Κεφάλαιο 45: Αστυνομικός Κεφάλαιο 46: Αστυνομικός Κεφάλαιο 47: Τζον Κεφάλαιο 48: Τζον

45 Αστυνομικός

 

Είχα την αίσθηση ότι ο εαυτός μου κατακερματίστηκε και δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο σκοτάδι.

 

Όμως κάποια στιγμή ανασυγκροτήθηκα, πήρα μια βαθιά αναπνοή και βγήκα έξω. Πολύ μπροστά από την εποχή μου είδα ένα άλλο κόσμο και εσένα να τρέχεις ανάμεσά του, να φτιάχνεις τη ζωή σου και να προχωράς. Εγώ όμως έπρεπε να σε κυνηγήσω να σου πω την αλήθεια, αλλά στην πορεία αντίκρισα κάτι πιο σπουδαίο και πιο αληθινό από όλη αυτή την ασύνδετη παράνοια.

Advertisements
Ad 14

 

Όλα μου θυμίζουν εκείνη την μέρα που άρχισαν όλα. Τότε που ήμουν μικρό παιδί και πίστεψα στους θρύλους που άκουγα για σένα από παιδί μη μπορώντας να συνδέσω τα κομμάτια. Όταν όμως έγινα και εγώ μέρος όλου αυτού του μύθου, έχασα τον εαυτό μου σε παράλογες σκέψεις ακόμα και για το ταξίδι στον χρόνο. Βρέθηκα ώρες να κοιτάω τον καθρέφτη στο σκοτάδι περιμένοντας να βγεις όπως σε είχα δει να μπαίνεις εκεί μέσα στην άλλη πλευρά.

 

Μέχρι που κάποια στιγμή το πίστεψα, ότι είχα περάσει στην άλλη πλευρά, ότι είχα τρελαθεί.

 

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

 

46

 

Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όπως αυτός νομίζει.

Ζει μεγαλώνει και διαμορφώνει τον εαυτό του αντικρίζοντας τα πράγματα που του συμβαίνουν διαφορετικά. Προσαρμόζει λογική συναίσθημα και πράττει ανάλογα με ότι αυτός θεωρήσει σωστό και καλύτερο για τη κρίση του. Βέβαια οι εποχές που μεγαλώνουμε χρονολογικά παίζουν ρόλο γιατί υπάρχει και η εξέλιξη και η κάθε εποχή έχει το ρυθμό της, τα καλά αλλά και τα άσχημα που την χαρακτηρίζουν.

 

Την εποχή που θυμάμαι να λειτουργώ σαν αστυνομικός είναι κάτι που ανέσυρε το μυαλό μου ξαφνικά. Δε θυμάμαι να το έχω επιλέξει συνειδητά, απλά το έκανα. Όταν όμως ανέλαβα να ερευνήσω την υπόθεση τότε κατάλαβα πολύ βαθιά μέσα μου ότι δεν ήταν τυχαίο και ότι είχα τοποθετηθεί από κάποια αόρατη δύναμη για να εξιχνιάσω την περίεργη υπόθεση του Τζόν και της Μαίρυς. Τότε όμως ήταν που κατάλαβα ότι και εγώ δεν ανήκα σε εκείνη την εποχή και ότι προερχόμουν από κάπου αλλού.

 

Αυτό συνειδητοποίησα όταν κοίταξα στο γκαράζ το αυτοκίνητο μου και είδα ότι καμιά σχέση δεν είχε με την εποχή στην οποία βρισκόμουν τη δεδομένη εκείνη στιγμή, το 1960 αλλά έμοιαζε να είχε προέλθει από το μακρινό μέλλον το 1996. Σαν κατάσκοπος, ψαχούλεψα το αυτοκίνητο εξονυχιστικά όπως όταν έψαχνα για δακτυλικά αποτυπώματα μα όσο ακουμπούσα το αμάξι τόσο ένιωθα ότι έπαιρνα την ταυτότητα του και γινόμουν ένα με αυτό. Σαν να μου ψιθύριζε τι να κάνω και πως να κινηθώ, μέσα στο μυαλό μου μίλαγε με ένα σκοπό, να ψάξω για τις δυο ψυχές όχι μόνο έξω από το σπίτι μου, αλλά εσωτερικά. Στον εαυτό μου.

Διαβάστε επίσης  Αυτοφωτογραφία: Η σκηνοθετημένη μας εικόνα

 

 

47

 

Οδηγώ πάρα, πολλές ώρες και έχει αρχίσει να μου στρίβει.

Το μόνο που με συντροφεύει είναι οι αναμνήσεις. Ο δρόμος τρέχει κάτω από το αμάξι και ο χρόνος χάνεται στο μυαλό μου, θυμίζοντας μου εκείνες τις μέρες που τα παιδιά στο τμήμα με πείραζαν…

 

Άντε ρε κωλόφαρδε πάλι την έκανες, τυχερέ, χαχαχά

Ρε δε το πιστεύω κοίτα ποιος θα πάει μπροστά … αχαχ δε μπορώ θα βάλω τα κλάματα , από τα γέλια όμως ,χαχαχα

Και μη ξεχάσεις να πείς χαιρετίσματα, έτσι ;

Χαχαχαχαχα…

 

 

Το ξέρω ότι αυτοί οι μαλάκες γελάνε, αλλά σε διαβεβαιώ ότι ούτε κλίση για πάρκινγκ δε μπορούν να κόψουν.

