21ος αιώνας… Εν έτει 2016… Και διαπιστώνω ακόμη και σε μένα τον ίδιο πως παρακολουθώ περισσότερες σειρές από ότι ταινίες (δεν ξέρω αν το ίδιο συμβαίνει και σε εσάς). Και οι περισσότεροι φίλοι μου ακολουθούν την ίδια τακτική (εκτός κι αν έχουν κάρτα απεριορίστων προβολών και στις κοιλιές τους εκτοξεύονται τα χαμηλής ποιότητας ποπ κορν του σινεμά). Γιατί οι σειρές (όπως το Game Of Thrones, American Horror Story, House of Cards, κλπ κλπ) μας έχουν καθηλώσει περισσότερο από τα προϊόντα του μαιτρ του ανθρώπινου συναισθήματος ονόματι Hollywood; Για να τρέξουμε σε μια σειρά από λόγους!
Τη δεκαετία του ’90, διάφορα αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα άρχισαν να δημιουργούν πιο περίπλοκα και φαντασμαγορικά σενάρια για διάφορες σειρές τους ώστε να τραβήξουν τους θεατές από τους αντίστοιχους ανταγωνιστές. Το πασίγνωστο X-Files 
αποτελεί την πιο πετυχημένη προσπάθεια αυτής της στρατηγικής μάρκετινγκ που γοήτευσε εκατομμύρια θεατές και συνεχίζει να αποτελεί μία (αν όχι η πρώτη) από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών! Και φυσικά έθεσε τα θεμέλια για μία σειρά σειρών που φτάνει μέχρι στο σύγχρονό μας Walking Dead.
Δύο χρόνια μετά το X-Files έχουμε τις εξής σειρές: 24, Lost, Smallville, Deadwood, Battlestar Galactica, House M.D. και άλλες που αποτελούνται από αυτοτελή επεισόδια ή από ιστορίες που ξεδιπλώνονται σε επεισόδια. Και όλες αυτές οι σειρές αποτελούν μια μοναδική ιστορία, με αποτέλεσμα (τω καιρώ εκείνω που το ίντερνετ δεν ήταν φορτωμένο με torrents ή αρχεία σειρών) όποιος δεν προλάβαινε το επεισόδειο, απλά το έχανε δια παντός. Αυτό ώθησε τα διάφορα στούντιο να κυνηγούν συγγραφείς με εξαιρετική πένα και δημιούργησε ένα ανταγωνιστικό (σε σχέση με τις ταινίες) περιβάλλον όπου τα γυρίσματα διαρκούσαν καθ’ όλον το έτος και όχι μόνο για τον αντίστοιχο μέσο όρο των 22 εβδομάδων για τις ταινίες. Αυτά τα ευρύματα (που τότε θεωρούνταν αξιέπαινα) αποδείχθηκαν ιδιαίτερα κερδοφόρες αφού καθήλωναν θεατές για μεγάλο χρονικό διάστημα, οδηγώντας στην περαιτέρω εξέλιξή τους όπως τη γνωρίζουμε σήμερα!
Στα παραπάνω, αξίζει να προσθετεί και το κόστος παραγωγής. Για τη δημιουργία των σειρών απαιτείται μικρότερο budget (έκτος ίσως από το Game of Thrones, το οποίο δεν ανακηρύχθηκε τυχαία η πιο πολυδάπανη σειρά όλων των εποχών) σε σύγκριση με τις περισσότερες ταινίες. Και φυσικά τις τηλεοπτικές σειρές μπορείτε να τις απολαύσετε για πολλές ώρες (για όλες τις σεζόν που έχουν ήδη προβληθεί), ενώ αντίστοιχα οι ταινίες είναι για μόνο δύο ώρες με ανάλογη θεματολογία που μεν μπορεί να φαντάζει (κατά σύμβαση) πιο φαντασμαγορική αλλά υστερεί αρκετά σε διάρκεια.
