Αλ Πατσίνο: Ο ηθοποιός που τον «σημάδεψε» η επιτυχία

Πηγή φωτογραφίας: www.maxmag.gr

Ο Al Pacino έχει χαράξει την ιστορία του κινηματογράφου. Πρόκειται για έναν ηθοποιό που οι ερμηνείες του αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο της έβδομης τέχνης. Πολλοί μεταγενέστεροι ηθοποιοί τον μελέτησαν για να καταφέρουν να παίξουν με επιτυχία αντίστοιχους ρόλους με τους δικούς του. Ο Al Pacino έχει αδιαμφισβήτητα σημαδέψει τον παγκόσμιο κινηματογράφο.


Το ξεκίνημα

Ο Alfredo James Pacino γεννήθηκε στη γειτονιά του Ανατολικού Χάρλεμ του Άνω Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη, στις 25 Απριλίου 1940. Οι γονείς του, Rose Gerardi και Salvatore Pacino , ήταν Ιταλοαμερικανοί. Όταν ο Al Pacino ήταν 2 ετών, οι γονείς του χώρισαν και μετακόμισε με την μητέρα του στο Bronx. Έτσι, μεγάλωσε με τους παππούδες του Kate και James Gerardi, οι οποίοι ήταν Ιταλοί μετανάστες από το Κορλεόνε της Σικελίας.

Κατά την εφηβεία ο Al Pacino είχε όνειρο να γίνει επαγγελματίας παίκτης μπέιζμπολ και ήταν γνωστός με δύο παρατσούκλια «Σόνι» και «Ο ηθοποιός». Φοίτησε στο γυμνάσιο Herman Ridder αλλά εγκατέλειψε όλα τα μαθήματα εκτός των αγγλικών. Στη συνέχεια, μέσω ακρόασης, έγινε δεκτός στο High School of Performing Arts. Η μητέρα του ήταν αντίθετη σε αυτό κι έτσι ο Al Pacino εγκατέλειψε το σπίτι του. Για να καταφέρει να σπουδάσει υποκριτική έκανε διάφορες δουλείες όπως αγγελιοφόρος, διανομέας, υπάλληλος ταχυδρομείου κ.α.

Αν και μεγάλωσε σε μια περιοχή, όπου μέχρι και σήμερα η εγκληματικότητα είναι υψηλή, απείχε από σκληρές καταστάσεις. Περιστασιακά από την ηλικία των 13 ετών έκανε περιστασιακά χρήση μαριχουάνας και έπινε αλκοόλ από τη ηλικία των 9. Η αποχή του από σκληρά ναρκωτικά των έσωσε, καθώς είδε τους δύο στενότερους φίλους του να φεύγουν από τη ζωή λόγω αυτών.

Advertisements
Ad 14
Al Pacino
Πηγή φωτογραφίας: gr.pinterest.com

Η ενασχόλησή του με την υποκριτική ξεκίνησε στην εφηβεία, παίζοντας σε παραστάσεις των underground σκηνών της Νέας Υόρκης. Ο Pacino έγινε μέλος του HB Studio, όπου γνώρισε τον δάσκαλο υποκριτικής Charlie Laughton, ο οποίος έγινε ο μέντοράς και ο καλύτερος φίλος του. Την περίοδο αυτή, ήταν συχνά άνεργος και άστεγος και μερικές φορές κοιμόταν στο δρόμο, στα θέατρα ή σε σπίτια φίλων.

Το 1962 έχασε την μητέρα του, σε ηλικία μόλις 43 ετών. Ένα χρόνο μετά έφυγε από την ζωή και ο παππούς του. Οι δύο αυτές απώλειες είχαν κλονίσει τον Pacino και κάποια στιγμή δήλωσε γι’ αυτό το  εξής «Ήμουν 22 ετών και οι δύο άνθρωποι με τη μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου είχαν φύγει, οπότε αυτό με οδήγησε σε ταραχή».