Αρχηγέ είναι από τις πιο περίεργες αποστολές και τις πιο ανεξιχνίαστες, για πόσο καιρό ; για είκοσι χρόνια ; Γιατί δεν την έχει αναλάβει άλλος ;

 

Άκουσε παιδί μου, το ξέρω ότι ακούγεται περίεργο άλλα πιστεύω ότι δεν είναι, δε ξέρω γιατί του μεγάλου εκεί πάνω του ήρθε να ανοίξει και πάλι την υπόθεση αλλά τον έχεις δει πόσο τρελαμένος και περίεργος είναι. Και να σου πω την αλήθεια, ούτε κι εγώ θα πήγαινα. Η γνώμη μου είναι ότι δεν αξίζει, είναι μια υπόθεση ρουτίνας, τυπική. Πήγαινε δες και έλα πίσω μετά, δύσκολο ;

Όχι μα …

Άκου. Τι νομίζεις ότι θα βρεις εκεί ; Φαντάσματα ; Έλα τώρα.

Άντε πήγαινε και έλα σε μια εβδομάδα πίσω να κλείσουμε την υπόθεση.

 

Θυμάμαι να με χτυπά στον ώμο και να με συνοδεύει στο αμάξι μου, και οι άλλοι δίπλα να χασκογελάνε κοροϊδευτικά, ψιθυρίζοντας μεταξύ τους συνωμοτικά.

 

Μπήκα στο αμάξι μου κακόκεφος και έστριψα το κλειδί στη μηχανή μη μπορώντας να πιστέψω την αποστολή που ανέλαβα. Δευτερόλεπτα πριν φύγω, η γραμματέας του τμήματος, βγήκε από το τμήμα λαχανιασμένη φωνάζοντας.

 

Περίμενε, ξέχασες το φάκελο.

Σκύβοντας στο παράθυρο, μου παρέδωσε ένα φάκελο τόσο παλιό και φθαρμένο, έτοιμο να διαλυθεί από την εποχή των Νεάντερνταλ.

Διαβάστε επίσης  Τι διατροφικές συνήθειες έχεις;

 

Μου χαμογέλασε και με ένα πονηρό βλέμμα με κοίταξε.

Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά, μια χαζοαπόστολή θα είναι, θα δεις, θα τελειώσει γρήγορα.

 

Εκείνη τη στιγμή πραγματικά ένιωθα σαν να με κορόιδευε, τα νεύρα μου είχαν φτάσει στο κόκκινο, είπα ένα ξερό Ευχαριστώθα τα πούμε, και πάτησα γκάζι.

 

Οι σκέψεις μου χανόντουσαν στον ορίζοντα καθώς είχα απομακρυνθεί για τα καλά, ο αέρας φύσαγε το πρόσωπο μου και δίπλα μου βρισκόταν ο φάκελος. Στο μπροστινό εξώφυλλο υπήρχε μια ημερομηνία τυπωμένη με κόκκινο μελάνι. Μισοσβησμένη έγραφε χίλια εννιακόσια  εξήντα κάτι.

 

Έριξα ένα υποτιμητικό βλέμμα στο φάκελο, τον άρπαξα και τον πέταξα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Συνέχισα το μακρύ ταξίδι μου σκεπτόμενος μόνο τις καλές στιγμές. Τα κοροϊδευτικά γέλια των συναδέλφων χάθηκαν στο παρελθόν μαζί με το συνωμοτικό χαμόγελο της γραμματέας.

 

Πίσω στο κάθισμα ο φάκελος έπαιζε με το ρεύμα του αέρα και δειλά άνοιγε τα φύλλα του, ένα – ένα. Ο άνεμος κάποια στιγμή κατάφερε να γυρίσει τις σελίδες όλες μαζί σαν να ήθελε να διαβάσει όλη την ιστορία σαν διψασμένος αναγνώστης μιας ιστορίας παρά πολύ καιρό ξεχασμένης. Αφού αντιλήφθηκα ότι ο φάκελος πήγε να διαλυθεί, γύρισα και έριξα ένα μικρό τσαντάκι πάνω του για να μην ανοίγει από τον αέρα.

 

Γυρνώντας είδα τον ήλιο να με τυφλώνει και ένα φορτηγό να με χτυπά και να με πετά σαράντα μέτρα μακριά. Ανοίγοντας τα μάτια, είδα ότι είχα κοιμηθεί στο αμάξι και ότι το όνειρο είχε περάσει από πάνω μου σαν το δρεπάνι που θερίζει τις ψυχές. Το αυτοκίνητο στεκόταν στην άκρη του δρόμου σταματημένο με εμένα στο τιμόνι να βρίσκομαι λιπόθυμος.

