«Πιστεύω πως γεννήθηκα με πολύ ταλέντο και το σκόρπισα έτσι άθλια».
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, πριν από 33 χρόνια ,ένα από τα πιο μαγικά πλάσματα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, η Έλλη Λαμπέτη ,ύστερα από πολυετή μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή στην Νέα Υόρκη και πήγε να συναντήσει όλους εκείνους που αγάπησε και έχασε νωρίς.
Η Έλλη Λαμπέτη , γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλλια Αττικής, μαζί με τον δίδυμο αδερφό της Τάκη. Από την γέννηση της φάνηκε τόσο η ευαισθησία της όσο και η δύναμή της για ζωή. Ένα μικρό, αναιμικό πλάσμα που φαινόταν αναποφάσιστο να ζήσει, αλλά πάντα πολεμούσε. Αυτό το μαγικό πλάσμα από την μέρα της γέννησής του ως το τέλος της ζωής του σ’ εκείνο το νοσοκομείο της Νέας Υόρκης θα πάλευε συνεχώς. Το πραγματικό της όνομα , Έλλη Λούκου, θα το άλλαξε στα 15 της χρόνια , όταν αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όταν ο θείος της, Τ. Σταμάτης της πρότεινε το Λαμπέτη, από τους ήρωες του Βαλαωρίτη.
Οι γονείς της Κώστας Λούκος και Αναστασία Λούκου, ήταν στο πλευρό της. Όπως και τα αδέρφια της ο Τάκης (ο δίδυμος αδερφός της) , η Φωτεινή, η Κούλα, η Ειρήνη και η Αντιγόνη. Όλη η οικογένεια είχε έφεση στις τέχνες. Ο μαγικός κόσμος του θεάτρου είχε ενθουσιάσει την Έλλη Λαμπέτη από τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι.
Έτσι, στα 15 της χρόνια, η Έλλη Λαμπέτη, έρχεται αντιμέτωπη με δύο αποτυχίες. Η πρώτη της απόρριψη ήρθε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έπειτα από τη δραματική σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη, που αργότερα έμελλε να γίνει η καλλιτεχνική της ‘μητέρα’.
«Αυτό το κορίτσι, δεν κάνει ούτε για κομπάρσα», έτσι είχαν πει.
Η Έλλη Λαμπέτη ,όμως δεν θα το έβαζε τόσο εύκολα κάτω. Σ’ αυτόν τον αγώνα είχε δίπλα της ,την Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία τόσο πολύ πίστεψε στο ταλέντο της. Έτσι η 15άχρονη Έλλη Λούκου, γίνεται, Έλλη Λαμπέτη και η λαμπρή της καλλιτεχνική πορεία μόλις έχει ξεκινήσει.
Ο πρώτος της μεγάλος ρόλος ήρθε το 1942, όταν η Μαρίκα Κοτοπούλη τη χρίζει πρωταγωνίστρια στο έργο ‘’Η Χάνελλε Πάει Στο Παράδεισο’’ του Hauptman όπου απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Στην πρεμιέρα της παράστασης, όλος ο κόσμος είχε μείνει έκπληκτος , όταν είδε την μικρή Έλλη Λαμπέτη ν’ αναδύεται μαγικά, αέρινα, από το φέρετρο της.
Την άνοιξη του 1943, λίγους μήνες μετά το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο στο Θέατρο, η Έλλη γνώρισε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς τον Θ. Σ., έναν πλούσιο Έλληνα που ζούσε ως το 1940 στο Παρίσι, παντρεμένο με μια Γαλλίδα, και που αποκλείστηκε με τον πόλεμο στην Ελλάδα. Η Λαμπέτη τότε θα εξαφανιστεί απ’όλους και από το θέατρο για να ζήσει τον μεγάλο έρωτα. Όταν εγώ ερωτεύομαι, το θερμόμετρο χτυπάει τους σαράντα δύο βαθμούς». Με τον Θ.Σ η Έλλη Λαμπέτη έζησε έναν παθιασμένο έρωτα, που τέλειωσε νωρίς.
Από το 1943 έως το 1946 η Έλλη Λαμπέτη θα καθιερωθεί θεατρικά όταν συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης (Γυάλινος Κόσμος, Αντιγόνη, Ο γάμος της Μπάρμπαρα, Το φιόρο του Λεβάντε, Ήταν όλοι τους παιδιά μου, Ζωή με τον πατέρα, Ο ανακριτής έρχεται, Ο Ματωμένος Γάμος).
Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον Θίασο της Κατερίνας [1948 – 1949] (Ο Απόλλων του Μπελάκ, Χρυσή μου Ρουθ, Φθινοπωρινή Παλίρροια, Οι τρομεροί εραστές) και με το Εθνικό Θέατρο (Ο κουρέας της Σεβίλλης, Οι Φοιτητές), και από το 1949 ανήκε στον Θίασο του Κώστα Μουσούρη (Η κληρονόμος, Η ανθρώπινη φωνή, Λίλιομ, Ένας αξιοθαύμαστος υπηρέτης, Πεγκ, καρδούλα μου, Χαμένοι στο σκοτάδι, Το κουρέλι).
Το καλοκαίρι του 1949, η Έλλη Λαμπέτη με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον οποίο και συμπρωταγωνίστησαν και στο θέατρο, έζησαν έναν δυνατό έρωτα, που δεν κράτησε παρά ελάχιστους μήνες… Τον Αύγουστο του 1950, η Έλλη Λαμπέτη παντρεύτηκε τον Μάριο Πλωρίτη.
