Το ποδόσφαιρο. Ο βασιλιάς των σπορ και το “όπιο του λαού”. Στέγη του τυφλού οπαδισμού και των τεράστιων συγκινήσεων. Ένα άθλημα με τεράστια λαϊκή απήχηση και τεράστια ιστορία. Το άθλημα έμπνευση για σκηνοθέτες (The damned united, Escape to victory) , μουσικούς (Αρχίζει το ματς του αξέχαστου Λουκιανού Κηλαηδόνη, Γεια σου Ελλάδα του Μάριου Τόκα) και λογοτέχνες (Η φανέλα με το 9 του Μένη Κουμανταρέα). Ο χώρος που μπορεί να συνενώσει όλες τις κοινωνικές τάξεις αλλά μπορεί να χωρίσει τους ανθρώπους σε “χρώματα”. Ένας χώρος συγκλίσεων και αντιθέσεων, μα ταυτόχρονα τόσο διασκεδαστικός και ευχάριστος.
Δεν είναι μόνο το θέαμα του ποδοσφαίρου που το κάνει διασκεδαστικό και ευχάριστο. Η απλότητα στους κανόνες του επιτρέπει σε όλους να συμμετέχουν. Σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου υπάρχουν μικροί και μεγάλοι που παίζουν ποδόσφαιρο. Αποτελεί ευκαιρία άσκησης και αποφόρτισης σε μια πιεστική καθημερινότητα. Η μεγαλύτερη, όμως, πρόσφορά του έγκειται στην ανάδειξη της ομαδικότητας και της συνεργασίας. Επομένως, σ΄ ένα κόσμο που ψηφιοποιεί, πλέον, τις αναμνήσεις και τις αισθήσεις, δεν θα υποβίβαζα τις “κλωτσιές μιας δερμάτινης μπάλας”…
Εν προκειμένω, όμως, είναι ανάγκη να απολογηθώ! Δεν μιλάμε για μια απλή δερμάτινη μπάλα, αλλά για μια “θεά” στο σχήμα της γης. Μια θεά που στον κόσμο της δημιουργεί όμορφες και γλυκές αναμνήσεις. Αλάνες, πάρκα, αυλές, γειτονιές, δρόμοι, σχολικά προαύλια ήταν (και είναι) το δικό μας κατάμεστο Wembley. Οι μπλούζες μας είχαν το έμβλημα της αγαπημένης μας ομάδας και η επίτευξη ενός γκολ ισοδυναμούσε με ευτυχία και υπερηφάνεια για το υπόλοιπο της μέρας. Όλη αυτή η φανταστική ιστορία θα ξανάρχιζε και θα επαναλαμβανόταν ξανά την επόμενη μέρα… και την επόμενη… και την επόμενη…
Κάθε ιστορία, όμως, και κάθε κόσμος έχει τους δικούς του ήρωες και τα δικά του ινδάλματα. Ήρωες που ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Άνθρωποι που σ΄ έκαναν να πιστεύεις πως μπορείς κι εσύ. Άνθρωποι που ερωτεύτηκαν το ποδόσφαιρο και παρέμειναν ερωτευμένοι μ΄ αυτό εσαεί. Άνθρωποι που έκαναν το παιχνίδι παράσταση για όλους μας. Αυτή η ρομαντική διάθεση (με την έννοια της εξύμνησης του τέλειου), που ξεκινά από τον Δεληκάρη και τον Δομάζο και φτάνει στον Μαραντόνα και τον Πελέ, διαχέει όλους τους ποδοσφαιρόφιλους ανά τον κόσμο.
Και ξαφνικά, όπως σε καθετί στον κόσμο αυτό, ο ρομαντισμός τελειώνει και έρχεται η κυριαρχία του χρήματος. Οι ομάδες γίνανε δράκοι, οι παίχτες φραγκοφονιάδες, τα ινδάλματα ξεπέσανε, οι αναμνήσεις γίνανε ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Η ποιότητα του ποδοσφαίρου έχει πέσει σε σχέση με το παρελθόν και τα νέα ταλέντα δεν τα βρίσκεις ούτε με μικροσκόπιο. Το ποδόσφαιρο αποτελεί, πλέον, μια μπίζνα με αγοραπωλησίες στο χρηματιστήριο και τα στοιχήματα, χάνοντας την αγνότητα και τον ρομαντισμό του. Σήμερα δεν βλέπουμε άθλημα, δεν παρακολουθούμε παιχνίδι αλλά την προσπάθεια προστασίας μιας χρυσοπληρωμένης επένδυσης και την οικονομική εκμετάλλευση της αγάπης του κόσμου (δείτε τι γίνεται στο Λίβερπουλ με τα εισιτήρια) για κάθε ομάδα.
Εκτός αυτού, το ζωντανό κομμάτι του αθλήματος, δηλαδή οι ποδοσφαιριστές, πληρώνονται για να παίζουν και όχι το αντίστροφο. Δεν θα διαφωνήσω με την σκέψη ότι και παλαιότερα οι ποδοσφαιριστές πληρώνονταν αδρά. Η διαφορά, όμως, των νυν και των πρώην βρίσκεται στην διάθεση! Παλαιότερα οι παίκτες έπαιζαν για να πληρώνονται. Ο εγωισμός και η αγάπη για την φανέλα που φορούσαν αποτελούσαν προτεραιότητα. Σήμερα, δυστυχώς, αυτό που βλέπουμε είναι κακομαθημένα παιδάκια να θεωρούν τους εαυτούς τους υπεραξίες. Πόσο άσχημο είναι να αποκτά ένας άνθρωπος υπεραξία; Σκεφτείτε απλά πως η μεταγραφή του Νεϋμάρ στην Παρί Σεν Ζερμαίν ισοδυναμεί με περικοπές μιας οποιασδήποτε Ευρωπαϊκής χώρας σε οικονομική επιτροπεία!
Επομένως, το ποδόσφαιρο σήμερα που πορεύεται; Ακολουθεί έναν δρόμο σύντομο και λανθασμένο που δεν βγάζει πουθενά. Το ποδόσφαιρο, όσο απομακρύνεται από την λαϊκότητα του και αφουγκράζεται νοοτροπίες νεόπλουτων το μόνο που θα καταφέρει είναι να απομονωθεί σ΄ ένα γυάλινο κόσμο. Έναν κόσμο που θα το κρατήσει στην σκιά του ένδοξου παρελθόντος σαν θάμνος δίπλα από δέντρο. Έναν κόσμο θαμπό και χωρίς ρίζες που τα παιδικά μας συναισθήματα και οι παιδικές μας αναμνήσεις ξεθωριάζουν. Είμαι πεπεισμένος, όμως, πως η ένδοξη ιστορία του δεν θα μας αφήσει μόνο με τις αναμνήσεις. Η ιστορικότητα του αθλήματος, εξάλλου, δεν χωράει σε χρονοντούλαπα ιστορίας. Αυτό που, εσύ σύντροφε ποδοσφαιρόφιλε, μπορείς και πρέπει να κάνεις είναι: 1) να ξεχωρίζεις τα “παλαιού τύπου” ινδάλματα που απέμειναν ως οι “Τελευταίοι των Μοϊκανών” (τύπου Γιούργκεν Κλοπ). 2) Παράτα τον ψηφιακό κόσμο, βάλε σορτσάκι και αθλητικό, πάρε μπαλίτσα και τους κολλητούς σου και βουρ για την αλάνα…
https://www.youtube.com/watch?v=VgX1htMuyWU
