Με ασυγκράτητη ενέργεια, αγάπη για την κάμερα, τις σταθερές συνεργασίες και λατρεία για την ανάδειξη της γκανγκστερικής πλευράς της Νέας Υόρκης, του ιδανικού της οικογένειας, της πίστης και των ηθικών διλημμάτων, ο τελευταίος των μεγάλων έκλεισε τα 76 του χρόνια στις 17 Νοεμβρίου, ετοιμάζοντας δύο νέες ταινίες (The Irishman & Joker) που θα κυκλοφορήσουν το νέο έτος, κάνοντας το κοινό να αδημονεί.
Η ίδια του η ζωή θα μπορούσε να είναι ταινία, αφού πέρα από τα πολυάριθμα βραβεία και τις σημαντικές συνεργασίες, δεν ήταν εύκολο για τον Μάρτιν Σκορσέζε να διαχειριστεί την αποτυχία και την ανασφάλεια του. Παρ’ όλα αυτά, ισχυριζόμενος πως η ζωή είναι το μεγαλύτερο μελόδραμα, απολαμβάνει τις πλέον διθυραμβικές κριτικές και συνεχίζει να δημιουργεί, προσπαθώντας να ξεπερνά κάθε φορά τον εαυτό του, αφού δεν έχει μάθει να βάζει τελεία στην επιθυμία του για καλό σινεμά.
Ανήκει στην κατηγορία των σκηνοθετών που βοηθούν κοινό και ειδήμονες να βρουν την πραγματική τους ταυτότητα. Εκτιμά τα κλασικά φιλμ, αναπαλαιώνει και αναδεικνύει τη χρυσή χολιγουντιανή εποχή σε κάθε ευκαιρία, επιτρέποντας στο παρελθόν να τον εμπνέει και να τον διδάσκει.
Όσο για τα νεανικά του χρόνια, ο 76χρονος πλέον Μάρτιν δηλώνει πως μετανιώνει για δύο πράγματα: που δεν διάβασε περισσότερα βιβλία και που δεν έμαθε να μαγειρεύει, ενώ ζηλεύει τους σκηνοθέτες που κάνουν το αποτέλεσμα να φαίνεται απλό.
Τα πρώτα χρόνια
Η καλλιτεχνική διαδρομή του Μάρτιν Σκορσέζε, αν και ανοδική, υπήρξε δύσβατη και μοναχική.
Είναι γιος Ιταλών μεταναστών και μεγάλωσε σε μια ιταλοαμερικάνικη συνοικία του Μανχάταν. Από μικρός έπασχε από χρόνιες κρίσεις άσθματος, κάτι που τον ανάγκαζε να μένει αμέτρητες ώρες σπίτι, αν και του στερούσε τον πολύτιμο παιδικό του ύπνο.
Εκείνη την εποχή ξεκίνησε να φλερτάρει με την αγάπη του για τη φιλμογραφία, παρακολουθώντας πολλές ταινίες, ενώ η “ανικανότητα” του να υποστηρίξει το ρόλο του νταή της γειτονιάς, τον οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης πνευματικότητας, ζωγραφίζοντας δύο μεγάλα μάτια στο δωμάτιο του που θα παρακολουθούσαν και θα έκριναν την κάθε του κίνηση.
Λίγο έλειψε μάλιστα να ακολουθήσει το επάγγελμα του ιερέα, εμπνεόμενος από τον καθολικό ιερέα της ενορίας του, ο οποίος στο εκκλησίασμα μιλούσε για τον Μπετόβεν και τον Τσαικόφσκι.
Ωστόσο, ο ίδιος αργότερα εγκατέλειψε αυτή την ιδέα και γράφτηκε στη σχολή Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, δηλώνοντας σε συνέντευξή του αργότερα πως οι βίαιες εικόνες έχουν στιγματίσει τη ζωή του, αν και ο ίδιος επέλεξε το δρόμο της αγάπης.
