Ταξίδι στη χώρα του «ποτέ»

Δεν είναι κρυφό ότι τη σημερινή εποχή η πολιτική σκηνή έχει κατακλυστεί από πολιτικούς που εκτελούν και χρέη μελλοντολόγων. Τα «θα…» και τα «προσπαθούμε να…» έχουν περίτεχνα πλαισιώσει ένα σύστημα υποσχέσεων και απαιτήσεων, αφήνοντας στην άκρη τις υποχρεώσεις και αυτά που επιτάσσουν τα «πρέπει». Οτιδήποτε εσωκλείεται εντός αυτού του συστήματος θρέφει και μετέπειτα σκοτώνει οποιαδήποτε πτυχή του κράτους, δημιουργώντας έτσι μία χώρα του «ποτέ ».

Οι αφερέγγυες υποσχεσιολογίες  έχουν εγχαραχτεί αρκετά βαθιά στη μνήμη του ελληνικού λαού. Η παρουσία τους έχει καταστεί τόσο μόνιμη ώστε να έχει εδραιωθεί ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού αλλά και του κοινωνικού βίου. Ένα πλαίσιο που δημιουργήθηκε από την πλάνη και επιμένει στο να στοχεύει σε αυτήν. Άλλωστε εάν βρίσκεσαι συνέχεια στο σκοτάδι τότε ίσως σταδιακά να νομίζεις πως έγινες τυφλός. Αντίστοιχα και η πολιτική χωρίς τις υποσχεσιολογίες μοιάζει να μην είναι πολιτική.

Οι παθιασμένοι και γεμάτοι υποσχέσεις πολιτικοί λόγοι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Δεν είναι όμως η πολιτική που τους τρέφει αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος ευθύνεται για την ύπαρξή τους. Σε έναν κόσμο που περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο, το δόγμα ”ο άνθρωπος για τον άνθρωπο” έχει εξοστρακιστεί. Τα πάντα έχουν θυσιαστεί στο βωμό του κέρδους που απορρέει μέσα από την εξαπάτηση. Καθετί είναι πλήρως ισοπεδωμένο και πάνω στα χαλάσματα έχει χτιστεί ένας κόσμος ψέματος και ανηθικότητας. Μέσα σε αυτό το χάος τα ”πτώματα” της πολιτικής συνεχίζουν να εναποτίθενται το ένα πάνω στο άλλο, δίχως αρχή και δίχως τέλος, επεκτείνοντας με την άκρατη εθελοτυφλία τους  τη δημιουργία μίας ”νεκρή” κοινωνίας.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει ένας λαός που ”θαλασσοδέρνεται”.  Ως άλλος Οδυσσέας πασχίζει να βρει την πατρίδα αυτή που θα του προσφέρει λύτρωση και σωτηρία. Η δική μας η πατρίδα ίσως όμως να μην είναι μία Ιθάκη αλλά το νησί της Καλυψώς και η πολιτική η ίδια η Καλυψώ. Εγκλωβισμένοι και χαμένοι πασχίζουμε να βρούμε ένα τέλος, μία ηρεμία.  Σε εμάς το ταξίδι του γυρισμού θα είναι πολύ μεγαλύτερο, ίσως να μην φτάσουμε και ποτέ, ίσως όμως και να φτάσουμε…