Μετά από τέσσερα χρόνια στο HB Studio, ο Πατσίνο πέρασε με επιτυχία από οντισιόν για το Actors Studio, το οποίο τον είχε απορρίψει όταν ήταν ακόμα έφηβος. Το Actors Studio είναι ένας οργανισμός επαγγελματιών ηθοποιών, θεατρικών σκηνοθετών και θεατρικών συγγραφέων στη γειτονιά Hell’s Kitchen του Μανχάταν. Εκεί ο Al Pacino σπούδασε υποκριτική, έχοντας δάσκαλο τον Lee Strasberg , ο οποίος εμφανίστηκε με τον Pacino στις ταινίες The Godfather Part II και στο …And Justice for All. Το Actors Studio και ο Strasberg είναι ορόσημα για τη ζωή του Pacino, είχε δηλώσει «Το Actors Studio σήμαινε τόσα πολλά για μένα στη ζωή μου. Ο Λι Στράσμπεργκ δεν είχε τα εύσημα που του άξιζαν. Με εκτόξευσε. Πραγματικά το έκανε. Αυτό ήταν ένα αξιοσημείωτο σημείο καμπής στη ζωή μου, ήταν άμεσα υπεύθυνος και με έκανε να παρατήσω όλες τις προσωρινές δουλειές και απλώς να παραμείνω ηθοποιός».


Θεατρική Καριέρα

Το 1967, ο Al Pacino πέρασε μια σεζόν στο Charles Playhouse στη Βοστώνη, παίζοντας στο έργο του Clifford Odets  «Awake and Sing!». Τότε πήρε και τον πρώτο του σημαντικό μισθό (125 $ την εβδομάδα). Την ίδια χρονιά έπαιξε στο America Hurray του Jean-Claude Van Itallie . Σε αυτό το έργο γνώρισε την ηθοποιό Jill Clayburgh, με την οποία είχε ένα πενταετές ειδύλλιο και μετακόμισαν ξανά μαζί στη Νέα Υόρκη.

Το 1968, ο Pacino πρωταγωνίστησε στο The Indian Wants the Bronx του Israel Horovitz στο Astor Place Theatre, παίζοντας τον Murph, έναν punk τύπο του δρόμου. Το έργο έκανε πρεμιέρα στις 17 Ιανουαρίου 1968 και συνεχίστηκε για 177 παραστάσεις. Ο Pacino κέρδισε το βραβείο Obie Α ‘ Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του. Ο Martin Bregman είδε το έργο και έγινε ο μάνατζερ του Pacino. Αυτή η συνεργασία έγινε καρποφόρα τα επόμενα χρόνια, καθώς ο  Bregman ενθάρρυνε τον Pacino να κάνει το The Godfather, Serpico και άλλες επιτυχημένες ταινίες.
Ο Pacino ταξίδεψε στην Ιταλία για πρώτη φορά για να παίξει την παράσταση The Indian Wants the Bronx στο Festival dei Due Mondi στο Spoleto.

Πηγή φωτογραφίας:ranker.com

Στις 25 Φεβρουαρίου 1969, ο Pacino έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ με το Does a Tiger Wear a Necktie του Don Petersen στο Θέατρο Belasco, σε παραγωγή A&P Heir Huntington Hartford. Έκλεισε μετά από 39 παραστάσεις στις 29 Μαρτίου 1969, αλλά ο Πατσίνο έλαβε διθυραμβικές κριτικές και κέρδισε το βραβείο Tony στις 20 Απριλίου 1969. Στη δεκαετία του 1980, ο Πατσίνο σημείωσε και πάλι μεγάλη επιτυχία στη σκηνή ενώ εμφανιζόταν στο έργο του Ντέιβιντ Μάμετ, American Buffalo, για το οποίο  ήταν υποψήφιος για Βραβείο Drama Desk.

