Η Υποκρισία ενός επίδοξου πλανητάρχη

Παρακολουθώντας την κούρσα διαδοχής για τον Λευκό Οίκο μόνο πλήξη δεν νιώθει κανείς αφού η ίντριγκα τα σκάνδαλα οι εκατέρωθεν απειλές, (ακόμα και για φυλάκιση ακούσαμε) θυμίζουν περισσότερο πάνελ της ελληνικής τηλεόρασης της προηγούμενης δεκαετίας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ελληνική τηλεόραση είναι το όριο κατάπτωσης, αφού απ’ ότι βλέπουμε αυτό μπαίνει από τους διεκδικητές του οβάλ γραφείου κάθε φορά που τίθενται αντιμέτωποι (καθώς και πριν και μετά τις τηλεοπτικές συναντήσεις τους…).

Από την μια πλευρά έχουμε μια καθόλα επίδοξη κ.Κλίντον η οποία αφού για χρόνια κατάπιε παγκοσμίως τις απιστίες του συζύγου της, έμεινε στο πολιτικό στερέωμα με αποκορύφωμα της πολιτικής της καριέρας την θέση που κατείχε ως υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. στην κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Σίγουρα σε σχέση με τον αντίπαλό της και πολιτική κουλτούρα διαθέτει όπως και εμπειρία, και σίγουρα θα είναι η καλύτερη λύση για την προεδρεία του κράτους της απέναντι σε ένα Ρεπουμπλικάνο ο οποίος το μόνο που δείχνει είναι η βαθειά κρίση στο κόμμα του, καθώς η επιλογή τους περιορίζεται σε έναν κυνικό και σκληρό επιχειρηματία με δύσκολη σχέση με την πολιτική.

Ωστόσο η ένδεια πολιτικού λόγου του κ. Τραμπ δεν είναι το μόνο που απασχολεί τον πλανήτη (αν και θα έπρεπε αυτό να είναι), αλλά διαπιστώνουμε καθημερινά από τα Μ.Μ.Ε. ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ρατσιστής απέναντι στους μαύρους τους ισπανόφωνους και τους άραβες αλλά έχει και μια αντιμετώπιση εμετική για τις γυναίκες αντιμετωπίζοντας τες σαν κότες σε ένα κοτέτσι που ο ίδιος είναι ο «μοιραίος» κόκορας.

Σε μια φιλική συζήτησή του είδαμε τον ίδιο να μιλάει σε κάποιον δικό του άνθρωπο με υποτιμητικό τρόπο για μια γυναίκα, σαν ανώριμος φοιτητής που νομίζει ότι όλος ο κόσμος είναι δικός του και ο ίδιος μπορεί να τα κάνει όλα χωρίς συνέπειες. Εκ των υστέρων ζήτησε συγνώμη που μικρή σημασία έχει. Το χειρότερο; Κανείς δεν δείχνει να τον πιστεύει αποτελώντας πλέον πεποίθηση ότι αυτός που περιφέρει σαν κέρινη κούκλα την σύζυγό του μάλλον δεν την εκτιμάει και τόσο όπως και το γυναικείο φύλο.

Που όμως έγκειται η βαθειά του υποκρισία; Σε κάτι απλό που το βλέπουμε όλοι  μας. Είναι δυνατόν έναν άνθρωπος που με λύσσα σε διαφημιστικό σλόγκαν της εταιρείας του ούρλιαζε ότι απολύεσαι και αντιμετωπίζοντας τις γυναίκες σαν κομοδίνα να διασφαλίσει εργασιακά δικαιώματα να προστατέψει την εργασία, την γυναίκα και τις αδύναμες ομάδες ατόμων; Μάλλον το πιο πιθανό είναι αν αναδειχτεί πλανητάρχης (κάτι που δεν φαίνεται και τόσο πιθανό από τις δημοσκοπήσεις) να προχωρήσει σε μαζικές εκκαθαρίσεις ανθρώπων παρά να προσπαθήσει να τους δώσει πολιτικές λύσεις.