[punica-dropcap style=”round”]Ξ[/punica-dropcap]εκινάω, σχεδόν πάντα, το πρωί ανοίγοντας τα στόρια του παραθύρου μου. Θέλω να δω πως είναι η μέρα, τι καιρό θα κάνει, την κίνηση στο δρόμο της γειτονιάς, αν στο δωμάτιο μου επικρατεί ακόμα εκείνη η ακαταστασία που λατρεύω μόνο εγώ. Θυμάμαι κάτι πρωινά, που βαριόμουν τρελά, που έλεγα δε θα ξαναξυπνήσω ποτέ πρωί, όμως έπρεπε να φάω πρωινό και να πάω γρήγορα σχολείο για μια ακόμη μέρα στο θρανίο. Αργότερα υπήρξαν πρωινά, που πέρασαν κι ούτε τα έζησα, θαμμένος κάτω από ένα πάπλωμα, “πτώμα” από το ξενύχτι. Ζούσα τη φάση της σχολικής μου υπόσχεσης “ποτέ ξανά ξύπνημα πρωί πρωί”. ‘Ισως κάποιος να μου πει πως γέρασα και από μέσα μου θα χαμογελάσω -γιατί κι εγώ το σκέφτομαι έντονα, καμιά φορά αυτό. Υπάρχουν ιστορίες που ξεκινούν με την πιο συνηθισμένη κίνηση ή φράση ή στάση, υπάρχουν αναμνήσεις ή σκέψεις που γεννιούνται τυχαία. Αυτές τις ιστορίες επιθυμώ να καταγράψω κάπου, ίσως κάποιος (ή ακόμα κι εγώ) να μπει στη διαδικασία διαβάζοντας τα, να ανασύρει μνήμες και σκέψεις που θα τον βελτιώσουν.
Σήμερα άνοιξα και πάλι τα στόρια, έπλυνα το πρόσωπο μου, τσέκαρα το κινητό μου με τα mail, έβαλα καφέ κι άνοιξα τον υπολογιστή. Έφτασε ο Σεπτέμβριος, αρχίζει η σχολική χρονιά, μια ολοκαίνουργια σεζόν και το τοπίο στα διαδικτυακά μίντια να ασχολείται με δηλώσεις βουλευτών/υπουργών/αντιπροσώπων με υποτιθέμενες ή πραγματικές κρίσεις, την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, τους μετανάστες, τα ευρώ και ολίγον Παιδεία. Σε αυτόν τον κυκεώνα ενημέρωσης, πληροφόρησης ή παραπληροφόρησης, η γενιά μου (πολύ κλισέ έκφραση συμφωνώ), αναπνέει, ζει, βρίσκει διεξόδους για να εκφραστεί κι ας υπερβάλει καμιά φορά. Κάποιοι όταν υπερβάλλουν μπορεί να μην έχουν λόγο, μπορεί και να χουν, όμως πάντα έβρισκα τον όρο haters αδόκιμο κι άδικο. Όλοι έχουν λόγο σε αυτή τη ζωή κι είναι πολύ ευχάριστο να τους ακούς, όλους. Αυτούς που θαυμάζουν, που ζηλεύουν, που μισούν, που δικαιώνουν ή αδικούν. Όχι γιατι ζούμε σε μια δημοκρατικά ανεξάρτητη χώρα (ποιός το πιστεύει αλήθεια αυτό;), αλλά διότι το μέσο που ανθίζει όλη αυτή η διαδικασία είναι δημοκρατικό και αταξικό. Απογοητεύομαι στη συμπεριφορά μας στο δρόμο, στον ξένο, στον δημόσιο τομέα, στις σχέσεις μας και βρίσκω μια χαραμάδα κάπου να τα πω, βρίσκω έναν ωκεανό κάτι να διαβάσω. Κάποτε ήταν οι εφημερίδες και τα περιοδικά, τώρα είναι κλικ. Πόσα απλά κλικ όμως γίνανε για να φτάσουμε εδώ, πόσα σκεφτήκαμε και μετά τα προωθήσαμε με κλικ κ πόσα ζήσαμε κι αποτυπώθηκαν σε κλικ; Ο ήχος ίσως πάψει να αντηχεί στα αυτιά μας, εξάλλου στην εποχή μας υπερισχύει η οθόνη αφής, όμως τώρα είναι που το κλικ πρέπει να αναλάβει δράση, να μην κρυφτεί και να είναι δίπλα μας. Οι εικόνες κι οι ιστορίες μας, δεν ήταν ποτέ lifestyle αντικείμενο, γαλουχήθηκαν σε ευκολίες όπως και σε δυσκολίες. Οι οθόνες των κινητών, των λαπτοπ και των ταμπλετών ας μείνουν αναμμένες λίγο πριν πέσουμε για ύπνο. Αυτές μπορούν μόνο να αναβοσβήνουν, εμείς μπορούμε και να ονειρευόμαστε.
Τελικά, συγκεντρώνοντας όλα αυτά που σκέφτομαι αυτές τις μέρες, η διείσδυση των νέων τεχνολογιών κι η επικοινωνία μέσα από αυτές είναι απλά αρωγός μιας σημαντικότερης διαδικασίας. Αυτής της διαδικασίας που μας θέλει να διαλεγόμαστε, να μαλώνουμε, να ερωτευόμαστε κι απλά κάποιες φορές να το επικοινωνούμε σε οθόνες. Τρελαίνομαι να διαβάζω τα σχόλια αναγνωστών στα άρθρα που επιλέγω να αναγνώσω. Έχει πολύ φάση αυτό το άπειρο μωσαϊκό ιδεών και διαφωνιών. Εξάλλου πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που έπρεπε να μάθουμε τη λέξη τρολ; Σε αυτόν το χώρο που μου δίνεται, ένα μικρό τετράγωνο παράθυρο στον κόσμο, θα διαβάζεις καθημερινές απορίες και ανησυχίες διανθισμένες με ολίγη καψούρα και τρέλα. Αισθανθείτε ελεύθεροι να σχολιάσετε και την δική σας τρέλα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