Τη δεκαετία του 1990 ο Pacino ερμήνευσε κυρίως Eugene O’Neill, Oscar Wilde και Lyle Kessler. Τον Οκτώβριο του 2002, ο Πατσίνο πρωταγωνίστησε στο The Resistible Rise of Arturo Ui του Bertolt Brecht για το National Actor’s Theatre and Complicite, σε σκηνοθεσία Simon McBurney. Για την ερμηνεία του σε αυτό το έργο έλαβε εξαιρετικές κριτικές.

Διαβάστε επίσης  The Ballad of Songbirds and Snakes: Η κρυφή ιστορία του Coriolanus Snow

Ο Al Pacino επέστρεψε στη σκηνή το καλοκαίρι του 2010, παίζοντας τον Σάιλοκ στην παραγωγή του Shakespeare in the Park, Ο Έμπορος της Βενετίας. Η αναγνωρισμένη παραγωγή μετακόμισε στο Broadway στο θέατρο Broadhurst τον Οκτώβριο, κερδίζοντας 1 εκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ στο box office την πρώτη εβδομάδα.  Η ερμηνεία του κέρδισε μια υποψηφιότητα για το βραβείο Tony για τον καλύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο σε θεατρικό έργο.


Κινηματογράφος

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Al Pacino έγινε το 1969 μέσα από μια σύντομη εμφάνιση στην ταινία Me, Natalie, μια ανεξάρτητη ταινία με πρωταγωνίστρια την Patty Duke. Το 1971 υποδύθηκε έναν εθισμένο στην ηρωίνη στην ταινία The Panic in Needle Park. Η ερμηνεία του σε αυτή την ταινία έκανε τον σκηνοθέτη Francis Ford Coppola να τον προσέξει και να του δώσει τον ρόλο του Michael Corleone στην ταινία The Godfather, το 1972. Για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι και ήδη καταξιωμένοι ηθοποιοί όπως  ο Jack Nicholson, ο Robert Redford, ο Warren Beatty όμως προς απογοήτευση των στελεχών του studio που ήθελαν κάποιον πιο γνωστό, ο Coppola επέλεξε τον Pacino.

Al Pacino
Πηγή φωτογραφίας:kathimerini.gr | Πατσίνο, Κόπολα και Μπράντο στα γυρίσματα του Νονού

Το 1973, ο Pacino συμπρωταγωνίστησε στο Σκιάχτρο, με τον Τζιν Χάκμαν, και κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Την ίδια χρονιά, ο Πατσίνο προτάθηκε για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου αφού πρωταγωνίστησε στο Serpico, βασισμένο στην αληθινή ιστορία του αστυνομικού της Νέας Υόρκης Frank Serpico , ο οποίος προσπαθούσε μυστικά  να αποκαλύψει τη διαφθορά συναδέλφων αξιωματικών. Το 1974 επανέλαβε τον ρόλο του ως Michael Corleone στο The Godfather Part II.  Η ερμηνεία του στο δεύτερο μέρος αυτής της κλασικής ταινίας ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Πιο σίγουρος από ποτέ, με μια ώριμη πλέον ερμηνεία κατέπληξε κοινό και κριτικούς.

Το 1975, γνώρισε περαιτέρω επιτυχία με την κυκλοφορία του Dog Day Afternoon, βασισμένο στην αληθινή ιστορία του ληστή τραπεζών John Wojtowicz. Τον σκηνοθέτησε ο Sidney Lumet, με τον οποίο είχε συνεργαστεί στο Serpico λίγα χρόνια νωρίτερα, και ο Pacino ήταν και πάλι υποψήφιος για το Όσκαρ του καλύτερου ηθοποιού. Το 1977, ο υποδύθηκε έναν οδηγό αγώνων στην ταινία Bobby Deerfield, σε σκηνοθεσία του Sydney Pollack και έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού.