Έχω δει ανθρώπους να παλεύουν, να κάνουν σεξ και την ανάγκη τους στη μέση του δρόμου. Δε μπορείς να ξεχάσεις εύκολα τέτοια πράγματα.
Το καλλιτεχνικό του ξεκίνημα
Όσο ο ιταλοαμερικανός βιρτουόζος φοιτούσε στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, δοκίμασε την τύχη του, γυρίζοντας ταινίες μικρού μήκους, όμως η πρώτη του καλή ταινία γυρίστηκε το 1973 και είναι το γνωστό σε όλους μας “Κακόφημοι Δρόμοι” με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Κάπως έτσι σηματοδοτήθηκε το ξεκίνημα μιας νέας κινηματογραφικής εποχής, αλλά και μια δυνατής φιλίας μεταξύ των δύο καλλιτεχνών.
Ακολουθεί το “η Αλίκη δε μένει πια εδώ”, με τη βραβευμένη με Όσκαρ Έλεν Μπέρστιν, καθώς ετοιμάζεται να βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1976 “ο Ταξιτζής” με πρωταγωνιστή και πάλι τον Ντε Νίρο και τη Τζόντι Φόστερ, που απέσπασε ιδιαιτέρως θετικά σχόλια, υποψηφιότητες για Όσκαρ και το χρυσό φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών.
Τον αμέσως επόμενο χρόνο, κινηματογραφεί μια κάπως πιο προσωπική δουλειά, με πρωταγωνιστές την ερωμένη του Λίζα Μινέλι και τον Ρομπερτ Ντε Νίρο. Είναι το μιούζικαλ “New York, New York”, το οποίο ντύνει μουσικά ο Φράνκ Σινάτρα.
Η ταινία, σε σύγκριση με την προηγούμενη, δεν τα πήγε και τόσο καλά, οδηγώντας το νεαρό ακόμη Σκορσέζε σε άστατη ζωή, η οποία συμπεριλάμβανε υπερβολική χρήση κοκαΐνης και αλκοόλ. Ο Μάρτιν κατέληξε να ζυγίζει 49 κιλά και πολλές φορές – για να χαλαρώνει από το δημιουργικό οίστρο και την υπερένταση -έπαιρνε ηρεμιστικά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο οργανισμός του κατέρρευσε και κατέληξε στο νοσοκομείο με κίνδυνο να χάσει τη ζωή του.
Ο καλός του φίλος και συνεργάτης Ρόμπερτ Ντε Νίρο, στάθηκε στο πλευρό του, βοηθώντας τον να απεξαρτηθεί, αγοράζοντας του ένα βιβλίο με τη βιογραφία του πυγμάχου Τζέικ Λα Μότα, που ενέπνευσε τον πολυμήχανο Σκορσέζε στις αρχές του 1980 να γυρίσει την ταινία-γροθιά “Οργισμένο Είδωλο”, η οποία προτάθηκε για 8 Όσκαρ!
Η καθιέρωση
Ακολούθησαν σημαντικά φιλμ που κάθε φορά οδηγούσαν τον Σκορσέζε στο κατώφλι των βραβείων της Ακαδημίας, όπως ο “Βασιλιάς της Κωμωδίας” και το “Χρώμα του χρήματος”, ενώ το 1988 σκηνοθέτησε την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του, τον ¨Τελευταίο Πειρασμό”, η οποία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη. 
Το 1990 σκηνοθετεί το αστυνομικό αριστούργημα “Τα Καλά Παιδιά” (1990), και ακολουθεί ακάθεκτος με το “Ακρωτήρι του Φόβου” (1991) και το “Καζίνο” (1995), ταινίες που αντικειμενικά ανήκουν στις must-watch ταινίες της καριέρας του με κεντρικό πρόσωπο τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, πλαισιωμένο από σημαντικούς ερμηνευτές, όπως ο Τζόν Πέσι και η Σάρον Στόουν αντίστοιχα.