 

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, εξαντλημένος. Το αμάξι γλίστραγε μέσα στο μωβ του απογευματινού ουρανού, ψάχνοντας τον ήλιο που χανόταν. Πρέπει να ξεκουραστώ, σκέφτηκα, έβαλα το κλειδί στη μηχανή, το γύρισα και έφυγα.

 

Ο δρόμος συνέχισε μέσα στο όνειρο, με τους φόβους να με καταδιώκουν σαν προβολείς μέσα στη νύχτα.

Να κολλάνε πίσω σου, να σε οδηγούν σε εκείνο το μέρος, σαν χρονοδίνη, που έχει χαθεί η ύλη και δεν υπάρχει τίποτα να προσδιορίσει το φόβο και τη μοναξιά.

Αυτά που πραγματικά σκοτώνουν.

 

48

 

Πέρασα στην αντίπερα όχθη του καθρέφτη.

Διαβάστε επίσης  Ώρα της Γης: Αξιοθέατα ανά τον κόσμο έσβησαν τα φώτα

Ο Τζόν συνάντησε τον Τζόν είπα από μέσα μου και μπερδεύτηκε. Εγώ μπερδεύτηκα, πού βρισκόμουν τελικά ; Από που προήλθα ; Ανασύρω τις αναμνήσεις μου και σκέφτομαι ότι έχω γεννηθεί πριν τη δεκαετία του εξήντα, όπως μου φαίνεται λογικό. Έχω στο μυαλό μου τα αμάξια με τα τριγωνικά φτερά, τον ρουχισμό του κόσμου και όλη γενικά την κατάσταση —που μπόρεσα και μεγάλωσα φτάνοντας μέχρι τη συγκεκριμένη ηλικία που βρίσκομαι τώρα. Όλες μου οι αναμνήσεις είναι εκεί. Ακόμα και η οικογένεια και οι φίλοι μου, όλοι ανήκουν στα μέρη που κοινά μεγαλώσαμε. Ένα άλλο μέρος όμως του εαυτού μου δεν με αφήνει σε ησυχία. Εκείνο που μου λέει Τι δουλειά έχει ένα αυτοκίνητο από το μέλλον στο γκαράζ σου φίλε ;

 

Όσο το σκέφτομαι με πιάνει κάτι αλλόκοτο. Έχω αναμνήσεις από μια άλλη εποχή, μελλοντική. Και ενώ εδώ στη δεκαετία του εξήντα έχω μία απλή και εργένικη ζωή εκεί στο μέλλον διαισθάνομαι ότι έχω γυναίκα, ίσως οικογένεια δεν ξέρω. Αν και αλάνθαστη η διαίσθησή μου, αυτή τη φορά, τρελάθηκε τελείως.

 

Κατέβηκα στο γκαράζ και με το που ακούμπησα το αμάξι ένιωσα οικεία. Αναμνήσεις από τις στιγμές που είχα περάσει με εκείνο το αμάξι με κυρίευσαν και εισχώρησαν μέσα στο μυαλό μου. Μου μιλούσε μέσα από αυτές. Με προσκαλούσε να θυμηθώ. Και μέσα στη νοσταλγία θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή. Τότε που έστριψα στον επαρχιακό δρόμο και όλα άλλαξαν.

 

Πώς να αντικρούσεις τη διαίσθησή σου και ειδικά όταν εκείνη υπερισχύει σε διάψευση της ζωής που έκανες μέχρι τώρα ; Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που φώναζε από μέσα μου ότι ήταν δικό μου. Υπήρχαν στοιχεία, όπως η άδειά του, χρονολογημένη στο μακρινό 1996 με το όνομά μου επάνω. Μέσα στο αυτοκίνητο υπήρχε ακόμα ένα περίεργο πράγμα. Μία απόδειξη από το τοπικό βενζινάδικο. Πράγμα που αποδείκνυε ότι το αμάξι το είχε επισκεφτεί και είχε βάλει βενζίνη από εκεί.

 

Δεν είχα άλλη εναλλακτική από το να πάω εκεί να ρωτήσω τους υπαλλήλους. Να δω τι θα μου έλεγαν και έτσι και το έκανα. Σκέφτηκα τι θα έλεγαν με το που θα έβλεπαν το αμάξι μου, ή ακόμα και στην πόλη, πως θα με κοιτούσαν σαν την μεγάλη ατραξιόν, αλλά δε με ένοιαξε .Άνοιξα την πόρτα του γκαράζ, έπιασα το τιμόνι, άνοιξα την μηχανή και πάτησα γκάζι.

 

Ποτέ δε με ενδιέφερε τι θα λέγανε οι άλλοι.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

The Turkish Detective: Εγκλήματα με άρωμα… Κωνσταντινούπολης

Εγκλήματα στην ΠόληΗ σειρά The Turkish Detective είναι από εκείνες
Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Έρωτας και ψυχοθεραπεία – έννοιες ασύμβατεςΗ Κόλαση του Δάντη μοιάζει