Η επόμενη ταινία του ήταν το δικαστικό δράμα …And Justice for All, για την οποία έλαβε επαίνους από τους κριτικούς για το ευρύ φάσμα των υποκριτικών του ικανοτήτων και προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερου Ηθοποιού για τέταρτη φορά. Έχασε εκείνη τη χρονιά από τον Ντάστιν Χόφμαν στο Κράμερ εναντίον Κράμερ —έναν ρόλο που ο Pacino είχε αρνηθεί. Η αρχή της δεκαετίας του 1980 δε ήταν πολύ καλή για τον Al Pacino. Οι εμφανίσεις του στο αμφιλεγόμενο Cruising, μια ταινία που προκάλεσε διαμαρτυρίες από την ομοφυλοφιλική κοινότητα της Νέας Υόρκης  και την δραματική κομεντί «Συγγραφέας! Συγγραφέας!», επικρίθηκαν.

Al Pacino
Πηγή φωτογραφίας: peculiarpicture.show | Σκηνή από την ταινία Dog Day Afternoon

Το 1983 ήρθε ο ρόλος-σταθμός στην καριέρα του  (μετά από αυτόν του Michael Corleone). Υποδύθηκε τον Tony Montana στην ταινία Scarface, σε σκηνοθεσία Μπράιαν Ντε Πάλμα. Η ταινία επικρίθηκε αρχικά λόγω του βίαιου περιεχομένου της αλλά αργότερα έλαβε την αναγνώριση των κριτικών. Η ταινία πήγε καλά στο box office, με εισπράξεις πάνω από 45 εκατομμύρια δολάρια στην εγχώρια αγορά.

Η ταινία Revolution του 1985 ήταν μια εμπορική και κριτική αποτυχία, για την οποία ο Pacino κατηγόρησε μια βιαστική παραγωγή. Συνέπεια αυτής της αποτυχίας ήταν μια τετραετής παύση από τις ταινίες. Επέστρεψε το 1989 με την ταινία Sea of ​​Love, όπου υποδύθηκε έναν ντετέκτιβ που κυνηγά έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος βρίσκει θύματα μέσω της στήλης των singles στο μια εφημερίδα. Η ταινία κέρδισε καλές κριτικές και εισπρακτικά πήγε σχετικά καλά. το Η δεκαετία του 1990 ξεκίνησε πολύ καλά για τον Al Pacino καθώς ο ρόλος του στην ταινία Dick Tracy του χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ και υποδύθηκε ξανά, στο τελευταίο μέρος της τριλογίας του The Godfather, τον Michael Corleone.

Το 1991 συνεργάζεται ξανά, μετά το Scarface, με την Michelle Pfeiffer στην ταινία Frankie and Johnny. Ο Pacino υποδύεται έναν μάγειρα που αποφυλακίστηκε πρόσφατα, ο οποίος ξεκινά μια σχέση με μια σερβιτόρα (Pfeiffer) στο εστιατόριο όπου εργάζονται. Το 1993, ο Pacino κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, για την ερμηνεία του του τυφλού αντισυνταγματάρχη του αμερικανικού στρατού Φρανκ Σλέιντ στο Scent of a Woman του Μάρτιν Μπρεστ. Πρόκειται για μια ταινία ορόσημο, ένα διαμάντι της έβδομης τέχνης, στην οποία ο Pacino είναι απλά συγκλονιστικός. Εκείνη τη χρονιά, ήταν επίσης υποψήφιος για τον καλύτερο δεύτερο ανδρικό ρόλο για το Glengarry Glen Ross, κάνοντας τον Pacino τον πρώτο άνδρα ηθοποιό που έλαβε δύο υποψηφιότητες ηθοποιού για δύο ταινίες την ίδια χρονιά και κέρδισε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Διαβάστε επίσης  Δολοφονία Τζον Κένεντι: Η στιγμή που πάγωσε ο χρόνος
AL Pacino
Πηγή φωτογραφίας: imonphin.com | Η θρυλική σκηνή του tango από την ταινία Scent Of A Woman

Το 1993 βγήκε, επίσης, στους κινηματογράφους η ταινία Carlito’s Way όπου ο Pacino συμπρωταγωνίστησε στο πλευρό του Sean Penn. Το 1995 πρωταγωνίστησε στην του Michael Mann, Heat, στην οποία αυτός και ο Robert De Niro εμφανίστηκαν μαζί στην οθόνη για πρώτη φορά, αν και τόσο ο Pacino όσο και ο De Niro πρωταγωνίστησαν στο The Godfather Part II αλλά δεν μοιράζονταν  σκηνές.

