔτος 1930 ἕως τό ἔτος 2000, μέχρι τή λειτουργία τοῦ νέου ἱεροῦ ναοῦ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ἀπό παλαιά λειτουργοῦσε ὡς μετόχι τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Μαρίνης Ἰωαννίνων. Ἐντός τοῦ περιβόλου τοῦ Ναοῦ λειτουργοῦν: α) μικρός ναός (παρεκκλήσι) ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης (ἀπό τό 1975), β) αἴθουσα πολλαπλῶν χρήσεων (ὅπου: δέχονται συλλυπητήρια οἱ συγγενεῖς τῶν ἐκλιπόντων, προσφέρεται καφές, πραγματοποιοῦνται μαθήματα καί ἑορτές τῶν νεανικῶν συνάξεων κ.τ.λ.), καί γ) ὀστεοφυλάκιο, στό ὁποῖο σήμερα γίνονται ἐργασίες ἀνακαίνισης.

Ιστορικά στοιχεία – Ανατολή Ιωαννίνων

Είναι ὁ τέταρτος ναός ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Τιμίου Προδρόμου στο λεκανοπέδιο τῶν Ἰωαννίνων. Προηγείται ὁ ναός στό Κάστρο λίγο πιό κάτω ἀπό τό Δημοτικό Μουσεῖο. Ὁ ἄλλος μοναστηριακός ναός εἶναι στό νησί, τόν ὁποίο ἔκτισαν οἱ Ἅγιοι αὐτάδελφοι Νεκτάριος καί Θεοφάνης, οἱ Ἀψαράδες, στίς ἀρχές τοῦ 1500 μ.Χ., ἐνῷ ὁ τρίτος στήν ἱερά Μονή Καστρίτσας, πού ἑορτάζει στή Σύλληψη τοῦ Τίμιου Προδρόμου, 23 Σεπτεμβρίου.

Ανατολή Ιωαννίνων

Εἶναι ἄγνωστο πότε καθιερώθηκε ὡς Μετόχι τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίας Μαρίνας Ἰωαννίνων, ὁ ὁποῖος κτίστηκε τό 1791. «Ἡ Ἐκκλησία Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ εἰς Μπονίλαν» ἀναφέρεται καί σέ ἐπιστολή, πού ἔγραψαν στίς 25 Φλεβάρη 1841 οἱ ἐπίτροποι τοῦ Ν. Ζωσιμᾶ, Θ. Λαμπαδάριος καί Α. Φίλιος πρός τόν ἴδιο. Τόν πληροφοροῦσαν ὅτι μέτρησαν στόν ἐπίτροπό της χρήματα, πού τούς εἶχε παραγγείλει κατά τό ἔτος 1840 νά δώσουν γιά βοήθειά της».

Τό 1792 δημιουργεῖται μεγάλη ἐμποροπανήγυρη ἀπό χῶρες τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης καί ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Τουρκία. Τεκμήριο γιά τήν παλαιότητα τοῦ Ἁϊ – Γιάννη ἀποτελεῖ καί ἕνα παλιό Γιαννιώτικο πανηγύρι, τό 1800, Ανατολή Ιωαννίνων πού καθιέρωσε ὁ Ἀλῆ Πασᾶς, ἄγνωστο πότε σταμάτησε. Ἀνανεώθηκε, ὅμως, «κατά τήν θέσιν Βονίλης», ὅπως ἀναφέρεται στήν τουρκοελληνική ἐφημερίδα τῶν Γιαννίνων «Γιάνγια», στίς 4 – 12 – 1869.

Μετά ἀπό τό 1817 (ὅπως γράφει ὁ Ἰωάννης Ἀναστασίου στό «Ἠπειρωτικό Ἡμερολόγιο τοῦ ἔτους 1983, σελ. 24–26) στήν ἱερά μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου μέ τήν ἐπωνυμία «ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης ὁ Πονηλιώτης», ὅπου κατά παραγγελία τῆς Κυρά Βασιλικῆς, τοῦ Ἀλῆ πασᾶ, πραγματοποιοῦνταν ἱερές Ἀγρυπνίες. Στή συνοδεία ὑπό τοῦ ἱερομονάχου Ἁγιορείτου π. Χρυσάνθου τῆς Κωσταμονίτου λάμβανε μέρος καί ὁ Γιαννιώτης Πέτρος. Ὁ νεαρός Πέτρος ἀκολούθησε τή μοναχική πολιτεία, μέ τό ὄνομα Παῦλος, στήν ἱερά Μονή Κωσταμονίτου καί ἀξιώθηκε τοῦ μαρτυρίου γιά τήν ὁμολογία του πρός τήν Ὀρθόδοξη πίστη, τήν 1η Ἀπριλίου 1822.

