Το Σπίτι της Veronika Grouget

Η πόλη των Χανίων είχε ανέκαθεν έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Βρίσκοντας τον τελευταίο χρόνο ξανά τους ρυθμούς της ανεβαίνουν πολλές αξιόλογες θεατρικές παραστάσης. Μία από αυτές ανοίγει αυλαία στις 29 Απριλίου στο Θέατρο Βλησίδης στα Χανιά. Πρόκειται για την μαύρη κωμωδία Το σπίτι της Veronika Grouget του Λεωνίδα Μανωλικάκη. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου κύριος Μανωλικάκης διακρίνεται για τα θεατρικά του επιτεύγματα, καθώς και το καστ αποτελείται από έμπειρα και ταλαντούχα άτομα ενώ και η εταιρία Ε.Ν Σταση Τέχνης που υπογράφει την παραγωγή είναι γνωστή για τη ποιότητα των έργων της. Ο Λ. Μανωλικάκης μίλησε στο Maxmag, δίνοντας μία μικρή γεύση του έργου που πρόκειται να ανέβει.

Πείτε μας δύο λόγια για το ‘’Σπίτι της Veronika Grouget’’.

Εννέα εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι θα βρεθούν μέσα στο ίδιο δωμάτιο και θα οδηγηθούν σε ένα άνισο παιχνίδι εξουσίας.  Οι στόχοι τους τόσο διαφορετικοί, μα ο στόχος ίδιος. Η δίψα για υλικά αγαθά, το συμφέρον, οδηγούν τους ήρωες μας σε κωμικοτραγικές καταστάσεις μέσα από τις οποίες ξετυλίγεται τελικά η εσωτερική διαμάχη του καθενός με τους δαίμονές του.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είδος είναι η μαύρη κωμωδία;

Δε θεωρώ ότι υπάρχει εύκολο ή δύσκολο είδος στο θέατρο και στην τέχνη γενικότερα. Οτιδήποτε γίνεται με ευκολία αποτελεί ένα εμπορευματοποιημένο υποπροϊόν της τέχνης. Σίγουρα η μαύρη κωμωδία ακροβατεί περισσότερο σε καταστάσεις που αποτελούν τραυματικό βίωμα για τους περισσότερους ανθρώπους και πρέπει η οποιαδήποτε διακωμώδηση να γίνεται με ευλαβική προσοχή και σεβασμό. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να συναντήσει κανείς και στα υπόλοιπα είδη. Το «μαγικό ραβδί» είναι οι προθέσεις του καλλιτέχνη. Αν είναι αγνές είναι δύσκολο να παρεξηγηθεί. Και φυσικά ο κόπος της δημιουργίας. Ο κόπος βρίσκει πάντα το δρόμο να γίνει αντιληπτός από εξελιγμένο πλέον το κοινό που ευτυχώς δεν καταπίνει τίποτα με ευκολία.

Οι ήρωες που θα παρακολουθήσουμε έχουν να πουν κάτι και για μας;

Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το έργο διαχρονικό, αφού καταπιάνεται με θέματα που απασχολούν την ανθρώπινη φύση  από τις απαρχές της.
Από τη μια όλα εκείνα τα «καθημερινά», ματαιοδοξία, διαπλοκή, μηχανορραφίες, ο αγώνας για επικράτηση, ο νόμος του ισχυρότερου, η μάχη των δύο φύλων, ο έρωτας, η απιστία, τα θέλω του κάθε ζώντος ανθρώπου, η τόλμη του διαφορετικού… και από την άλλη το φυσικό και το υπερφυσικό, οι τύψεις, οι ενοχές, οι δαίμονες που βασανίζουν νου και ψυχή, η ώρα της κρίσης, ο θάνατος. Αλήθεια ο θάνατος είναι τελικά το τέλος ή μια νέα αρχή ?