Το 1997 ο Pacino έπαιξε τον Σατανά στο υπερφυσικό θρίλερ The Devil’s Advocate, στο οποίο συμπρωταγωνιστούσε ο Keanu Reeves. Η ταινία σημείωσε επιτυχία στο box office, κερδίζοντας 150 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.
Στο Donnie Brasco του 1997, ο Pacino έπαιξε τον γκάνγκστερ Lefty στην αληθινή ιστορία του μυστικού πράκτορα του FBI Donnie Brasco (Johnny Depp) και της δουλειάς του για την κατάρριψη της Μαφίας εκ των έσω.

Το 2000 ο Al Pacino σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην ταινία Chinese Coffee, όπου δύο μακροχρόνιοι φίλοι στη Νέα Υόρκη παλεύουν με τη σχέση τους που έχει γίνει αμφιλεγόμενη μετά από χρόνια δυσπιστίας και δυσαρέσκειας για επαγγελματικές και προσωπικές αποτυχίες.

Ο σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν συνεργάστηκε, το 2002, με τον Πατσίνο στο Insomnia, ένα remake της νορβηγικής ταινίας με το ίδιο όνομα, με συμπρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Την ίδια χρονιά υποδύθηκε έναν δημοσιογράφο στο People I Know, μια μικρή ταινία που έλαβε λίγη προσοχή παρά την καλή ερμηνεία του Pacino. Το Recruit, που κυκλοφόρησε το 2003, παρουσίαζε τον Pacino ως στρατολόγο της CIA και συμπρωταγωνιστή τον Colin Farrell. Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές.

Πηγή φωτογραφίας: europeanfilmawards.eu | Σκηνή από την ταινία DONNIE BRASCO.

Στην συνέχεια, υποδύθηκε τον δικηγόρο Roy Cohn στη μίνι σειρά του HBO, του 2003, Οι Άγγελοι στην Αμερική, μια διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου του Tony Kushner, που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ . Για αυτήν την ερμηνεία, ο Πατσίνο κέρδισε την τρίτη του Χρυσή Σφαίρα, για την Καλύτερη Ερμηνεία από Ηθοποιό, το 2004.
Ο Pacino πρωταγωνίστησε ως Σάιλοκ στην κινηματογραφική μεταφορά του Μάικλ Ράντφορντ του 2004 για τον Έμπορο της Βενετίας, επιλέγοντας να φέρει συμπόνια και βάθος σε έναν χαρακτήρα που παραδοσιακά παίζεται ως κακόβουλη καρικατούρα. Το 2007 έπαιξε δεύτερο ρόλο στο Ocean ‘s Thirteen του Steven Soderbergh, μαζί με τους George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon, Elliott Gould και Andy García, ως ο κακός Willy Bank, ένας μεγιστάνας του καζίνο που στοχεύει ο Danny Ocean και το πλήρωμά του. Η ταινία έλαβε γενικά ευνοϊκές κριτικές και εισπρακτικά πήγε πολύ καλά.

Το 88 Minutes κυκλοφόρησε στις 18 Απριλίου 2008, στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού κυκλοφόρησε σε διάφορες άλλες χώρες το 2007. Συμπρωταγωνίστησε με την Alicia Witt. Οι κριτικοί επέκριναν την πλοκή της ταινίας αλλά όχι την ερμηνεία του Pacino. Ακολούθησε η ταινία Righteous Kill, στην οποία ο Pacino και ο Robert De Niro συμπρωταγωνιστούν ως ντετέκτιβ της Νέας Υόρκης που αναζητούν έναν κατά συρροή δολοφόνο. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 12 Σεπτεμβρίου 2008. Αν και ήταν μια πολυαναμενόμενη επιστροφή για τα δύο αστέρια, δεν έλαβε ιδιαίτερα καλές κριτικές.