Εν τω μεταξύ στο Hollywood, οι διάφορες παραγωγές ταινιών ακολουθούν κατά μέσο όρο μια ασφαλή συνταγή 
για περίπου 30 χρόνια, με μια μικρή εξαίρεση κάποιες πρωτότυπες και τολμηρές ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Αλλά ας μη γελιόμαστε, τα τελευταία χρόνια, ως επί τω πλείστω βλέπουμε συνέχειες προηγούμενων ταινιών με νέους ηθοποιούς/συντελεστές αλλά σε στερεοτυπικό σενάριο, όπου πλέον μόνο τα ειδικά εφέ, τα κοστούμια ή κάποιες φορές και η μουσική είναι που τραβάει το φιλοθεάμον κοινό. Όχι το σενάριο ή οι ερμηνείες. Αυτή η έλλειψη πρωτοτυπίας είναι ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο πάνω από το Λος Άντζελες και έχει ήδη αρχίσει να βρέχει καρεκλοπόδαρα αποτυχίας, οι οποίες συνήθως κοστίζουν έναν ωκεανό χρημάτων τεράστιου προϋπολογισμού.
Ένα άλλο μείζον πρόβλημα είναι η ευκολία πρόσβασης. Οι ταινίες πλέον απαιτούν μια τεράστια οθόνη, τέλεια ανάλυση, ειδικά γυαλιά 3D, ήχο που να προέρχεται από κάθε δυνατή κατεύθυνση για να μυεί τους θεατές στην πλοκή και φυσικά τις συνεννοήσεις για να βρεθεί όλη η παρέα στην ίδια προβολή. Οι σειρές από την άλλη δεν απαιτούν κάτι παραπάνω από έναν λειτουγικό υπολογιστή και πρόσβαση στο διαδίκτυο και μπορείτε να τις απολαύσετε στο σπίτι σας, κάτω από το πάπλωμα, φορώντας απλά πυτζάμες ή στο σαλόνι με φίλους, χωρίς να μαδάτε τις παρανυχίδες από την αγωνία γιατί κάποιος φίλος σας δεν έφτασε εγκαίρως στο σινεμά (ή αν εσείς θα προλάβετε να φτάσετε εγκαίρως). Και φυσικά είναι πιο οικονομικό να απολαύσεις μια σειρά στη θαλπωρή του σπιτιού σου, παρά στο κοντινό σινεμά με 7 ευρώ εισιτήριο (εκτός αν μπορείτε να απολαύσετε ταινίες όπως το Independence Day 2 από την 15,6″ οθόνη σας -εγώ πάντως όχι).
Τέλος, πρέπει να έχουμε κατά νου πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος “κολλάει” όταν μια ιστορία ξετυλίγεται αργά αργά, χωρίς να υπάρχουν όλα τα δεδομένα από την αρχή (και αυτό το ξέρουν αρκετά καλά εκείνοι οι τύποι στη Netflix. Και φυσικά αυτή η ιστορία δεν συμπληρώνεται σε 10 ή 13 επεισόδεια, αλλά μπορεί να παίζεται και για 3, 4 ή 9 χρόνια. Βεβαίως και όλα τα επεισόδια (ή σεζόν) δεν μπορεί να έχουν την ίδια ποιότητα ή απουσία λαθών αλλά το γνωστικό μας σύστημα πάντα τα αντιμετώπιζει όλα ως σύνολο, παραμερίζοντας τις ειδικές λεπτομέρειες που φαντάζουν ασήμαντες.
Όλα αυτά που αναφέραμε δε σημαίνουν πως οι ταινίες είναι για πέταμα. Όπως υπάρχουν κακοφτιαγμένες χολυγουντιανές παραγωγές, υπάρχουν και τηλεοπτικές. Ή σειρές που μας γοήτευσαν (βλ. Walking Dead) και μετά μας έκαναν να χασμουριόμαστε διαρκώς. Οι σειρές έχουν τη δική τους ανερχόμενη δυναμική, χωρίς αμφιβολία, αλλά ακόμη δε γέννησαν (ή έστεψαν) αντίστοιχα σύμβολα όπως η Kate Winslet, η Meryl Streep ή τον αγαπημένο μου Jack Nicholson. Βέβαια και η ιστορία τους δε χάνεται στα πλοκάμια της ιστορίας όπως η αντίστοιχη των ταινιών, οπότε οψόμεθα για τους αυριανούς τηλεοπτικούς μύθους. Εν κατακλείδι, δε θα πάρω θέση υπέρ ταινιών ή σειρών, απλά θα δώσω ένα hint δύο σημείων: Αφενός ελέξτε τη διαθεσή σας (μέσα ή εκτός σπιτιού) και τα λεφτά στο πορτοφόλι σας!
