Το αφήγημα: two towers και μία έκθεση

[punica-dropcap]Ν[/punica-dropcap]α λοιπόν που έφτασαν κι οι μέρες της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, με την απαραίτητη γκρίνια αλλά και την κορύφωση των προετοιμασιών για τις εκδηλώσεις που συμπληρώνουν ένα θεσμό που έφθινε με το χρόνο. Έναν θεσμό όμως που είναι διαχρονικός και με την δικιά του αυταξία, το δικό του κοινό, το δικό του χρώμα και την δικιά του πείρα. Σ’ αυτό το σημείο και πριν προχωρήσω περαιτέρω στην δικιά μου οπτική των φετινών τεκταινομένων, θα ήθελα να εκφράσω ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που δούλευαν και δουλεύουν (με ευγένεια και σεβασμό) για την εύρυθμη λειτουργία μιας έκθεσης που απευθύνεται σε πολύ (κι ενίοτε σε πάρα πολύ) κόσμο.

Το φετινό στοίχημα της έκθεσης δεν ξέρω αν θα κερδηθεί, εάν θα προ(σ)καλέσει με τον τρόπο της κόσμο να επισκεφθεί τα περίπτερα, αν θα καινοτομήσει ή θα περάσει κι η φετινή στη λήθη του χρόνου -χωρίς να αφηγηθεί κάτι ουσιαστικό. Όμως η πολιτική ηγεσία είναι πάλι εδώ, χωρίς τυμπανοκρουσίες, δείπνα πολλών χαρτονομισμάτων, ξενοδοχεία που αναστενάζουν στην ηχώ της πιο ερωτικής πόλης της Ελλάδας και τρύπες που μείναν υποσχέσεις (μέχρι να δω το μετρό Θεσσαλονίκης να λειτουργεί, υποσχέσεις θα λέω). Το θέμα δεν είναι όμως ο λιτός βίος των ρυθμιστών της πολιτικής ζωής του τόπου, ούτε του εμπορικού κόσμου, το ζητούμενο είναι πάνω απ’ όλα η έκθεση να λαμπρύνει από προοδευτικές ιδέες, ανοίγματα σε καινοτόμες εμπορικές αξίες και να παρουσιάσει μια ιστορία με πρόγραμμα και όχι ατάκες που θα μείνουν στις καλένδες. Παρενθετικά στα τόσα χρόνια ιστορίας της έκθεσης δεν ανακαλύφθηκε μόνο ο φραπέ (μια ζεστή μέρα του 1957, κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τον Δ. Βακόνδιο), αλλά και πολλά άλλα. Βασικό ζητούμενο επίσης είναι, με την έλευση των πολιτικών στην Θεσσαλονίκη, να ακουστούν ουσιαστικές προτάσεις κι αν δεν υπάρχουν ακόμα, ουσιαστικοί προβληματισμοί. Ξέρω ξέρω, θα μου πείτε “πότε στην ΔΕΘ ακούστηκαν προτάσεις με ουσία ή έστω προβληματισμοί για το αύριο;” και θα σας απαντήσω λίγες έως πολύ λίγες, πάντως πάντα σκεπασμένες από την αστερόσκονη βαρύγδουπων υποσχέσεων, λεονταρισμών από την εκάστοτε αντιπολίτευση και όμορφων αφηγημάτων που όμορφα καίγονται. Υπό την σκιά δύο ιστορικών κτιρίων της πόλης, του Λευκού Πύργου και του πύργου του ΟΤΕ (ακριβώς στον χώρο της έκθεσης) ο πρωθυπουργός θα μιλήσει για αυτά που πέτυχε, σε αυτά που απέτυχε, αυτά που κέρδισε κι αυτά που έχασε. Δεδομένα θα τον ακολουθεί για καιρό το πάλαι ποτέ “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, ειδικά τώρα που πληρώνεται ο ΕΝΦΙΑ, μειώθηκαν οι συντάξεις και η αύξηση του βασικού μισθού παραμένει όνειρο θερινής νυκτός. Ας ελπίσουμε το αφήγημα της Θεσσαλονίκης να μην έχει κακό δράκο, ούτε Τζάιαντ για να καταρρεύσει με λίγο σαπουνόνερο, ούτε οικογενειακά δράματα υπό την σελήνη του φθινοπώρου. Ας ελπίσουμε η αντιπολίτευση να αναλάβει σοβαρά τον εθνικό της ρόλο και να προτείνει λύσεις (όπως ενίοτε και σπασμωδικά κάνει) κι όχι να κραυγάζει για λάθους χειρισμούς ακόμη και σε ζητήματα που δεν τόλμησε ποτέ μα ποτέ, να λύσει.

Τελικά, μπορεί η ελπίδα να άργησε παραπάνω από 500 μέρες, να χάθηκε στις σελίδες ενός βιβλικού αφηγήματος και να νοσεί από τυμπανοκρουσίες υποσχέσεων, όμως η έκθεση αυτή αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακουστεί ο λαός που δεινοπαθεί. Εύχομαι να μην ακούσω τίποτα, αλλά να δω λίγα και είμαστε εδώ να ποτίσουμε ο καθένας με το δικό του νερό, τους μικρούς αυτούς σπόρους που θα φυτευτούν. Καλή αρχή και οι αθεράπευτα αισιόδοξοι αυτού του κόσμου σας χαιρετούν (μερικές φορές και όταν το χρειάζεστε με την ελληνικότατη ανοιχτή παλάμη). Δικό σας ο λόγος και το τέλος της αφήγησης.