Είναι δύσκολο να συνδυάζεται σε μία κωμωδία το ρεαλιστικό και το σουρεαλιστικό στοιχείο;

Καταρχάς στη συγκεκριμένη κωμωδία δε μιλάμε για υπερρεαλιστικό στοιχείο. Η θεματική θίγει με αληθοφάνεια κοινωνικά ζητήματα και εντάσσεται στο ρεαλισμό. Το υπερφυσικό και το ονειρικό στοιχείο που κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα με έναν τρόπο «ρομαντικό», δίνει απλώς μια θεατρική υπόσταση στα ερωτήματα που μας έχουν απασχολήσει όλους έστω και μία φορά. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που δεν αναρωτήθηκε κάποια στιγμή «τί υπάρχει μετά;». Οπότε σε αυτήν την περίπτωση, τα ρομαντικά στοιχεία είναι απλώς μια προσωποποίηση της πραγματικής σκέψης, του αληθινού ανθρώπινου προβληματισμού. Και όσο εύκολα και φυσικά τα συζητάμε μεταξύ μας, τόσο αβίαστα αλληλοεπιδρούν με τους ήρωες και στη θεατρική σκηνή.

Είστε ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας. Αυτές οι δύο ιδιότητες συνεργάζονται πάντα αρμονικά ή υπάρχουν και στιγμές σύγκρουσης;

Αρκετές φορές αυτές οι δύο ιδιότητες ήρθαν σε αντιπαράθεση.

Ο γραπτός λόγος έχει εντελώς διαφορετική δυναμική όταν τον διαβάζεις, από ότι όταν τον υλοποιείς επί σκηνής. Εκεί εισέρχεται μια ακόμα ισχυρή παράμετρος που είναι η δυναμική των ηθοποιών.

Ως σκηνοθέτης οφείλω να καθοδηγώ τους ηθοποιούς στο «μονοπάτι» του έργου, και παράλληλα να παρατηρώ, να αφουγκράζομαι και να λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου όλα εκείνα τα μηνύματα που έρχονται μέσω των ερμηνειών τους.

Επί σκηνής, στον τόπο που ο γραπτός λόγος παίρνει ζωή, αναδύονται μπροστά στα μάτια σου τόσο τα θετικά σημεία του έργου όσο κι εκείνα τα αδύναμα σημεία που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και διόρθωσης.

Μιλήστε μας για τους υπόλοιπους συντελεστές του έργου.

Είναι ευτυχία να δουλεύει κανείς με άτομα τόσο ευγενικά, αποδοτικά και δημιουργικά. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Σαν  δημιουργός τι προσδοκίες έχετε από την παράσταση;

Ως λάτρης της καλής διατροφής θα έλεγα ότι τα λαχανικά είναι πάντα ευπρόσδεκτα  αρκεί να είναι φρέσκα! (γέλιο)

Αν θέλεις τώρα να το σοβαρέψουμε θα σου πω ότι ο καλλιτέχνης που αποφασίζει πως ένα πόνημά του αφορά έστω και έναν άνθρωπο έξω από το συρτάρι του, προσδοκά οπωσδήποτε την τέρψη συνδυαστικά με αυτό το πολύ μικρό, το ελάχιστο,  που θα αποτελέσει έναυσμα για να μετακινηθεί η πρόθεση του ανθρώπου ένα «νανομετρο» προς τη θετική πλευρά της προσωπικής και κοινωνικής εξέλιξης.
Το βαρύναμε όμως… ας μιλήσουμε καλύτερα για λαχανάκια!  Προτιμάω τα κόκκινα! (γέλιο)

Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα που πιστεύετε εξάγεται από το έργο;

Κάθε πράξη, μας φέρνει, αργά ή γρήγορα,  αντιμέτωπους με τις ανάλογες συνέπειες, θετικές ή αρνητικές. Τα λάθη αναπόφευκτα. ‘Άλλωστε ουδείς αλάνθαστος. Καλό θα είναι να έχουμε το θάρρος και την ειλικρίνεια να τα αναγνωρίσουμε και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να διδαχτεί από αυτά. Τότε θα γίνουμε καλύτεροι σαν άνθρωποι. Κι αυτό

Γιατί οι μεγάλες αλλαγές έρχονται πρώτα από όλα από τον ίδιο μας τον εαυτό.