Ο κόσμος μας και… Δέκα αυγά Τουρκίας

ΤΙ ΑΡΑΓΕ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ; ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ…

Η νύχτα της 15^ης Ιουλίου 2016 έμελλε να χαραχτεί στη διεθνή μνήμη ως το πέμπτο στρατιωτικό πραξικόπημα στην ιστορία της Τουρκίας, συνάμα, έμεινε ως μια από τις μελανότερες στιγμές του 21^ου αιώνα.

Το πραξικόπημα.. Απέτυχε, κατόρθωσε όμως να δείξει ή καλύτερα να αποδείξει στον κόσμο για ακόμη μια φορά το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας, του Ερντογάν και των προθέσεων του. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως η εγχείρηση πέτυχε (ά-πέτυχε) μα ο ασθενής… Απεβίωσε μιας και η εποχή μας φέρνει τους ανθρώπους της αντιμέτωπους με το εξής ερώτημα:

Ελευθερία ή Ασφάλεια;

       …

Στο δελτίο ειδήσεων οι εικόνες που προβάλλονται σε καθημερινή βάση μόνο λυπηρές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Συλλήψεις, εκτελέσεις, εκκένωση φυλακών ώστε να δημιουργηθεί ‘’χώρος’’ για τους πραξικοπηματίες, απλή παράθεση γεγονότων όμως τι κρύβεται πίσω απ’όλα αυτά;

Μήπως πρόκειται για παιχνίδια εξουσίας, μήπως ορισμένοι γνωστοί- άγνωστοι πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να υλοποιήσουν τους άρρωστους σκοπούς τους; Όμως όλα γίνονται σε βάρος του άμαχου πληθυσμού και του έτι αμαχότερου στρατού. Ο εκάστοτε στρατιώτης είναι το μεγαλύτερο θύμα της κάθε υποκινούμενης αναταραχής. Είναι ο τραγικότερος όλων στο θέατρο παραλόγου της επικαιρότητας.

Οκτώ η ώρα, απόγευμα μιας ακόμη Παρασκευής, τον φορτώνουν σε ένα φορτηγό και έξαφνα βρίσκεται στη γέφυρα του Βοσπόρου παίρνει διαταγή και μένει αμίλητος, αεικίνητος στο δεξί μέρος της γέφυρας, προφανώς κάτι είχε συμβεί. Τάνκς κλείνουν το δρόμο, δεν υπάρχει τρόπος φυγής. Ο στρατιώτη είναι ένα πιόνι που καλά καλά δεν γνωρίζει σε ποιανού τα χέρια βρίσκεται… Στου Ερντογάν ή κάποιου άλλου;

Ύστερα, εξαγριωμένα πλήθη, λαοθάλασσα, τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο παραμόνο η βέβαιη καταδίκη. Ώρα έξι και σαρανταπέντε, πρωινή, εντολή παράδοσης των όπλων «χέρια ψηλά» και τα ερωτηματικά μετέωρα στο μυαλό του κάθε τραγικού στρατιώτη που κάτω από το κράνος νιώθει τη ανθρώπινη φύση του να παραλύει από φόβο.

Το πραξικόπημα άδοξα έληξε, όμως, ξεμπρόστιασε τη δομή και τη βάση της Τουρκικής κοινωνίας. Εθνικισμός, αισθήματα πρωτόγονα, η βαναυσότητα στο μεγαλείο της. Ο ‘’Σουλτάνος’’ απειλούσε και απειλεί κατα συνέπεια η χώρα του ενοποιείται κάτω από το βαρύ πέπλο του φόβου που κυριάρχισε ύστερα από Εκείνη τη νύχτα, την ατελείωτη νύχτα.

Ο στρατιώτης, ο μικρός τραγικός ήρωας της ιστορίας μας πιθανώς να χάθηκε μέσα στο μάτι του Κυκλώνα. Εκτελέστηκε; Πιθανώς. Συνελήφθη; Ίσως. Γλίτωσε; Σε καμία περίπτωση. Όμως, οι πληγές που άνοιξαν στο χάρτη αιμμοραγούν κατά πάνω μας, μιας και μετά τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Τουρκίας συμπρωταγωνιστές καλούμαστε εμείς όπως προστάζει το μοτίβο της ιστορίας που δεν παύει να επαναλαμβάνεται στο πέρασμα των χρόνων. Τα πρόσωπα αλλάζουν μα οι τραγικές φιγούρες παραμένουν ίδιες.

Εμείς αγναντεύουμε από απόσταση ασφαλείας τα γεγονότα και μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη προσπαθούμε να γίνουμε οι αθέατοι υποβολείς στο θεατράκι της Τουρκίας. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ανα πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε επι σκηνής με την αυλαία ανοιχτή στο κοινό που ράθυμα θα παρακολουθεί και την δικιά μας ομώνυμη τραγωδία.