Περνώντας στη νέα χιλιετία, ο Σκορσέζε γνωρίζει τον πολλά υποσχόμενο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και μαζί γυρίζουν σημαντικές εισπρακτικές επιτυχίες, όπως είναι “Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης”(2002), ” Ο Ιπτάμενος Κροίσος”(2004) και “ο Πληροφοριοδότης” (2006), με την τελευταία πέρα από τις χρυσές σφαίρες και το δικό του αστέρι στη λεωφόρο του Χόλυγουντ να του χαρίζει και το πολυπόθητο αγαλματίδιο.
Ήταν πολύ θετικό το γεγονός πως δεν πήρα Όσκαρ νωρίτερα στην καριέρα μου, γιατί ενδεχομένως κάτι τέτοιο θα άλλαζε τον τρόπο που κάνω ταινίες. Χαίρομαι που μου πήρε τόσο καιρό. Άξιζε.
Η τελευταία δεκαετία
Η συνεργασία με τον Ντι Κάπριο δε σταμάτησε στον Πληροφοριοδότη, αφού το 2010 σκηνοθετήθηκε το ψυχολογικό θρίλερ “το Νησί των Καταραμένων” (2010) και ο “Λύκος της Γουόλ Στριτ” (2013), με τον Ντι Κάπριο να ευγνωμονεί τον Σκορσέζε για όσα του έμαθε κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους.
Το 2011 σκηνοθέτησε την 3D ταινία φαντασίας “Hugo” και το 2016 το αριστουργηματικό θρησκευτικό/ ιστορικό δράμα “Σιωπή” με τον Λίαμ Νίσον.
What’s new
Ο Σκορσέζε καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων των προαναφερθέντων γνωστών ταινιών, δε σταμάτησε να πειραματίζεται, σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ, βιντεοκλίπ, σειρές και ταινίες μικρού μήκους, ενώ παράλληλα επέλεγε τη μουσική τους ή έπαιζε σε μικρές σκηνές. Αναφέρει πως κάνει σινεμά για να μοιράζεται τις ιστορίες του και πως οι ίδιες οι ταινίες αποτελούν εμπειρίες για εκείνον, σώζοντας του τη ζωή.
Eπιπλέον, πρόσφατα έγινε γνωστό πως ετοιμάζει εκπομπή για το Netflix, το οποίο έχει αναλάβει και την παραγωγή του The Irishman με τον Αλ Πατσίνο, ενώ στα σκαριά βρίσκεται μια ακόμη συνεργασία με τον Ντι Κάπριο για το 2020, ονόματι “The Killers of the Flower Moon”.
Δεν ξεπλένει κανείς τις αμαρτίες του σε εκκλησίες, αλλά στους δρόμους
Κλείνω με μια ατάκα του ίδιου του Σκορτσέζε στην ταινία του “Kακόφημοι δρόμοι”, την οποία εξήγησε μετέπειτα σε συνέντευξη του, λέγοντας χαρακτηριστικά:
Εκκλησίες, εξομολογήσεις, μετάνοιες, θεία κοινωνία, συγχώρεση. Μαλακίες. Το αν ζεις μία σωστή ζωή δεν κρίνεται την Κυριακή το πρωί σ’ ένα κτίριο. Κρίνεται κάθε μέρα, έξω, στους δρόμους. Δεν οφείλεις να είσαι καλός Xριστιανός. Οφείλεις να είσαι καλός άνθρωπος. Κι αν χάνεις το δρόμο σου, δεν πειράζει. Ξαναβρές τον. Κι αν πέσεις, σήκω ξανά.
Με τα σχόλια από μέρους μου να περισσεύουν, κλείνω με ένα βίντεο που περιέχει σκηνές από τις γνωστότερες ταινίες του, ευχόμενη να συνεχίζει να δημιουργεί για πολλά ακόμη χρόνια.
Πηγές
https://www.documentonews.gr/article/10-agnwsta-pragmata-gia-ton-martin-skorseze