Ανατολή Ιωαννίνων

Στή μονογραφία του μέ τόν τίτλο ὁ «Ἁϊ Γιάννης – Μπονίλας» ὁ Δημ. Σαλαμάγκας ἀναφέρει: «Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἁϊ – Γιάννη τῆς Μπονίλας στέκεται στό τρίτο σχεδόν χιλιόμετρο, δεξιά καί δίπλα ἀπ’ τόν ἁμαξωτό δρόμο Γιάννινα – Πρέβεζα. Τόν πλατύχωρο καί σχεδόν τετράγωνο χῶρο, τόν τριγυρίζει ἀπό τίς τέσσερις πλευρές παλιός μά στέρεος τοῖχος, ψηλός ἴσα μέ τρία ἀπάνου – κάτου μέτρα καί μακρύς ἴσαμε μέ σαράντα μέτρα γιά κάθε πλευρά· ἀπάνου ἀπό τήν κεντρική εἴσοδο, μπροστά στό δρόμο, ὑψώνεται τό κωδωνοστάσιο πού χτίστηκε, ὅπως σημειώνεται σέ μία χτιστή ἀπάνου του πλάκα, στά 1885. Δεξιά ἀπ’ τό ναό, ἐκεῖ πού τώρα στέκει τό φρεσκοφκιασμένο καί στέρεο, ἀνάμεσ’ ἀπό τάφους καί μνημούρια, Ὀστεοφυλάκιο, στέκονταν σέ παράταξη, ἀκουμπώντας στόν ψηλό τόν τοῖχο, μικρά καί στενάχωρα κελιά, ὅπου ἔκλειναν τόν παλαιό καιρό – ἀκόμα κι ἴσαμε τά δικά μας χρόνια – τούς ἐπικίνδυνους μανιακούς ἀρρώστους, ἐρείπια κι αὐτούς καί τάφους τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς».

Στά κελιά τοῦ μοναστηριοῦ, σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τοῦ Κ. Κρυστάλλη, φιλοξενήθηκε γιά λίγο καιρό καί ἡ Κυρά Βασιλική, μετά τό θάνατο τοῦ Ἀλῆ πασᾶ, τό 1822. Τόν παλαιό καιρό ὁ ναός ὑπῆρξε ὁ τόπος ἀποχαιρετισμοῦ τῶν ξενιτεμένων Γιαννιωτῶν, καθώς ἔπαιρναν τήν εὐχή τῆς Θεοτόκου καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου γιά νά ἔχουν καλό ταξίδι, ἀλλά καί ὁ τόπος συνάντησης τῶν ταξιδιωτῶν πού ἐπέστρεφαν καί εἰσέρχονταν στό ναό γιά νά δώσουν τίς ἐγκάρδιες εὐχαριστίες τους στήν Παναγία μας καί στόν Τίμιο Πρόδρομο.

Ανατολή Ιωαννίνων

Ὁ Δημ. Σαλαμάγκας σημειώνει στή μονογραφία του: «φυλασσόταν στό ναό ἡ θαυματουργός εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἀπό τούς Γιαννιῶτες καί τά γύρω χωριά, ὅπου πάρα πολλοί ἄρρωστοι εὕρισκαν τήν ὑγεία τους». Δυστυχῶς, ἡ θαυματουργός εἰκόνα τοῦ Τιμίου Προδρόμου χάθηκε!

Σημειώνουμε ὅτι οἱ Τοῦρκοι μόνο στά ἐξωκκλήσια τῶν Ἰωαννίνων ἐπέτρεπαν τήν κωδωνοκρουσία. Σύμφωνα μέ τήν ἀφήγηση τοῦ Βαγγέλη Περπερίδη: «εἶχε κελιά τό μοναστήρι, φάτσα στο δρόμο ὅπως εἶναι καί στό κάτω μέρος. Ἐπίσης, στό ἔξω μέρος ἀπό τό ἱερό τοῦ ναοῦ εἶχε σιδερένιους χαλκάδες, ὅπου ἔδεναν μέ ἁλυσίδες τούς τρελούς, γιά νά γίνουν καλά».


Πηγές:

Διαβάστε επίσης  10 λόγοι που αγαπάμε τους «κακούς» των κινουμένων σχεδίων

Σύνταξη κειμένου: Μίλτος Γήτας

Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Σακελλαρίου

Ο Μίλτος Γήτας είναι δημοσιογράφος σε τηλεόραση, ραδιόφωνο κι εφημερίδες. Ζει και εργάζεται στα Γιάννενα. Από παιδί λατρεύει την ποίηση και μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 7 ποιητικές συλλογές. Αγαπάει τα βιβλία, τις ταινίες και την καλή μουσική. Σπαταλάει τον χρόνο του συλλέγοντας γραμματόσημα, νομίσματα και χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς! Όνειρο του να ταξιδέψει στα άκρα της γης και να καταφέρει κάποτε, έστω και γέρος, να ζει γράφοντας βιβλία.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

70s boho chic: Το trend που κάνει δυνατό comeback.

Το boho chic των 70s, εμπνευσμένο από την ανεπιτήδευτη αισθητική

Απόγνωση, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ: Μια χειριστική πρόζα

Το αριστούργημα του Ναμπόκοφ, Απόγνωση, συντίθεται με μια συγκλονιστική πρόζα