Στη συνέχεια, έπαιξε τον Τζακ Κεβόρκιαν σε μια βιογραφική ταινία της HBO Films με τίτλο You Don’t Know Jack, η οποία έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2010. Αυτή η ερμηνεία του χάρισε το δεύτερο βραβείο Emmy για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και την τέταρτη Χρυσή Σφαίρα του. Το 2011 σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο και πρωταγωνίστησε στην ταινία Wilde Salomé.

Το 2013 πρωταγωνίστησε στην βιογραφική ταινία του HBO με τίτλο Phil Spector, η οποία αναπαριστούσε τη δίκη για τη δολοφονία του παραγωγού δίσκων Phil Spector. Το 2015 πήρε τον ομώνυμο ρόλο στην δραματική κομεντί  Ντάνι Κόλινς και αυτή η ερμηνεία ως γερασμένος σταρ της ροκ του χάρισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού – Υποψηφιότητα για Μιούζικαλ ή Κωμωδία. Ο Pacino πρωταγωνίστησε μαζί με τον Brad Pitt και τον Leonardo DiCaprio στην κωμωδία του Quentin Tarantino, Μια φορά κι έναν καιρό στο Χόλιγουντ, που κυκλοφόρησε στις 26 Ιουλίου 2019.

Πηγή φωτογραφίας:martinishot.blog | Σκηνή από την ταινία Once Upon a Time in Hollywood.

Την ίδια  χρονιά κυκλοφόρησε μια ταινία που θεωρήθηκε από πολλούς «συνάντηση γιγάντων». Al Pacino, Robert De Niro και Joe Pesci, οι κύριοι εκπρόσωποι των γκανγκστερικών ταινιών πρωταγωνίστησαν στην ταινία Ο Ιρλανδός, που σκηνοθέτησε ο Martin Scorsese. Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του 2004, Άκουσα να ζωγραφίζεις σπίτια, του Charles Brandt. Το 2021, ο Πατσίνο έπαιξε τον Aldo Gucci στο House of Gucci του Ridley Scott. Την ίδια χρονιά, έπαιξε τον δικηγόρο υπεράσπισης στο American Traitor: The Trial of Axis Sally.


Ο Νονός

«Ο Νονός» είναι ένα από τα αριστουργήματα που γέννησε η έβδομη τέχνη. Βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Ιταλού Μάριο Πούζο. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα δημιούργησε μια εμβληματική ταινία που έγραψε ιστορία. Παρουσίασε το έγκλημα, τον κώδικα τιμής των Σιτσιλιάνων, το πολύπλευρο της ανθρώπινης φύσης και το αμερικανικό όνειρο. Ο πολυπόθητος ρόλος του Μάικλ Κορλεόνε προοριζόταν για τον Τζακ Νίκολσον. Οι σεναριογράφοι όμως επέλεξαν τον Αλ Πατσίνο. Ο Πατσίνο τότε βρισκόταν στην αυγή της καριέρας του. Η ερμηνεία του στην ταινία «Ο Νονός» τον καθιέρωσε ως ηθοποιό και τον έκανε παγκοσμίως γνωστό.

Ο τρόπος που ερμήνευσε το ρόλο έκανε τον Μάικλ Κορλεόνε έναν εμβληματικό χαρακτήρα της έβδομης τέχνης. Με ένα κρεσέντο στην ερμηνεία του βλέπουμε τον μειλίχιο ήρωα πολέμου να αλλάζει ξαφνικά και να μετατρέπεται σε δυναμικό ηγέτη της μαφίας και στο τρίτο μέρος της ταινίας είναι πλέον ένας σεβαστός και δυνατός επιχειρηματίας που προσπαθεί να απεμπλακεί από τις παρανομίες.