Το 1952, συγκροτήθηκε ο Θίασος Λαμπέτη – Παππά – Χορν, ο οποίος ανέβασε εκπληκτικές παραστάσεις (Βαθειά, γαλάζια θάλασσα, Ξενοδοχείο η Ευτυχία, Νόρα – το σπίτι της κούκλας, Αγαπούλα, Τρεις άγγελοι, Γαλάζιο φεγγάρι, Ο άνθρωπος με την ομπρέλα).
Ο γάμος της Έλλης με τον Μάριο Πλωρίτη, ο οποίος παρέμεινε παντοτινός φίλος της και στάθηκε κοντά της μέχρι το τέλος της ζωής της, ήταν άτυχος, αφού χώρισαν το 1953, όταν η μεγάλη ηθοποιός συνδέθηκε – με μιά θυελλώδη ερωτική σχέση – με τον Δημήτρη Χορν.
Την άνοιξη του 1953, ο Θίασος Λαμπέτη – Παππά – Χορν θα πήγαινε στην Αίγυπτο, για να γυρίσουν το «Κυριακάτικο ξύπνημα», την πρώτη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, τα εξωτερικά γυρίσματα της οποίας είχαν ήδη γίνει στην Αθήνα. Στην Αίγυπτο γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους έρωτες του ελληνικού θεάτρου. Μετά το «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1953), η Λαμπέτη και ο Χορν θα συμπρωταγωνιστήσουν στην «Κάλπικη λίρα» (1954) και δυό χρόνια μετά στο, «Κορίτσι με τα μαύρα» (1956).
Από το 1956 η μεγάλη ηθοποιός συμπρωταγωνιστούσε με τον Δημήτρη Χορν (στον Θίασο Λαμπέτη – Χορν) σε περίφημα έργα του κλασσικού ρεπερτορίου (Αριστοκρατικός δρόμος, Βροχοποιός, Ζιζή, Το νυφικό κρεβάτι, Ένα ζευγάρι παπούτσια, Το παιχνίδι της μοναξιάς, Ο Βαβάς, Η κυρία με τις καμέλιες, Εραστής από χαρτόνι). Όπως είναι, επίσης, γνωστό, το «μυθικό» αυτό ζευγάρι – Έλλη Λαμπέτη και Δημήτρης Χορν – περιόδευσε στην Αλεξάνδρεια, στο Κάιρο, στην Κωνσταντινούπολη και στην Κύπρο. Ο χωρισμός τους το 1959 είναι πικρός και σκάει σαν βόμβα στα κοσμικά και θεατρικά στέκια της εποχής. Οι δυο τους δεν μιλούν καν ο ένας στον άλλον στα πρώτα χρόνια που ακολουθούν, ενώ δεν θα συνεργαστούν ποτέ ξανά, παρ όλες τις διαβεβαιώσεις τους, κάθε τόσο, ότι κάτι θα ετοιμάσουν από κοινού.
Τον Απρίλιο του 1959, η Λαμπέτη έχοντας πια απομακρυνθεί από τον Χορν, ταξίδεψε στην Αμερική, για να παντρευτεί τον συγγραφέα Φρεντ Γουέικμαν. Με τον Γουέικμαν θα χωρίσουν το 1978, έπειτα από αρκετά προβλήματα.
Ο καρκίνος χτύπησε την Έλλη Λαμπέτη το 1968, αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την αδερφή της Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης) από καρκίνο του μαστού. Μετά την εγχείρηση (ολική μαστεκτομή) στην οποία υποβλήθηκε στις ΗΠΑ επιστρέφει και προσπαθεί να το ξεπεράσει.
Μια προσπάθεια υιοθεσίας από κοινού με τον Γουέικμαν, (της μικρής Ελίζας), της δημιούργησε πλείστα προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο.
Θα ακολουθήσουν πολλές σπουδαίες δουλειές από την Λαμπέτη. «Δεσποινίς Μαργαρίτα», «Φιλουμένα Μαρτουράνο», «Μονόπρακτα» και τόσες ακόμη σημαντικές παραστάσεις.
Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 χρόνια, το 1980. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε έπληξαν τις φωνητικές της χορδές- κάτι ιδιαίτερα σπάνιο- με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της.
Το 1981 πραγματοποιεί την τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο, παίζοντας την κωφή Σάρα στο έργο «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού», μια ερμηνεία, που αν και προέρχεται από μια γυναικά που δίνει συγχρόνως μάχη με τον καρκίνο και έχει χάσει την φωνή της λόγω της χημειοθεραπείας, κάνει τον σπουδαίο Μάνο Χατζηδάκη να πει:«Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που έχει περάσει από το ελληνικό θέατρο – ίσως και από κάθε θέατρο».
Η σορός της Λαμπέτη θα μεταφερθεί στην Ελλάδα στις 5 Σεπτεμβρίου και την επομένη, στις 6 του μήνα, θα κηδευτεί δημοσία δαπάνη, υπό την συνοδεία πλήθος κόσμου, στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Το πιο ερωτικό ψεύδισμα θα έχει πια χαθεί για πάντα, αλλά όχι και τα μελαγχολικά, υγρά, γεμάτα αγάπη και πόνο μάτια της, τα οποία όπως λέγεται δωρίζονται προς μεταμόσχευση.