Διαβάστε επίσης  Αντρέι Ταρκόφσκι, ο ποιητής του κινηματογράφου
Πηγή φωτογραφίας:www.nytimes.com

Η δράση του Μάικλ Κορλεόνε ξεκινά όταν προς έκπληξη της οικογένειας προσφέρεται να εκτελέσει τον Σολότζο και έναν διεφθαρμένο αστυνομικό, τον ΜακΚλάσκι. Οι τρεις άντρες συναντιούνται σε ένα ιταλικό εστιατόριο και ο Μάικλ τους δολοφονεί εν ψυχρώ. Μετά το γεγονός αυτό, διαφεύγει στην Σικελία για να κρυφτεί από τους εχθρούς της φαμίλιας που θα ήθελαν να εκδικηθούν για τους φόνους. Ο Μάικλ κανονίζει τον πόλεμο που μαινόταν, απομακρύνει τους προδότες με αιματηρό τρόπο και γίνεται ο νέος Δον. Κατάφερε να ενδυναμώσει τη φαμίλια του και επεκτάθηκε με καζίνο στο Λας Βέγκας και στην Κούβα.

Στο τελευταίο μέρος της ταινίας ο Μάικλ Κορλεόνε αγωνίζεται για δύο πράγματα: την αναζήτηση διαδόχου και την απομάκρυνση της οικογένειάς του από το έγκλημα. Πόσο εύκολα όμως μια μαφιόζικη φαμίλια που στήριξε την ύπαρξη και την ανάπτυξη της στο έγκλημα μπορεί να ξεφύγει από τις πράξεις της; Σε αυτή την ταινία ο Al Pacino δίνει μία συγκλονιστική ερμηνεία στη σκηνή που χάνει την κόρη του σε μία συμπλοκή. Μια κραυγή, καθώς κρατά το σώμα της κόρης του που ξεψυχά, συγκλονίζει και αποτυπώνει τον πόνο της απώλειας.

Ο Νονός έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη στις 15 Μαρτίου 1972 και ήταν η ταινία που μοιραία καθιέρωσε τον Al Pacino ως ηθοποιό. Την εποχή εκείνη κυνηγούσε να γίνει ένας καταξιωμένος ηθοποιός του θεάτρου και η ταινία αυτή του άλλαξε ρότα. Ο Κόπολα ήθελε εμμονικά τον Pacino για τον ρόλο του Μάικλ. Είχε δηλώσει το εξής «Διαβάζοντας το βιβλίο, φανταζόμουν συνεχώς τον Pacino. Και δεν είχα δεύτερη επιλογή. Για μένα, ήταν εξαρχής ο Al Pacino. Γι’ αυτό ήμουν τόσο επίμονος. Αυτό ήταν το πρόβλημά μου». O Pacino νιώθει υπερηφάνεια για το ρόλο αυτό, αν και του πήρε αρκετό καιρό για να αποδεχτεί την επιτυχία αυτή.


Ο Σημαδεμένος

Ο Σημαδεμένος κυκλοφόρησε το 1983. πρόκειται για ένα remake της ομώνυμης ταινίας του 1932. Διηγείται την ιστορία ενός Κουβανού πρόσφυγα που φτάνει το 1980 στο Μαϊάμι και αναλαμβάνει την αρχηγία στο καρτέλ ναρκωτικών. Η ταινία είναι αφιερωμένη στους Χάουαρντ Χοκς και Μπεν Χεχτ, τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο αντίστοιχα της πρώτης ταινίας.

Η ερμηνεία του Al Pacino εδώ είναι εμβληματική. Αποτυπώνει περίτεχνα και άκρως ρεαλιστικά τον πόθο για την επιτυχία, την επιθυμία για χρήμα αλλά και τη ζωή ενός ανθρώπου που ζει μέσα στις ουσίες και το έγκλημα. Οι σκηνές έχουν χαραχτεί στη μνήμη, όσων έχουν δει την ταινία, καθώς η αδρεναλίνη που σου μεταφέρουν φτάνει πραγματικά στα ύψη. Ο σκηνοθέτης, Μπράιαν ντε Πάλμα, ήθελε τους συμβολισμούς και το υπερβολικό συναίσθημα που περιμένεις από μια όπερα. Και πάνω σ’ αυτές τις οδηγίες πάτησε και ο Pacino και δημιούργησε τον θρυλικό χαρακτήρα του Tony Montana.

Πηγή φωτογραφίας:cheatsheet.com

Μερικά από τα πρώτα πλάνα της ταινίας προέρχονται από ντοκιμαντέρ, που δείχνουν την ειδησεογραφική κάλυψη της άφιξης των προσφύγων από την Κούβα και ομιλίες του Κάστρο που εξηγεί πώς ήταν χαρούμενος που απαλλάχθηκε από τα αντεπαναστατικά στοιχεία. Ο Tony Montana είναι ένας άνδρας που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο. Σύντομα έγινε υπολοχαγός του Φρανκ Λόπεζ, ενός εμπόρου ναρκωτικών της Νότιας Φλόριντα, και από εκεί η άνοδός του στην εξουσία είναι αστραπιαία.

Ο κόσμος για αυτόν περιλαμβάνει την κατοχή μιας επιθυμητής γυναίκας και από τη στιγμή που βλέπει την ξανθιά, όμορφη Ελβίρα, αποφασίζει ότι πρέπει να την έχει. Είναι η ερωμένη του Φρανκ, αλλά σύντομα ο Φρανκ πέθανε και η ερωμένη του και η επιχείρησή του ανήκουν στον Tony. Το ότι πρέπει να την έχει είναι ξεκάθαρο, αλλά αυτό που σκοπεύει να κάνει μαζί της δεν είναι. Δεν υπάρχει ρομαντισμός ανάμεσά τους, ούτε χαρά, και έχουν δύο σκηνές – η μία με τον Τόνι σε μια πισίνα και η άλλη σε μια τεράστια μπανιέρα – όπου η πλήξη της είναι έκδηλη. Είναι μαζί για τα ναρκωτικά. Ο Τόνι ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την αδερφή του, Τζίνα, και προσπαθεί να κρατήσει όλους τους άλλους άντρες μακριά της. Αυτό τον οδηγεί τελικά στη δολοφονία του Μανόλο, του καλύτερου φίλου του, ο οποίος ήταν ερωτευμένος με την Τζίνα. Το τέλος της ταινίας σηματοδοτεί την πτώση της αυτοκρατορίας που είχε χτίσει ο ο Montana. Δολοφονείται από εχθρούς και αυτό δείχνει και την κατάληξη πολλών ανθρώπων με αντίστοιχες ζωές.

Πηγή φωτογραφίας: gr.pinterest.com

Παρακάτω βλέπουμε τη σκηνή όπου ο Μάικλ Κορλεόνε γίνεται ο νονός του παιδιού της αδερφής του, Κόνι. Κατά τη διάρκεια της βάφτισης ο Μάικλ έχει διατάξει να εκτελεστούν οι προδότες της φαμίλιας του και οι αρχηγοί των αντιπάλων οικογενειών. Μία εμβληματική σκηνή του παγκόσμιου κινηματογράφου.


Πηγές που χρησιμοποίηθηκαν σε αυτό το άρθρο:

-«The Godfather 50 χρόνια μετά: Ο Al Pacino θυμάται τον πρώτο του μεγάλο ρόλο», www.kathimerini.gr, τελευταία επίσκεψη 26/4/22
-Al Pacino, el.wikipedia.org, τελευταία επίσκεψη 28/4/22
-«Ο Νονός: Το «Άνθος» του Κόπολα», www.maxmag.gr, τελευταία επίσκεψη 28/4/22

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

The Turkish Detective: Εγκλήματα με άρωμα… Κωνσταντινούπολης

Εγκλήματα στην ΠόληΗ σειρά The Turkish Detective είναι από εκείνες
Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Έρωτας και ψυχοθεραπεία – έννοιες ασύμβατεςΗ Κόλαση του Δάντη μοιάζει